Τι συμβαίνει στο Δ.Σ. ;

Μετά και το τελευταίο Δ.Σ. του Δήμου μας όλοι όσοι το παρακολουθήσαμε μπήκαμε σε διαδικασίες προβληματισμού. Τι μπορεί να συμβαίνει ; Είναι μια κατάσταση και μια «διαδικασία», η οποία επαναλαμβανόμενα τα τελευταία χρόνια έχει μπει σε μια τροχιά που περισσότερη δυσαρέσκεια και άσχημα συναισθήματα προκαλεί παρά ενδιαφέρον, συμμετοχή και εποικοδομητικά σχόλια. Γιατί άραγε να συμβαίνει αυτό; Τι μπορεί να επηρεάζει τη σχέση των συμμετεχόντων Δημοτικών Συμβούλων/Προεδρείου/Δημάρχου/Αντιδημάρχων μιας και όλοι έχουν κάποια σημαντικά κοινά μεταξύ τους;

Θα δανειστώ ένα μέρος της συζήτησης που έγινε σε μια πρόσφατη συνάντηση φίλων, παλαιών και νέων, όπου αναφέρθηκε ότι όλοι οι ανωτέρω, που εν συντομία θα αποκαλώ –“δημοτικοί σύμβουλοι”, εκλέχθηκαν από εμάς, αλλά ακόμα και αν δεν ψηφίσαμε κάποιον από όσους αποτελούν το παρόν δημοτικό συμβούλιο, αυτούς επέλεξε η κοινωνία της πόλης και των περιχώρων αναδεικνύοντας μια γενική ροή και τάση.

Τι συμβαίνει λοιπόν τώρα που όσοι ψηφίσαν και όσοι δεν ψήφισαν τα συγκεκριμένα πρόσωπα, τα αμφισβητούν εν μέρει ή συνολικά ως παρουσία, συμπεριφορά και τρόπο συμμετοχής σε μια τυπική διαδικασία με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά;

Η άποψή μου προσπαθεί να προσεγγίσει την αμφιλεγόμενη αυτή κατάσταση από μια περιοχή απομακρυσμένη από αυτά που ο καθένας σε μια πρώτη φάση παρακολουθεί στο δέκτη της τηλεόρασής του. Είναι η προσέγγιση αυτή που αφορά τον καθένα χωριστά και όλους μαζί ως σύνολο ανθρώπων εκλεγμένων, που παίρνουν μέρος σε μια κοινή διαδικασία.

Αυτό λοιπόν που έχει εκτροχιάσει την πραγματική διαδικασία εμποτίζοντας την με μεγάλη δόση εμπάθειας, ανταγωνισμού, πείσματος και κατάκρισης, από κάθε πλευρά, που εκπροσωπείται στην αίθουσα του Δ.Σ., είναι η επαναλαμβανόμενη και καταχρηστική πια μονομερής επιλογή και εκτέλεση ρόλων!!

Ο κάθε “δημοτικός σύμβουλος” και ο κάθε συμμετέχων στη διαδικασία έχει πλέον υιοθετήσει και εκτελεί επανειλημμένως και αδιαλείπτως σε κάθε συνεδρίαση έναν συγκεκριμένο ρόλο. Άλλους ρόλους τους διακρίνουμε εύκολα, κάποιους άλλους δυσκολότερα. Όμως είναι όλοι εκεί κάθε φορά! Διακρίνουμε τον θεωρητικό ρόλο, τον τυπολατρικό ρόλο, το ρόλο που υπερασπίζεται τη δομή, το ρόλο του διατεθειμένου για προτάσεις, του επιθετικού, του σιωπηλού, του υποστηρικτικού, του μονίμως αντιδραστικού, του ήσυχου, του σχολιαστή, το ρόλο των κλικών, του φιλοσόφου, του καλού σαμαρείτη, του θυσιαζόμενου, του ξερόλα, του καημένου, του έχων καλή μνήμη, του υστερικού, του ισορροπιστή, του συμπαθή, χωρίς να εξελίσσονται παραπέρα ….. Όλοι αυτοί οι ρόλοι αναλαμβάνονται σε εναλλαγές με σχετικότητα μεταξύ τους και εμμονικά πια επιμένουν να κρύβουν τα πραγματικά πρόσωπα που τους επιλέγουν!

Τι σημαίνει όμως αυτό και πόσο μπορεί να σχετίζεται με την κατάσταση που έχει κυριαρχήσει στην αίθουσα του ΔΣ;
Η ανάληψη ρόλου από κάποιον όταν αυτός εντάσσεται και πρέπει να λειτουργήσει μέσα σε ένα σύνολο ανθρώπων, τόσο αν είναι μια νέα κίνηση ένταξης όσο και σε μια γνώριμη διαδικασία, αλλά με νέα σύνθεση γι' αυτόν, είναι κάτι καλό βραχυπρόθεσμα έως ότου σιγά – σιγά μπορέσει να αναδυθεί με «ασφαλή» τρόπο ο πραγματικός εαυτός και να λειτουργήσει το σύστημα παραγωγικά, δημιουργικά και ελεύθερα.
Όταν όμως αυτό διαρκεί μεγάλο χρονικό διάστημα και ο ρόλος έρχεται να υποκαταστήσει μια πραγματική επικοινωνία μεταξύ ώριμων ανθρώπων με σχετικά ώριμη προσωπικότητα, μιας και αυτή είναι η «απαίτηση» για ανθρώπους που επιλέγουν να εκπροσωπήσουν ένα κοινωνικό σύνολο και να το αντιπροσωπεύσουν, τότε είναι καταχρηστικός!

Εδώ λοιπόν έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους που από την γενική ανασφάλεια του κλίματος που ποτέ δεν κατοχυρώθηκε για τη σταθερότητα, την αυθεντικότητα και την ασφάλεια, που θα έπρεπε να εμπνεύσει για να αφεθεί ο καθένας σε μια δημοκρατική διαλογική διαδικασία, παρέμειναν στην κατάσταση του εξ’ αρχής υιοθετημένου ρόλου από τον οποίο φαίνεται ότι με τις παρούσες συνθήκες είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποκολληθούν. Έτσι παρακολουθούμε μια "μάχη" για το ποιός ρόλος θα κυριαρχήσει και όχι ένα δυναμικό και απολαυστικό "παιχνίδι" προσωπικοτήτων!

Ο ρόλος που εμμένει είναι υπόκριση, είναι φραγή προς την ανάδυση της προσωπικότητας του καθενός, φέρνει στατικότητα, επαναληπτικότητα, μονομερή αντιμετώπιση θεμάτων, μουλάρωμα, προβλεψιμότητα!

Η επόμενη πρόταση λοιπόν είναι, θάρρος! Με θάρρος ο κάθε "δημοτικός σύμβουλος" με το που μπαίνει στη διαδικασία του Δ.Σ. ας κάνει μια ενδοσκόπηση εντοπίζοντας το ρόλο που τον προσελκύει και επιλέγει να υιοθετήσει, ναι μεν εξαιτίας ενός παγιωμένου ασθενούς κλίματος, αλλά που μόνο μέσα από αυτόν το ρόλο θα εξασφαλίσει την επιβίωση! Η επιβίωση είναι άραγε ο μόνος προσωπικός στόχος που απέμεινε ;

Η συνέχεια είναι, υποστήριξη των προσωπικών τάσεων και απόψεων, της ελευθερίας του λόγου όχι μόνο μέσα από κλισέ και ξοφλημένες τυπικότητες. Ανάδυση και ανάδειξη της διαθεσιμότητας του καθενός για το οποιοδήποτε θέμα. Διαθεσιμότητα διαλόγου και πραγματικής ανταλλαγής απόψεων χωρίς να έχουν προηγηθεί διαδικασίες εξασφάλισης αποτελέσματος, αντίδρασης, τακτικής! Επιδίωξη, μέσα από μια ασφαλή δομή, της ροής, της δυναμικής διαδικασίας, του απρόβλεπτου και της σωστής διαχείρισης των αντιπαλοτήτων διοχετεύοντας τες πίσω σε όλους μέσω της καθολικότητας.

Αυτό είναι που θα εμπνεύσει τον κόσμο της πόλης, ο οποίος θα πιστέψει στην ανωτερότητα τον εκλεγμένων, που θα ακολουθήσει το παράδειγμά τους, θα εναποθέσει σε ένα άξιο πλαίσιο τις ανάγκες, τις επιθυμίες, τις ιδέες και τις επιλογές του. Αν όχι αυτά τότε τι άλλο μπορεί να είναι η κινητήριος δύναμη ενός «πολιτικού», προς τους ανθρώπους που θέλει να προσελκύει, για να είναι όχι μόνο ένα διακεκριμένο πρόσωπο αλλά και ένα σημαντικό πρόσωπο ;!

Τώρα αν κάποιοι θεωρήσουν δύσκολη την πραγμάτωση αυτής της πρότασης θα’ θελα με επιμονή να πω ότι οι άνθρωποι που μας εκπροσωπούν δεν είναι πραγματικά αυτό που επιλέγουν να δείξουν, μπορούν να προσφέρουν κάτι περισσότερο από αυτό, έχουν το δικό τους μοναδικό τρόπο ο καθένας, γιατί ο ρόλος ποτέ δεν είναι κάτι μοναδικό και ξεχωριστό αλλά κάτι που μπορεί ο καθένας να μιμηθεί και να υποδυθεί. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ο κάθε “δημοτικός σύμβουλος” θα θελε να τον μνημονεύουν με τη λεζάντα του ρόλου του και όχι της μοναδικότητας της προσωπικότητάς του. Αυτό που νοθεύει την πραγματικότητα είναι η μη επιδίωξη να ευδοκιμήσει μια εποικοδομητική διαδικασία μέσω της οποίας δεν θα διαρκεί τόσο πολύ η ανασφάλεια, ο φόβος και η δυσκολία του δούναι, καθώς και η κυριαρχία του λαβείν μέσω αγρίων διαθέσεων, που όμως στο βάθος το μόνο που επιβεβαιώνεται είναι το ένστικτο της επιβίωσης!