ΜΕ ή ΧΩΡΙΣ ΧΡΙΣΜΑ ;

Χρίσμα. Η πρώτη έννοια που παρατίθεται στο «Λεξικό της Νέας Ελληνικής γλώσσας – ΠΕΛΕΚΑΝΟΣ» είναι : επίχρισμα, επάλειψη. Ακολουθεί η έννοια του άγιου μύρου και στη συνέχεια η έννοια του χρίσματος ως “επίσημη αναγνώριση, ανακήρυξη”.

Μπαίνω στην περιέργεια να δω τις τρεις έννοιες κάτω από το ίδιο πρίσμα. Να διακρίνω αυτό το κοινό που ετυμολογικά ή ουσιαστικά τις συνδέει.
Κυρίαρχο ρόλο έχει το ότι με την επάλειψη του άγιου μύρου κατά τη βάπτιση ενός παιδιού, αυτό αποκτά την επίσημη αναγνώρισή του –ανακηρύσσεται - χριστιανός. Οπότε η διαδικασία συνδέει τις τρεις λέξεις με το ίδιο νόημα.

Περνώντας λοιπόν στο χώρο της πολιτικής και συγκεκριμένα στις εκλογές της αυτοδιοίκησης που πλησιάζουν, ο όρος χρίσμα ….. παίζει πολύ.
Από άλλους θεωρείται απαραίτητο, από κάποιους ποθητό, ενώ για κάποιους άλλους είναι ανεπιθύμητο. Κάποιοι το σνομπάρουν γιατί … τους σνομπάρει. Ίσως να υπάρχουν και εκείνοι που δεν μπαίνουν καν σε διαλεκτική με αυτή τη διαδικασία.
Ανάλογα με το πώς σχετίζεται ο καθένας με την έννοια και τη διαδικασία του «χρίσματος» πιστεύω ότι μεταφέρει και μεταδίδει τα δικά του μηνύματα, τόσο για την αυτεπίγνωση και την αυτοαξιολόγησή του, όσο και για την τοποθέτησή του μέσα στο μεγάλο «παιχνίδι» που λέγεται «Καλλικράτης – Διοίκηση – Αυτοδιοίκηση».

Έτσι λοιπόν σκέφτομαι ποιου είδους είναι η «επάλειψη» που δέχεται ο εν βαπτίση υποψήφιος δήμαρχος, ώστε μέσω αυτού να αναγνωρισθεί … επίσημα;! Η κομματική αναγνώριση; Η ενσωμάτωση συγκεκριμένων δεδομένων; Ο ορισμός πορείας πλεύσης; Η υποστήριξη μιας ανωτέρου «δυνάμεως»; Η λειτουργία του ως ασφάλειας και στηρίγματος;

Έναυσμα για την παρούσα ανάρτηση αποτέλεσε ένα άρθρο που αναδημοσίευσε η εφημερίδα «Γνώμη» (6-8-2010) από την εφημερίδα «Το Βήμα» του Νίκου Μπακουνάκη.
«Οι πρώτες πληροφορίες για τις εκλογές (τοπικές και περιφερειακές), τις λεγόμενες «αυτοδιοικητικές», αποκαλύπτουν την παθογένεια του πολιτικού συστήματος. Και είναι κρίμα γιατί στην κλίμακα του δήμου ή πολύ περισσότερο της περιφέρειας αυτές οι εκλογές είναι πιο σημαντικές από τις βουλευτικές. Αν λάβουμε υπόψη μας μάλιστα το γεωγραφικό εύρος των περιφερειών και τις αρμοδιότητες του εκλεγμένου περιφερειάρχη, ένα είδος τοπικού κυβερνήτη, είναι αυτοκτονικό και αντικοινωνικό τα κόμματα να δίνουν το χρίσμα σε υποψηφίους με κριτήρια κομματικής πειθαρχίας, κομματικών εκδουλεύσεων, προσωπικών σχέσεων ή ακόμη και ευκαιριακών συναλλαγών. (…..) Το κόμμα επικυρώνει την υποψηφιότητα, ως ένα είδος προσωπικού, πολιτικού εφάπαξ. Αν η πόλη καταστραφεί, το κόμμα δε θα ευθύνεται (…..) Δεν είναι εξ’ ορισμού κακό οι υποψήφιοι να έχουν κομματική ταυτότητα ή τουλάχιστον να τους αναγνωρίζουμε ότι ανήκουν σ’ έναν πολιτικό χώρο. Αλλά αυτό είναι ένα κριτήριο που πρέπει να έπεται. Αυτό που προηγείται είναι η αυτοδιοικητική κουλτούρα του υποψηφίου, το έργο που έχει επιδείξει κι επίσης το πρόγραμμά του.»

Αναρωτιέμαι όμως πόσο πάμε για άλλη μια φορά να ρίξουμε το φταίξιμο στο σύστημα και στα κόμματα, που πράγματι παθογενώς καθορίζουν κάθε πολιτική διάσταση των κοινωνικών διαδικασιών της χώρας! Στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή και εν όψει των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών φαίνεται ότι τα πρόσωπα μπορούν να πάρουν τις διαδικασίες στα χέρια τους! Πραγματικά μπορούμε να γυρίσουμε την πλάτη στον κομματικό διχασμό, ότι χρώμα και αν φέρει. Νομίζω ότι είναι η ώρα που η κοινωνία μπορεί να πει ένα τρανταχτό ΟΧΙ στην κατακυρίευση κάθε σκέψης, λογικής και προγραμματισμού με κομματικά κριτήρια. Και αυτό το ΟΧΙ πρέπει να ακουστεί και να μεταδοθεί πρωταρχικά από τους υποψήφιους δημάρχους και όσους ενδιαφέρονται να αναμιχθούν στην εκλογική διαδικασία. Πρώτα αυτοί πρέπει να αδιαφορήσουν για τις κομματικές διαδικασίες, είτε λέγονται «χρίσμα», είτε «στήριξη», είτε «υποστήριξη», είτε «επάλειψη» !!

Ο επόμενος δήμαρχος ή περιφερειάρχης περισσότερο από κάθε άλλη φορά θα πρέπει να διαθέτει τη στόφα του ηγέτη. Και οι ηγετικές ικανότητες δεν έχουν να κάνουν με κανένα κόμμα, με καμιά καθοδήγηση ή έξωθεν αναγνώριση! Οι ηγετικές ικανότητες, σύμφωνα με τον Daniel Goleman στο «Ο νέος ηγέτης», έχουν να κάνουν με το πόσο ο ίδιος “είναι συντονισμένος με τα δικά του εσωτερικά σήματα, τις προσωπικές του αξίες, την αντίληψή του για την καλύτερη πορεία δράσης και την ικανότητά του να βλέπει την ευρύτερη εικόνα σε μια σύνθετη κατάσταση.”

Πως μπορούμε άραγε να εμπιστευτούμε έναν υποψήφιο δήμαρχο όταν ο ίδιος εξαρτάται από την επιλογή του κόμματός του; Πόσο μπορεί να δει ευρύτερα μια σύνθετη εικόνα όταν εξ’ αρχής αυτή αυτοπεριορίζεται από τα όρια του κόμματός του;

Η αυτοδιοίκηση ενός δήμου θέλει μια ισχυρή, αυτόφωτη προσωπικότητα της οποίας βασικό παράγοντα αποτελεί η «Οργανωτική κοινωνική επίγνωση». «Μια προσωπικότητα με έντονη οργανωτική επίγνωση επιδεικνύει διπλωματικότητα και πολιτική ευστροφία, είναι ικανή να εντοπίζει τα σημαντικά κοινωνικά δίκτυα, και μπορεί να αναγνωρίσει τις βασικές σχέσεις εξουσίας μεταξύ των ανθρώπων. Μια τέτοια προσωπικότητα με ηγετικές ικανότητες είναι ικανή να συνδιαλλαγεί με όλες τις πλευρές, να κατανοήσει τις διαφορετικές οπτικές και να βρει τη χρυσή τομή που ικανοποιεί τους πάντες.»

Με όλα αυτά δεν αμφισβητώ τις ικανότητες των ανθρώπων που έχουν εμπλακεί ή θα εμπλακούν πιθανόν σε διαδικασίες χρίσματος. Πράγματι μπορεί να πιστεύουν σε όλα αυτά και να είναι στις προθέσεις τους να προσπαθήσουν να τα εφαρμόσουν. Το πρωταρχικό μήνυμα όμως που στέλνουν είναι πως αυτό δεν είναι η προτεραιότητά τους। Δεν είναι η διάθεσή τους να αναδείξουν το κοινωνικό σύνολο, που αποτελεί τη βάση αυτού του τόπου, σε πρωταγωνιστή! Όταν προηγούνται οι κομματικές διαδικασίες, τότε ο πολίτης μπαίνει σε αμφισβήτηση και προσπαθούν να χειριστούν τα κριτήριά του. Το ζητούμενο είναι η εξύψωση του πολίτη / δημότη στο βάθρο που ανήκει, δηλαδή στη μεγάλη βάση που κινεί τα νήματα και απαιτεί την αναγνώριση και την σύναψη ειλικρινών σχέσεων! Όταν αυτό υποβαθμίζεται μπροστά στις κομματικές διαβουλεύσεις – όσο δημοκρατικές και αν θέλουν να εμφανίζονται - νομίζω ότι ο κάθε υποψήφιος νιώθει ανασφάλεια, αν ο ίδιος είναι ικανός να έχει στο πλάι του όλον αυτό τον κόσμο που διψάει για έναν πραγματικό ηγέτη, που θα τον σεβαστεί, θα του προσφέρει τα όρια που απαιτούνται για να λειτουργήσει σωστά όλο το νέο αυτό εγχείρημα, που θα συνεργαστεί μαζί του προσφέροντας πρωτοβουλίες και όχι ρουσφέτια, θα τον δεσμεύσει μέσω του ενθουσιασμού σε μια συλλογική προσπάθεια για να διαμορφώσει μια ξεχωριστή ταυτότητα για την πόλη του.

Ένας πραγματικός ηγέτης / δήμαρχος πρέπει να αφιερώσει πραγματικό χρόνο για να καλλιεργήσει και να ενισχύσει στενές σχέσεις με τον πολίτη / δημότη που ξεπερνούν τις τυπικές, πολιτικοκομματικές, επικοινωνικοσυμβουλευτικές σχέσεις.

Δίπλα σε όλα αυτά πόσο φτωχό μοιάζει το χρίσμα!
Ίσως πράγματι για ένα παιδί που μόλις βαφτίζεται να ‘ναι αυτό το μόνο που μπορεί να του εξασφαλίσει την αναγνώρισή του ως χριστιανό, αλλά νομίζω ότι σε έναν ενήλικο δεν είναι αυτό που τον καθορίζει, αλλά η ίδια του η προσωπικότητα, το έργο του και οι πεποιθήσεις του!
Κάπου εκεί ίσως το κομματικό χρίσμα ετεροχρονισμένα συγχέεται με το άγιο μύρο και την αναγνώριση μέσω αυτού.
Ίσως αντί να παλινδρομούμε στην πολιτική να πρέπει να ωριμάσουμε … αρχής γενομένης από τους ανθρώπους που εκλέγουμε, από αυτούς που θα ‘θέλαμε να καμαρώνουμε όχι εξαρτώμενους, αλλά ως αυτοδύναμους και ανεξάρτητους ηγέτες!!!