Διαλογισμός και σκέψεις ....

«Η αλήθεια είναι ότι δε νομίζω πως είμαι καλή στο διαλογισμό. Ξέρω πως μου λείπει η εξάσκηση, αλλά ειλικρινά, δεν υπήρξα ποτέ καλή σ’ αυτό. Φαίνεται ότι δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Το είπα κάποτε σε έναν Ινδό μοναχό και απάντησε : “Κρίμα που είσαι το μοναδικό πρόσωπο στην ιστορία του κόσμου που είχε ποτέ τέτοιο πρόβλημα”. Μετά, ο μοναχός μου ανέφερε ένα απόσπασμα από το Μπαγκαβάτ Γκίτα : “….., ο νους είναι αεικίνητος, ανήσυχος, δυνατός και πεισματάρης. Το να τον δαμάσεις είναι τόσο δύσκολο όσο το να δαμάζεις τον άνεμο».

Ο διαλογισμός είναι ταυτόχρονα η άγκυρα και τα φτερά. Ο διαλογισμός είναι ο τρόπος. Υπάρχει διαφορά μεταξύ διαλογισμού και προσευχής, παρ’ όλο που και οι δύο πρακτικές επιδιώκουν την επικοινωνία με το θείο, με το πέρα από το συνειδητό, με το βαθύτερο εαυτό μας. Άκουσα να λένε ότι προσευχή είναι όταν μιλάς με το Θεό, ή ένας εσωτερικός μονόλογος με τον εαυτό σου, ενώ ο διαλογισμός είναι όταν τον αφουγκράζεσαι, το Θεό, τον εαυτό, το σύμπαν, ό,τι πιστεύει και με ότι επικοινωνεί ο καθένας όταν στρέφει το βλέμμα προς τα μέσα ή προς τα έξω, πέρα από το ρεαλιστικό.

Μαντέψτε τώρα τι μου είναι ευκολότερο. Είμαι ικανή να φλυαρώ όλη μέρα στο Θεό, στον εαυτό μου, στο σύμπαν, για τα προβλήματα και τα συναισθήματά μου. Όταν όμως έρχεται η ώρα να βυθιστώ στη σιωπή και να αφουγκραστώ …. το πράγμα αλλάζει. Όταν απαιτώ από τον εαυτό μου να μείνει ακίνητος, είναι εκπληκτικό πόσο γρήγορα βαριέμαι, θυμώνω, καταπιέζομαι, αγχώνομαι, και όλα τα παραπάνω μαζί.

Όπως τα περισσότερα ανθρωποειδή, βαρύνομαι με αυτό που οι Βουδιστές αποκαλούν «μυαλό μαϊμούς», σκέψεις που πετούν από κλαδί σε κλαδί και σταματούν μόνο για να ξυστούν, να φτύσουν και να τσιρίξουν. Από το μακρινό παρελθόν μέχρι το άγνωστο μέλλον, το αχαλίνωτο και απείθαρχο μυαλό μου πετάγεται ανεξέλεγκτα μέσα στο χρόνο, αγγίζοντας δεκάδες ιδέες ανά λεπτό.

Αυτό καθ’ αυτό δεν είναι πρόβλημα.

Η ουσία είναι οι συναισθηματικές επιδράσεις που συνοδεύουν τις σκέψεις. Κάποιες είναι ευχάριστες και σε κάνουν ευτυχισμένο, κάποιες καταθλιπτικές και άλλες ανήσυχες, κάποιες σου χαλάνε το κέφι και κάποιες άλλες σου το φτιάχνουν και σε χαλαρώνουν. Και όταν θυμάσαι τις στιγμές οργής, αρχίζεις να φουντώνεις και να τσατίζεσαι πάλι. Κι ύστερα το μυαλό κρίνει πως είναι η κατάλληλη στιγμή να λυπηθείς τον εαυτό σου και ακολουθεί πάραυτα η μοναξιά. Τελικά γίνεσαι αυτό που σκέφτεσαι! Τα συναισθήματα αντί να γίνουν το φως στο τούνελ των σκέψεων, που θα σε βγάλει σε έναν κόσμο όπου όλα είναι αποδεκτά και τίποτα τυχαίο, γίνονται σκλάβοι των σκέψεων και κουρνιάζουν όλο και βαθύτερα, απομονωμένα. Έτσι γίνεσαι σκλάβος των σκέψεων σου!!»


Απόσπασμα, με τροποποιήσεις και προσθήκες, πλάγια γράμματα, για την παρούσα ανάρτηση από το βιβλίο “Eat – Pray – Love” της Ελιζαμπεθ Γκιλμπερτ