"Μίλα"

«Είπες : «Να μάθω να κατανοώ αυτό που προβάλει ως ακατανόητο»

Ένα μπερδεμένο κουβάρι ήτανε κι άρχισες να το ξετυλίγεις. Κόμποι, χιλιάδες κόμποι και στρώματα σκόνης από τα παλιά. Ξετυλίγεις. Να συναντήσεις τι; Εκεί, στο βάθος, στον πάτο του πηγαδιού να δεις καθαρό ένα πρόσωπο.

«Εδώ είναι το μυστικό», είπε. Δεν έδειχνε το σώμα, τα χέρια ή το λαιμό της. Το στόμα της μόνο έδειχνε. «Εδώ στα λόγια και στις αναμνήσεις, εδώ είναι το μυστικό», είπε.

«Δείτε πόσο υποφέρω», λένε. «Απολαύστε με μέσα στην υπεροχή του πόνου μου», λένε.

Όταν εγώ υποφέρω είναι μόνο για μένα. Ο πόνος είναι μια ιδιωτική υπόθεση.
Τις είδα να κάνουν πολλά. Όλα μέσα στο θόρυβο. Πως εγώ να τις κατανοήσω, εγώ που λογαριάζω το καθετί. Που μετρώ τα λόγια και τις σκέψεις. Μόνη δίχως θεατές. Μόνη μέσα στη σιωπή»

«Μίλα» της λέει. Κι εκείνη μιλά και θυμάται πράγματα και, καθώς θυμάται και καθώς μιλά, κάτι σα μαγικό συμβαίνει και η “αρρώστια” για λίγο φεύγει και οι πόνοι για λίγο φεύγουν και ο βήχας και οι πονοκέφαλοι απομακρύνονται.
Συναισθήματα, που για χρόνια μέναν καταχωνιασμένα στο σκοτάδι και στη σιωπή, βγαίνουν στο φως. Θυμάται. Για πρώτη φορά θυμάται. Είναι πέντε χρόνων (…) σιχαίνεται και οργίζεται. Όμως σιωπά. Δε λέει τίποτα. Η οργή καταχωνιάζεται. Έπειτα από χρόνια, (…) για πρώτη φορά θα μιλήσει και θα εκφράσει το θυμό που έκρυψε.

Ναι! Ο θυμός πρέπει να απελευθερώνεται, το ίδιο και η οργή. Όμως τι γίνεται με τη λύπη, με τη χαμηλόφωνη και ήπια λύπη; Αν οργιζόμουν, ίσως ήμουνα λιγότερο θλιμμένη.
Από υπολείμματα αναμνήσεων πάσχει (…). Ο λόγος, ένα γιατρικό. Απολυμαίνει με το λόγο τις πληγές του σώματος. Μιλώντας έρχεται η κάθαρση. Η πλύση, η απολύμανση, η λύτρωση.

Έμεινα σιωπηλή. Δεν είπα τίποτα. Όμως, άλλο από τη γλώσσα δεν έχω για να βρω το υποκατάστατο της πράξης, άλλο από τη μιλιά δεν έχω για να αποδεσμεύσω το συναίσθημα. Γιατί λοιπόν, γιατί μένω βουβή; Ποιος θα μου πει γιατί δε μιλώ; Ποιος θα μου πει γιατί δε σου φανερώνω όλα όσα μέσα μου συμβαίνουν;

Η σιωπή με βαραίνει. Υγιής, και μέσα στη σιωπή νοσώ. Νοσταλγώ εκείνον που θα σκύψει πάνω μου να μου πει : «Μίλα»

Οι λέξεις! Οι λέξεις που βάζουν τάξη στο χάος.

Εκείνος ακούει τα όνειρα και τις λησμονημένες σκηνές. Ακούει οτιδήποτε χωρίς αναστολές περνά από το μυαλό της. Όσο κι αν αυτό θα είναι επώδυνο, παράλογο ή ασήμαντο.

Η κάθαρση παραχωρεί τη θέση της στην ψυχανάλυση.»

Αποσπάσματα από το βιβλίο "Εγώ, η Μάρθα Φρόυντ" της Φωτεινής Τσαλίκογλου - 2000 - Εκδόσεις Καστανιώτη.

Οι εικόνες είναι από :
sfpe.wordpress.com/.../page/4/
radiocaptain.blogspot.com/
www.talkingtherapy.eu/index.php?pageid=11&lang=gr