«Ξέρεις τι είναι ο έρωτας;
Το άγριο μπλε της θάλασσας.
Το βαθύ κόκκινο της παπαρούνας.
Το φλύαρο πράσινο του λιβαδιού.
Το μεθυσμένο πορτοκαλί του χειμωνιάτικου ήλιου.»
«Τι είναι αλήθεια η Κυριακή …..
Μια χάρτινη βαρκούλα, που την ξέχασε
στο ρυάκι ένα παιδί.
Ένα κόκκινο γαρίφαλο, στο πέτο της σιωπής.»
«Δεν είναι τόσο πεζή η καθημερινότητα, όσο την παριστάνουν μερικοί.
Φτάνει μια λεπτομέρεια, για να μετατραπεί σε γιορτή. Ένα λουλούδι στο κομοδίνο.
Ένα κερί στο τραπέζι. Ένα χαμόγελο πλατύ. Δε φταίει η καθημερινότητα.
Η φαντασία φταίει που δεν την κάνει παρέα.»
«Να είχα, λέει, μιαν αγάπη, σαν αλάνα.
Να κυλιόμουνα μέσα της, να ’κανα τούμπες,
να ‘πλωνα την αρίδα μου, να λιαζόμουνα!»
«Αυτό το σπίτι έκρυβε τόση αγάπη!
Αγάπη φορεμένη κατάσαρκα, σαν τη φανέλα.»
«Αν βρισκόταν ένας, μια φορά, που να ‘χει λεβεντιά και να μας πει.
Ναι ρε, τα ξεπούλησα όλα. Και τα ιερά και τα όσια. Έτσι, γιατί το γούσταρα.
Για να κάνω άνετα μπουρμπουλήθρες με το καλαμάκι στο νεσκαφέ μου.
Για να με βλέπετε και να φωνάζετε ωσανά. Ας βρισκόταν ένας! Έτσι.
Χωρίς να επικαλείται άλλοθι, θεωρίες, ιδεολογίες, αέρα κοπανιστό.
Θα του ‘βγαζα ευχαρίστως το καπέλο.»
«Να σου πω ένα χαρούμενο τραγούδι της ζωής;
Το τραγούδι που λέει η καγκελόπορτα όταν ανοίγει για να μπει αυτός που αγαπάς.»
«Τι ψάχνω; Στην ουσία τίποτα. Φουμάρω. Ίσως ….
Ψάχνω κάποιον, να βάλει λίγη μουσική στα βήματά μου.
Κάποιον να με κάνει να μ’ αρέσω, όταν κωλώνω.»
«Οι λίμνες …. Πρόσεξες ποτέ τις λίμνες;
Δεν είναι σαν τις θάλασσες.
Οι θάλασσες μιλούν. Τραγουδούν.
Οι λίμνες ονειρεύονται ….»
«Υπάρχουν άνθρωποι, που όταν πέσει στα χέρια τους
η χαρά, δεν ξέρουν πως τους ανήκει. Και σαστίζουν.
Τη φέρνουν από δω, τη γυρνάνε από κει,
ώσπου ανοίγουν ένα λάκκο και τη θάβουν,
όπως κάνουν με τα κόκαλα τα σκυλιά.»
«Στην ανάγκη, βάλε οδοφράγματα. Άναψε φωτιές.
Εμπόδισέ τους. Κράτησε μια μικρή πλατεία μέσα στην
ψυχή σου, που θα κάθεσαι μόνο εσύ και τα πουλιά.»
«Δεν έχουμε αρκετά αγαθά; Τρελάθηκες;
Σ’ αγαπώ, μ’ αγαπάς. Σε νιώθω, με νιώθεις.
Σε πονώ, με πονάς. Σε νοιάζομαι, με νοιάζεσαι.
Τόσα ρήματα δικά μας! Κατάδικά μας!
Να καταναλώνουμε μια ζωή.»
«Η τελειότητα που πλασάρουν κάποιοι και η μεγάλη
ισορροπία με ξενερώνουν. Στεγνώνει το στόμα μου. Δεν αντέχω.
Θέλω μια ρωγμή εγώ στην ψυχή, να μπαίνει μέσα η βροχή.
Ένα σηκωμένο κεραμίδι, που να μπορούν να χτίσουν τη φωλιά τους τα πουλιά.»
«Ένα κόκκινο γαρίφαλο είναι η ζωή μας.
Ένα κόκκινο γαρίφαλο που βάζει ο Θεός στ’ αυτί του
και σεργιανάει στα σύμπαντα.»
«Γιατί τα λέω τώρα ολ ‘αυτά; Τι μ’ έπιασε;
Γιατί είναι μια νύχτα ξάστερη που με λιγώνει;
Γιατί απόψε, έτσι ξαφνικά, η ψυχή μου
γέμισε κάτασπρες μανώλιες;»
Το άγριο μπλε της θάλασσας.
Το βαθύ κόκκινο της παπαρούνας.
Το φλύαρο πράσινο του λιβαδιού.
Το μεθυσμένο πορτοκαλί του χειμωνιάτικου ήλιου.»
«Τι είναι αλήθεια η Κυριακή …..
Μια χάρτινη βαρκούλα, που την ξέχασε
στο ρυάκι ένα παιδί.
Ένα κόκκινο γαρίφαλο, στο πέτο της σιωπής.»
«Δεν είναι τόσο πεζή η καθημερινότητα, όσο την παριστάνουν μερικοί.
Φτάνει μια λεπτομέρεια, για να μετατραπεί σε γιορτή. Ένα λουλούδι στο κομοδίνο.
Ένα κερί στο τραπέζι. Ένα χαμόγελο πλατύ. Δε φταίει η καθημερινότητα.
Η φαντασία φταίει που δεν την κάνει παρέα.»
«Να είχα, λέει, μιαν αγάπη, σαν αλάνα.
Να κυλιόμουνα μέσα της, να ’κανα τούμπες,
να ‘πλωνα την αρίδα μου, να λιαζόμουνα!»
«Αυτό το σπίτι έκρυβε τόση αγάπη!
Αγάπη φορεμένη κατάσαρκα, σαν τη φανέλα.»
«Αν βρισκόταν ένας, μια φορά, που να ‘χει λεβεντιά και να μας πει.
Ναι ρε, τα ξεπούλησα όλα. Και τα ιερά και τα όσια. Έτσι, γιατί το γούσταρα.
Για να κάνω άνετα μπουρμπουλήθρες με το καλαμάκι στο νεσκαφέ μου.
Για να με βλέπετε και να φωνάζετε ωσανά. Ας βρισκόταν ένας! Έτσι.
Χωρίς να επικαλείται άλλοθι, θεωρίες, ιδεολογίες, αέρα κοπανιστό.
Θα του ‘βγαζα ευχαρίστως το καπέλο.»
«Να σου πω ένα χαρούμενο τραγούδι της ζωής;
Το τραγούδι που λέει η καγκελόπορτα όταν ανοίγει για να μπει αυτός που αγαπάς.»
«Τι ψάχνω; Στην ουσία τίποτα. Φουμάρω. Ίσως ….
Ψάχνω κάποιον, να βάλει λίγη μουσική στα βήματά μου.
Κάποιον να με κάνει να μ’ αρέσω, όταν κωλώνω.»
«Οι λίμνες …. Πρόσεξες ποτέ τις λίμνες;
Δεν είναι σαν τις θάλασσες.
Οι θάλασσες μιλούν. Τραγουδούν.
Οι λίμνες ονειρεύονται ….»
«Υπάρχουν άνθρωποι, που όταν πέσει στα χέρια τους
η χαρά, δεν ξέρουν πως τους ανήκει. Και σαστίζουν.
Τη φέρνουν από δω, τη γυρνάνε από κει,
ώσπου ανοίγουν ένα λάκκο και τη θάβουν,
όπως κάνουν με τα κόκαλα τα σκυλιά.»
«Στην ανάγκη, βάλε οδοφράγματα. Άναψε φωτιές.
Εμπόδισέ τους. Κράτησε μια μικρή πλατεία μέσα στην
ψυχή σου, που θα κάθεσαι μόνο εσύ και τα πουλιά.»
«Δεν έχουμε αρκετά αγαθά; Τρελάθηκες;
Σ’ αγαπώ, μ’ αγαπάς. Σε νιώθω, με νιώθεις.
Σε πονώ, με πονάς. Σε νοιάζομαι, με νοιάζεσαι.
Τόσα ρήματα δικά μας! Κατάδικά μας!
Να καταναλώνουμε μια ζωή.»
«Η τελειότητα που πλασάρουν κάποιοι και η μεγάλη
ισορροπία με ξενερώνουν. Στεγνώνει το στόμα μου. Δεν αντέχω.
Θέλω μια ρωγμή εγώ στην ψυχή, να μπαίνει μέσα η βροχή.
Ένα σηκωμένο κεραμίδι, που να μπορούν να χτίσουν τη φωλιά τους τα πουλιά.»
«Ένα κόκκινο γαρίφαλο είναι η ζωή μας.
Ένα κόκκινο γαρίφαλο που βάζει ο Θεός στ’ αυτί του
και σεργιανάει στα σύμπαντα.»
«Γιατί τα λέω τώρα ολ ‘αυτά; Τι μ’ έπιασε;
Γιατί είναι μια νύχτα ξάστερη που με λιγώνει;
Γιατί απόψε, έτσι ξαφνικά, η ψυχή μου
γέμισε κάτασπρες μανώλιες;»
Εκδοτικός Οίκος: ΚΑΛΕΝΤΗΣ
Ένα ξεχωριστό αντι-ημερολόγιο,με κείμενα της Αλκυόνης Παπαδάκη, ένα βιβλίο αφιερωμένο σε όσους ξέρουν να αγαπούν,να ελπίζουν,να χαίρονται...Ένα ξεχωριστό "τετράδιο" που μιλάει για τα μικρά και ασήμαντα της ζωής που ακόμα εμείς οι μεγάλοι δεν κάναμε μεγάλα.
1 σχόλιο:
Υπέροχα,συγκινητικά και η κάθε ανάρτησή σου είναι ουσιαστική.Εγώ το μόνο που έχω να πω είναι πως το κάθετι που συμβαίνει,πάντα συμβαίνει για κάποιο λόγο.
Δημοσίευση σχολίου