Τις προηγούμενες μέρες ήρθα σε επαφή με ένα κείμενο που το πρόσφατο χρονικό διάστημα κυκλοφορεί σε πολλούς διαδικτυακούς τόπους πάνω - κάτω με την ίδια μορφή και το ίδιο περιεχόμενο. Εγώ το συνάντησα με τον τίτλο «Η λύση που δίνει ο εγκέφαλος» και για πρώτη φορά άκουσα για τον εμπνευστή του τον Dr Ryke Geerd Hamer. Η πρώτη μου αντίδραση στο κείμενο αυτό ήταν συγκίνηση, επαλήθευση προσωπικών βιωμάτων και αίσθηση προσφοράς και μιας ακόμα οπτικής σε όσα καθημερινά μας συμβαίνουν και έχουμε τη δυνατότητα να παρατηρούμε, όχι μόνο στο στενό μας περιβάλλον, αλλά σε όλη τη χώρα και τον κόσμο ολόκληρο.
Θεώρησα εξ αρχής ότι το κείμενο αυτό μπορεί να αντηχήσει συναισθήματα και έννοιες και να δημιουργήσει σκέψεις μέσα στον καθένα με κέντρο τον ίδιο του τον εαυτό και την φροντίδα που του αξίζει, και όχι εστίαση στις κάθε λογής εξωτερικές δυσκολίες που προέρχονται από συνθήκες και ανθρώπους, που εν τέλει αποτελούν μόνο το αποτέλεσμα και όχι την αιτία, την αφορμή ή την ουσία των όσων μας συμβαίνουν.
Η επιθυμία μου ήταν να δημοσιεύσω ένα μέρος του κειμένου αυτού ως ανάρτηση στην ΕΝΑΝΤΙΟΔΡΟΜΙΑ, αλλά πριν από αυτό θεώρησα ενδιαφέρον να κάνω μια βόλτα στο διαδίκτυο και να αναζητήσω παρόμοιες αναφορές τόσο στην θεωρία όσο και στον ίδιο το ιατρό που την εμπνεύστηκε και δούλεψε πάνω σε αυτή. Περά από δεκάδες ελληνικούς ιστότοπους με το ίδιο ακριβώς κείμενο (και αυτό προσθέτει μια δόση καχυποψίας), υπάρχουν συνεντεύξεις και video και αρκετές αναφορές. Η ανάρτηση (με το ίδιο κείμενο) που τράβηξε το ενδιαφέρον μου και παρέμεινα σε αυτή ήταν στο δικτυακό τόπο της εφημερίδας LIFO, η οποία εμπεριέχει ένα μεγάλο αριθμό σχολίων όπου αποτυπώνεται, αν μη τι άλλο, ένας μεγάλος αριθμός πλευρών και απόψεων που μπορεί να έχει ο καθένας γύρω από ένα παρόμοιο θέμα.
Αμφιλεγόμενη προσωπικότητα ο γιατρός – σύμφωνα με τα ευρέως αποδεκτά κοινωνικά δεδομένα, αμφιλεγόμενες οι θεωρήσεις του σύμφωνα με την επίσημη επιστημονική απόδειξη ιατρικών δεδομένων και επίσης διαφαίνονται και πολλές αμφιλεγόμενες παράμετροι της θεωρίας αυτής με σκοτεινά σημεία αναφοράς, που όμως στο ανωτέρω κείμενο δεν προσδιορίζονται.
Παράλληλα αναδύεται η δύναμη του εαυτού, η ανάγκη της ψυχικής φροντίδας, της συν
αισθηματικής έκφρασης και της εξέλιξης της ψυχικής μας κατάστασης πέρα από συμβουλές και υποστηρικτικές διαδικασίες, αλλά ουσιαστικά μέσα από βαθιά αποδοχή των εσωτερικών μας καταστάσεων ώστε να προχωρήσουμε στην αναπτυξιακή διαδικασία, την ωριμότητα και την καλύτερη ποιότητα ζωής.
Ως σύμπτυξη των ανωτέρω βασική προϋπόθεση είναι ο σεβασμός στα ρεαλιστικά δεδομένα και την τρέχουσα πραγματικότητά μας, υποστηρίζοντας κάθε επιστημονική και ιατρική απαραίτητη διαδικασία ισορροπώντας την παράλληλα με την ψυχική και νοητική φροντίδα, αντιλαμβανόμενοι τον εαυτό μας ως ένα ενιαίο σύνολο λειτουργιών, αποδίδοντας την απαραίτητη προσοχή σε όλα τα μέρη που το αποτελούν.
Θα ήθελα στην ανάρτηση αυτή να μείνω σε αυτόν τον «πρόλογο» και να παραθέσω μέρη του κειμένου που προσωπικά θεωρώ και τα σημαντικότερα και να ακολουθήσει και μια επόμενη ανάρτηση με συμπλήρωση, διασαφήνιση και αντιπαράθεση αυτών, μιας και η συγκεκριμένη θεματολογία, με ευρεία όρια, είναι τα τελευταία χρόνια εμβόλιμη στις ζωές μας, μας φλερτάρει ταυτόχρονα με μια έντονη αντίσταση, όχι στην αποδοχή της, που δεν είναι το ζητούμενο, αλλά στη δημιουργική αμφισβήτησή της ώστε να οδηγηθούμε «ερευνητικά» στην επαλήθευση, την επιβεβαίωση ή και την επιλεκτική αξιοποίηση όσων πραγματικά θα μπορούσαν να προσθέσουν ποιότητα, ανάπτυξη και εξέλιξη στον εαυτό μας.
«Η λύση που δίνει ο εγκέφαλός μας»
Ο γιατρός Ρίκε Γκέερτ Χάμερ (Ryke Geerd Hamer) υπήρξε για πολλά χρόνια διευθυντής σε μια γερμανική κλινική.
Όπως λέει, η ασθένεια είναι η τέλεια λύση που βρίσκει ο εγκέφαλος
Όλοι οι καρκίνοι προκαλούνται και ενεργοποιούνται από έντονες και βίαιες εσωτερικές συγκρούσεις που τις βιώνουμε χωρίς να τις εκφράζουμε
Ο μηχανισμός: «σύγκρουση - εγκέφαλος – όργανο» λειτουργεί και προς τις δύο κατευθύνσεις. Όσο, δηλαδή, η εσωτερική σύγκρουση είναι ενεργή, η περιοχή του εγκεφάλου που δραστηριοποιείται δίνει διαταγή στη βιολογική διαδικασία να παραγάγει καρκινικά κύτταρα στο όργανο που διαλέχτηκε για να εκφράσει την ανισορροπία. Αντιθέτως, όταν το άτομο λύσει την εσωτερική του σύγκρουση (με οποιονδήποτε τρόπο και αν το κάνει αυτό) και βάλει τέλος στο έντονο στρες του, η ίδια περιοχή του εγκεφάλου αντιστρέφει το πρόγραμμα και δίνει αμέσως διαταγή στη βιολογική διαδικασία, να σταματήσει την παραγωγή καρκινικών κυττάρων και να καταστρέψει τον όγκο που έχει δημιουργηθεί στο όργανο ...
Όλες οι ασθένειες, όποιες και αν είναι αυτές (από την πιο καλοήθη ως την πιο σοβαρή), είναι αποτέλεσμα κάποιου σοκ ή στρες που το βιώσαμε χωρίς να το εκφράσουμε, και ενεργοποιούνται από τον εγκέφαλο, ως η τέλεια λύση για την εξασφάλιση της επιβίωσης.
Αυτό που πρέπει να συγκρατήσουμε από όλα αυτά είναι, ότι από τη μια, ο εγκέφαλος δε σφάλει ποτέ και από την άλλη, ότι αυτός είναι που ενεργοποιεί όλες τις «ασθένειες» έτσι ώστε να εγγυηθεί στο άτομο τις μεγαλύτερες πιθανότητες επιβίωσης. Είναι φανερό ότι το ενδιαφέρον μιας τέτοιας θεώρησης είναι τεράστιο. Πράγματι, για πρώτη φορά στην ιστορία της ιατρικής, καμιά πάθηση, καμιά ανισορροπία μας δεν οφείλεται στην τύχη.
Όλες τις ασθένειές σας, θα μπορείτε να τις προλαμβάνετε και να τις θεραπεύετε.
Πώς ; Μαθαίνοντας τις βασικές αρχές της επικοινωνίας τις οποίες κάθε άνθρωπος θα έπρεπε να κατέχει : το να εκφράζει τις ανάγκες και τα συναισθήματά του, να τολμά να αντιπαρατίθεται στους άλλους (με σεβασμό βέβαια), να αναγνωρίζει και να δέχεται την πραγματικότητα όπως αυτή είναι, οι πράξεις του να είναι προσαρμοσμένες στην πραγματικότητα, να τελειώνει τις όποιες 
συναισθηματικές εκκρεμότητες έχει με τους άλλους, να συγχωρεί.
Το να ξαναμάθουμε να αναγνωρίζουμε τις ανάγκες μας και τα όριά μας για όσα δεν θέλουμε πια, το να είμαστε ικανοί να τα εκφράσουμε στους συνομιλητές μας, χωρίς να φοβόμαστε τις συνέπειες, αυτό είναι ένας από τους τρόπους που μπορεί να προλάβουν ή να θεραπεύσουν τις ασθένειες που προκαλούνται από τις ανθρώπινες εσωτερικές συγκρούσεις και τις απογοητεύσεις. Να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας : Το συναίσθημα μοιάζει με το σύμπτωμα. Είναι ο δείκτης του βαθμού ικανοποίησης ή μη ικανοποίησης των αναγκών μας. Μια ανάγκη μας ματαιώνεται· εμφανίζεται ένα δυσάρεστο συναίσθημα (θυμός, θλίψη, φόβος, κ.λπ.). Μια ανάγκη μας ικανοποιείται· ένα ευχάριστο συναίσθημα θα εκδηλωθεί (χαρά, ευχαρίστηση, κ.λπ.). Δυστυχώς, η παιδεία μας, μας έχει διδάξει, να αντιμετωπίζουμε τα συναισθήματά μας όπως η ιατρική αντιμετωπίζει τα συμπτώματα : να τα αρνούμαστε, να τα απορρίπτουμε, να τα εξαφανίζουμε. Με αυτό τον τρόπο στερούμαστε τα καλύτερα σημάδια, που έχουμε στη διάθεσή μας για να γνωρίζουμε με βεβαιότητα τι είναι καλό για μας και τι δεν είναι. Αυτή η άγνοιά μας μάς οδηγεί στην απογοήτευση, αφού μην έχοντας πια τους φωτεινούς δείκτες στον πίνακα ελέγχου, δεν ειδοποιούμαστε καν ότι μια ή περισσότερες ανάγκες μας ματαιώνονται.
Το να ξαναμάθουμε λοιπόν να ακούμε τα συναισθήματά μας, να τα αναγνωρίζουμε και να τα δεχόμαστε, να τα 
ευχαριστούμε μάλιστα που επαγρυπνούν για μας, είναι ένας πρώτος σταθμός για να αποφεύγουμε τις καταστρεπτικές εσωτερικές συγκρούσεις και το στρες. Εάν, επιπλέον, μπορούμε να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας με τρόπο κατάλληλο, υπεύθυνα, χωρίς να αποδίδουμε στους άλλους την ευθύνη, θα μπορέσουμε πολύ γρήγορα να ξαναβρούμε την ισορροπία μας.
Φοβόμαστε συχνά να πούμε δυσάρεστα πράγματα, επειδή πιστεύουμε ότι είναι προτιμότερο να διατηρούμε την ειρήνη ανάμεσα στους ανθρώπους. Όμως αυτή η ειρήνη είναι απατηλή, αφού μέσα μας μπορεί να γεννιέται ένα ισχυρό βίαιο συναίσθημα. Σημειώστε ότι ακόμη και ο υπολογισμός είναι λανθασμένος : θέλοντας να αποφύγουμε τη σύγκρουση, δεν λέμε αυτό που θα έπρεπε να ειπωθεί. Όμως, μην λέγοντας τίποτα, αυξάνουμε την αίσθηση απογοήτευσης και μνησικακίας μέσα μας, μέχρι που η κατάσταση γίνεται αφόρητη. Τότε, είτε ξεσπάμε βίαια πάνω στον άλλο, οπότε συμβαίνει αυτή η σύγκρουση και η ρήξη που ακριβώς θέλαμε να αποφύγουμε, είτε καταπίνουμε τα συναισθήματά μας για άλλη μια φορά, και τότε συμβαίνει ο καρκίνος ή η οξεία ασθένεια, που μας καλεί να εξετάσουμε προσεχτικά την ανισορροπία που έχουμε δημιουργήσει.
Το να τολμάμε την σύγκρουση, είναι το να μάθουμε να μιλάμε για τα πράγματα που μας ενοχλούν, ήρεμα, χωρίς υπεκφυγές. Το να μάθουμε να εκφράζουμε με ειλικρίνεια το τι μας συμβαίνει, είναι ο καλύτερος τρόπος για να φροντίζουμε τις σχέσεις μας με τους άλλους. - να αναγνωρ
ίζουμε και να δεχόμαστε την πραγματικότητα όπως αυτή είναι : συχνά έχω παρατηρήσει, ότι πολλές ασθένειες ξεκινάνε όταν αρνούμαστε να δούμε μια κατάσταση, όταν της αντιστεκόμαστε, όταν δεν δεχόμαστε αυτό που μας συμβαίνει.
Έτσι, μπορεί να μπούμε σε καταστάσεις εσωτερικής σύγκρουσης, αντίστασης, αυτοϋποτίμησης, απώλειας της ταυτότητας ή του χώρου κυριαρχίας μας.
Χωρίς να είμαστε καθόλου μοιρολάτρες (το θέμα δεν είναι να είμαστε ανθρώπινα ράκη που δέχονται τα πάντα χωρίς αντίδραση, αντιθέτως), το να δεχόμαστε την πραγματικότητα είναι το να τολμάμε να την κοιτάμε κατάματα, αντικειμενικά, χωρίς να κρίνουμε. Είναι επίσης το να αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε τα γεγονότα, θεωρώντας τα ούτε καλά, ούτε κακά : η συμβουλή μου είναι, να θεωρούμε μάλλον ό,τι μας συμβαίνει σαν ευκαιρίες που μας προσφέρονται για να μάθουμε κάτι καινούργιο. - οι πράξεις μας να είναι προσαρμοσμένες στην πραγματικότητα : Ο Γιούνγκ επέμενε πολύ σε αυτό το σημείο. Πράγματι, δεν υπάρχει θεραπεία εάν δεν δράσουμε πραγματικά. Συχνά, μένουμε εγκλωβισμένοι στις εσωτερικές συγκρούσεις μας και τα στρες, επειδή δεν τολμάμε να δράσουμε. Ή ακόμα χειρότερα : επειδή νομίζουμε ότι αρκεί να συνειδητοποιήσουμε την αιτία του καρκίνου μας για να θεραπευθούμε. Λάθος.
Από προσωπική εμπειρία ξέρω, ότι κλείνοντας ταχτικά τις εκκρεμείς υποθέσεις μου, με βοηθάει να διατηρώ την ισορροπία μου
και να μην δημιουργώ άχρηστες και επιζήμιες πηγές άγχους. - να συγχωρούμε : τέλος, τελευταίο αλλά εξίσου σημαντικό, να συγχωρούμε. Όχι, να συγχωρήσουμε τον άλλο για το κακό που μπορεί να μας έχει κάνει, αλλά να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας για τον πόνο που δεχτήκαμε να ζήσουμε τόσο καιρό, μέχρις ότου χαλαρώσουμε, μέχρις ότου εκφράσουμε στον άλλο τις ανάγκες και τα συναισθήματά μας, μέχρις ότου τολμήσουμε την αντιπαράθεση, μέχρις ότου, επιτέλους, αναγνωρίσουμε και δεχτούμε την πραγματικότητα, μέχρις ότου κλείσουμε τις εκκρεμότητές μας.
Έπειτα, αυτή η θεώρηση μας κομίζει ένα εξαιρετικά καλό νέο : η ασθένεια δεν είναι μοιραία, δεν συμβαίνει ποτέ τυχαία. Που θέλει να πει, ότι αλλάζοντας τις συνήθειες συμπεριφοράς μας, τους τρόπους σκέψης μας, τη συναισθηματική ζωή μας, μπορούμε να εξαλείψουμε οριστικά την επήρεια των ασθενειών πάνω μας.
Όσο και αν μας εκπλήσσει, υπεύθυνοι για τα σοκ, τις εσωτερικές συγκρούσεις, το στρες μας, δεν είναι ποτέ οι άλλοι, ούτε τα γεγονότα. Ο τρόπος που δεχτήκαμε το γεγονός, ο τρόπος που το αντιληφθήκαμε, το ερμηνεύσαμε, το φιλτράραμε, αυτός είναι πάντα που γεννάει τον πόνο μας ή την χαρά μας.
Σχετικές αναρτήσεις :
http://www.lifo.gr/team/readersdigest/27073
http://olympia.gr/2011/03/03/%CE%B7-%CE%BD%CE%AD%CE%B1-%CE%B9%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%8D-%CF%87%CE%AC%CE%BC%CE%B5%CF%81/
Οι εικόνες είναι από :
http://www.lifo.gr/team/readersdigest/27073 &
http://withfriendship.com/user/kethan123/psychotherapy.php
http://www.instituteforcouplescounseling.com/GroupTherapy.htm
matisse
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου