Φέτος είσαι καλεσμένη σε ένα «Δείπνο». Τι σου αρέσει στην ηρωίδα σου;
Μου αρέσει η Γουίνι γιατί κατ’ αρχάς θεωρώ ότι υπάρχει ως γυναίκα. Είναι λίγο υστερική, δεν θέλει να βλέπει και πολύ την πραγματικότητα, μέχρι που κάποια στιγμή η πραγματικότητα της χτυπά την πόρτα, γιατί τα συναισθήματα είναι εκεί και κοιμούνται. Είναι το στιλ γυναίκας που είναι λίγο εναλλακτική, χορτοφάγος, οικολόγος, είναι λίγο δήθεν. Είναι εγκλωβισμένη σε αυτή την ιστορία «πώς να γίνετε ευτυχισμένη στη ζωή σας», με όλα τα βιβλία αυτοβοήθειας, και σαν να θέλει να αρπαχτεί από κει. Είναι προφανές ότι είναι ταλαιπωρημένη.
Εσύ πιστεύεις στους οδηγούς ζωής;
Δεν έχω διαβάσει ποτέ μου κανένα βιβλίο αυτοβοήθειας. Και λίγο τα περιφρονώ. Δεν θεωρώ ότι απαραιτήτως τους λείπει η ουσία, απλώς η ζωή δεν είναι τόσο απλή. Δεν θεωρώ ότι διαβάζοντας ένα βιβλίο μπορείς να ξεπεράσεις εύκολα αυτά που αναστέλλουν τις διαδικασίες προς την προσωπική σου ευτυχία. Πιστεύω όμως πολύ, όπως ξέρεις, στην ψυχανάλυση ή σε οτιδήποτε άλλο μπορεί να καθαρίσει έναν άνθρωπο από τραύματα, κόμπους κτλ. Είναι σημαντικό να πιστεύεις σε κάτι, για να σε βοηθήσει.
Εσύ πώς ερωτεύεσαι;
Αυτό που με κάνει να ερωτεύομαι είναι τελείως ασυνείδητο. Κι εγώ μπορεί να γοητεύομαι από μια εικόνα έτσι όπως τη φαντάζομαι, από έναν τρόπο ζωής, το ντύσιμο, που θεωρώ ότι είναι ενδεικτικό, τη μουσική. Τελικά όμως αυτό που μας κάνει να ερωτευόμαστε πραγματικά είναι ένα είδος ψυχικής συγγένειας και συνήθως συγγένεια με το προβληματικό κομμάτι του εαυτού μας. Από κει προκύπτει το πάθος, το οποίο ίσως είναι και λίγο υπερεκτιμημένο.
Συνέντευξη - Μυρτώ Αλικάκη - FREE SUNDAY, 18-12-2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου