ΕΙΚΟΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Πόσο εικονικά μπορεί να είναι όλα αυτά που κατά καιρούς λέμε ότι θέλουμε να ζήσουμε, επιθυμούμε να έχουμε στη ζωή μας ή μας λείπουν;
Και δίπλα σ’ αυτό το ερώτημα, πόσο πραγματικά ζούμε ό,τι υπάρχει στη ζωή μας; Ό,τι βλέπουμε, ό,τι παρατηρούμε, ό,τι αγγίζουμε, ό,τι νιώθουμε.
Το ερώτημα δεν είναι φιλοσοφικό, αλλά πραγματικό। Δεν είναι επιφανειακό και σχετικό με το χρόνο και την αντίληψη μόνο. Είναι ένα ερώτημα πιο κοντά στην υπαρξιακή μας διάσταση.

Καθισμένη στο μπαλκόνι του σπιτιού μου παρατηρώ γύρω μου τον κόσμο, τις εικόνες, τους ήχους, την κίνηση, τους ρυθμούς, τις αισθήσεις.Προσπαθώ να συγκεντρωθώ σε όλα αυτά και να αποκοπώ από την πραγματικότητα του μυαλού μου.Προσπαθώ από μένα να κρατήσω μόνο κάτι, ότι υπάρχω! Υπάρχω εγώ σε ό,τι συμβαίνει γύρω μου και όχι να υπάρχει ο κόσμος γύρω μου μέσα στο μυαλό μου. Συνειδητοποιώ ότι αυτό προσπαθούμε να κάνουμε πάντα.Την πρωτογενή κατάσταση να τη μετατρέψουμε σε δευτερογενή, πριν καν υπάρξουμε μέσα σε αυτή! Κάνουμε την μετάβαση, το άλμα στο μετά πριν υπάρξουμε στο τώρα, στο εδώ και τώρα που ζούμε। Ούτε ένα δευτερόλεπτο πριν, ούτε ένα δευτερόλεπτο μετά!

Προσπαθώντας να συνδυάσω τις δύο σκέψεις προκύπτει το συνθετικό ερώτημα πόσο τελικά μπορώ να επιθυμήσω, όταν δεν έχω μάθει να βιώνω αυτό που πριν είχα επιθυμήσει; Πόσο μπορώ να δημιουργήσω τις συνθήκες για κάτι νέο στη ζωή μου, όταν δεν έχω αντιληφθεί τις συνθήκες μέσα στις οποίες ζω; Πόσο εξασφαλισμένη έχω την πραγματικότητα του εδώ και τώρα, ότι είναι κάτι που ζω, και όχι κάτι που αισθάνομαι ότι έχω ήδη ζήσει;

Η ψυχοθεραπεία είναι μια διαδικασία που σου ανοίγει τον ορίζοντα, που σε βοηθάει να αντιληφθείς ότι η θάλασσα μπροστά σου δεν είναι απλά μια θάλασσα, μια θέα, αλλά είναι η ίδια σου η ύπαρξη που απλώνεται στα πόδια σου. Να βουτήξεις, να κολυμπήσεις, να ανακαλύψεις και να μαθαίνεις κάθε φορά να πηγαίνεις πιο μακριά, πιο βαθιά, αλλά και να αφήνεσαι κάπου - κάπου στο κύμα να σε βγάλει λίγο πιο έξω, και πάλι από νέες διαδρομές να ταξιδεύεις προς τον ορίζοντα που ολοένα ανοίγεται μπροστά σου.Να προσεγγίζεις ολοένα και περισσότερο την υπαρξιακή σου διάσταση που δεν είναι μια εικόνα στο μυαλό σου, αλλά μια σύνθεση από εικόνες, ήχους, αφή, αισθήσεις, μνήμες, συναισθήματα!

Πόσο δύσκολο είναι να αντιληφθούμε τον εαυτό μας σα μια σύνθεση και όχι σαν μια εικονική πραγματικότητα; Η ψυχοθεραπεία είναι όμως αλλαγή, και κάθε αλλαγή είναι απώλεια.Κάτι αφήνουμε πίσω μας, κάνοντας ένα βήμα μπροστά. Αφήνεις πίσω σου μια παραλία με άμμο και ωραία θέα για να βουτήξεις μέσα, για να κατακτήσεις αυτή τη θέα, να νιώθεις και όχι μόνο να παρατηρείς.Και όταν χάνεις την εικονική πραγματικότητα μένεις ορφανός από ένα δεκανίκι.Δεν μπορείς πια να μελαγχολείς μέσα στην έλλειψη αυτού που επιθυμείς και δεν έχεις, αυτού που σου λείπει ή αυτού που θα΄ θελες να ζήσεις, αλλά δεν μπορείς.Μένεις ορφανός από τη γλυκιά θλίψη των ελλείψεων που οφείλονται σε άλλους. Νιώθεις να κολυμπάς σε μια θάλασσα δυνατοτήτων που απλά δεν ξέρεις πώς να διαχειριστείς. Νιώθεις ότι όλα είναι δικά σου, και το νερό, και οι γλάροι και τα κύματα και ο βυθός και ο ήλιος και το ηλιοβασίλεμα και ότι υπάρχεις μέσα σε όλα αυτά. Και μετά; Νιώθεις πως αυτό που σου αρκεί είναι να υπάρχεις. Νιώθεις πως δεν θέλεις ούτε να επιθυμήσεις, ούτε να αποκτήσεις αυτό που λείπει. Είσαι εσύ και η εικονική πραγματικότητά σου κάτι διαφορετικό, και νιώθεις λιγάκι χαμένος, απογοητευμένος, φοβισμένος. Νιώθεις να θέλεις κάτι να σου λείψει, κάτι να επιθυμήσεις γιατί νιώθεις γυμνός, απροστάτευτος. Και το ερώτημα είναι πια …

Θέλεις να νιώθεις το νερό της θάλασσας, τα ρεύματα και τα κύματα, τον ήλιο και τον αέρα στο γυμνό σου κορμί, να απολαμβάνεις αυτό που είσαι, ότι υπάρχεις μέσα σε μια θάλασσα δυνατοτήτων ή θέλεις να τυλιχτείς με το μανδύα μιας εικονικής πραγματικότητας, που στην καλύτερη, θα σου προσφέρει 3D εικόνες, από μια ταινία που ναι μεν πρωταγωνιστείς, αλλά απλά παρακολουθείς, να προβάλλονται στην οθόνη του μυαλού σου;