ΑΓΑΠΗ - ΕΥΨΥΧΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ – ΕΥΤΥΧΙΑ - ΑΠΛΟΤΗΤΑ

…το ευδαίμον το ελεύθερον, το δ' ελεύθερον το εύψυχον…
Περικλέους Επιτάφιος Λόγος, ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ, ΙΣΤΟΡΙΑΙ [2.43.4]

Στον Επιτάφιο του Περικλή γίνεται λόγος για τις σημαντικότερες αξίες της ζωής. Προχωρώντας λίγο παραπέρα, σε συνάρτηση με την ανάλυση που προέκυψε σε μια απρόβλεπτη διαδικασία συζήτησης, θα μπορούσε αυτή η έκφραση του Περικλή να εμπνεύσει μια «σειρά» προϋποθέσεων για να φθάσουμε στην Ευτυχία. Η επεξεργασία της μέσα μας εκτός από απαντήσεις μπορεί να χαράξει μια ιεράρχηση ανακουφιστική και λυτρωτική. Και αυτό γιατί και οι πέντε αξίες και έννοιες αποτελούν και μέρος των σημαντικότερων υπαρξιακών ζητημάτων της ζωής μας.

ΑΓΑΠΗ - ΕΥΨΥΧΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ – ΕΥΤΥΧΙΑ - ΑΠΛΟΤΗΤΑ

Την Ευτυχία ακολουθεί η απλότητα, η απλότητα που προέρχεται από το α-πλους, που δε σημαίνει αυτός που δεν έχει κάνει τίποτα (δεν έχει ταξιδέψει πουθενά), αλλά αυτός που έχει ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο και τώρα ήρεμος και κατασταλαγμένος κατακτητής της ζωής βιώνει όλη την απλότητα της πληρότητας, η οποία δε χρειάζεται να διατυμπανίζεται. Μια λέξη με τόσο μεγάλο βάθος, που δυστυχώς στις μέρες έχει υποτιμηθεί.

Της απλότητας προϋποτίθεται η ευτυχία και της ευτυχίας, η ελευθερία, της ελευθερίας, η ευψυχία και όλων προϋποτίθεται η Αγάπη.

Αν ανατρέξουμε σε ότι προηγείται και προϋποτίθεται στη ζωή μας για να συναντήσουμε την ευτυχία τότε σίγουρα δεν είναι ένα απλό συμπεριφορικό ζήτημα, αλλά μια διαδικασία ζωής με συνεχή ροή, εξέλιξη και με βάση τις σχέσεις με τον εαυτό μας και τους ανθρώπους γύρω μας.

Το να αποκτήσουμε και να βιώσουμε την ευτυχία δεν είναι ένα άπιαστο, χαοτικό και αδιευκρίνιστο γεγονός, αλλά μια ερωτική διαδικασία ζωής όπου θα πρέπει να έχουμε βιώσει, να έχουμε νιώσει, να έχουμε πάρει σε μεγάλες ποσότητες, στη μέχρι τώρα ζωή μας, για να μπορούμε να δώσουμε, κατ’ αρχήν ΑΓΑΠΗ.
Έπειτα να έχουμε πετύχει την Ευψυχία. «το καθαρό βλέμμα, την καθαρή σκέψη. Το θάρρος που σε κάνει να μάχεσαι για το δίκιο. Τον καθαρό λόγο την ανδρεία και την σίγουρη στάση. Όταν κατέχεις το Εύψυχον δεν υπάρχει κανένας λόγος να διατυμπανίζεται, ακτινοβολεί στο βλέμμα. Υπάρχει στα μάτια των δειλών, όσων πολύ θα επιθυμούσαν να κρατούν την ίδια με σένα στάση, αλλά δεν μπορούν.».
«Δεν είναι εύκολη η κατάκτηση της ευψυχίας, γιατί είναι η ίδια η Αρετή.
Η Αρετή που δίνει την Ελευθερία στον αγωνιστή, που καθιστά Ευτυχείς τους Ευψύχους.»

«Και μέσα από την Ευψυχία αναδύεται η Ελευθερία η οποία κάνει ευτυχισμένο τον άνθρωπο. Η Ελευθερία με όλες τις μορφές της, μα κυρίως η πνευματική. Ελεύθερος από τα δεσμά του φόβου, των προκαταλήψεων, ελεύθερος από κάθε δυνάστη, κάθε σκέψη ωφελιμιστική, κάθε μικρότητα που περιορίζει τις βλέψεις στην απόκτηση υλικών μόνον πραγμάτων, ή εφήμερης δόξας. Ελευθερία να επιλέγεις, να διατυπώνεις τις σκέψεις σου χωρίς φόβο και πάθος. Ελευθερία να μάχεσαι από Αγάπη για τον άνθρωπο, Αγάπα και είσαι ελεύθερος.»

Και η κατάκτηση της Αγάπης, της Ευψυχίας και της Ελευθερίας φέρνει την Ευτυχία!

«Ευτυχία, το χαμόγελο πριν κοιμηθείς μετά από μια δύσκολη μέρα. Η εσωτερική γαλήνη που σου δίνει η βεβαιότητα ότι το πάλεψες, άσχετα από το αποτέλεσμα, ότι έδωσες τη μάχη σου με φρόνημα γενναίο, σαν Ελεύθερος και συνειδητοποιημένος άνθρωπος, στα μικρά ή στα μεγάλα που προέκυψαν.»

ΕΥΨΥΧΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ – ΕΥΤΥΧΙΑ - ΑΠΛΟΤΗΤΑ
Και προϋπόθεση όλων η ΑΓΑΠΗ



~ Για την ανάρτηση αυτή το κίνητρο μου δόθηκε από την ανάρτηση του Λευθέρη Χαμαλίδη «Think positive - Σκεφτείτε θετικά» - http://hamalidis.blogspot.com/2010/02/think-positive.html

~Τη συζήτηση περί του Επιταφίου του Περικλή (http://users.ser.sch.gr/statpapako/epitafios.htm) με αφορμή την ιεράρχηση των αξιών, στην Εταιρεία Ομαδικής Ανάλυσης και Ψυχοθεραπείας

~ Χρησιμοποιήθηκαν αποσπάσματα «……» από ένα ανυπόγραφο κείμενο που κυκλοφορεί σε αρκετές ιστοσελίδες.

Εγώ το συνάντησα στις :

http://hamomilaki.blogspot.com/2008/08/eudaemon-eleutheron-eupsyhon.html
http://cloudconnected.pblogs.gr/2008/11/to-eydaimon-to-eleytheron-to-d-eleytheron-to-eypsyhon-h-alliws-t.html

ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟΙ ΚΛΟΟΥΝ ΚΑΙ ΞΥΛΟΠΟΔΑΡΟΙ «ΔΙΑΣΚΕΔΑΖΟΥΝ» ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ

Αναρωτιέμαι τελικά πως την έχουν δει μερικοί άνθρωποι, ότι μπορούν να κάνουν τα πάντα στο βωμό του χρήματος και του εύκολου επαγγέλματος!
Το φαινόμενο που παρατηρήθηκε, όχι σε ένα, αλλά σε περισσότερα αποκριάτικα πάρτι, και κυρίως πάρτι που διοργάνωσαν Δημοτικά Σχολεία της πόλης, ήταν η απαράδεκτη, κατά απόλυτο τρόπο, συμπεριφορά των προσκαλεσμένων «διασκεδαστών», κλόουν, ξυλοπόδαρων και μάγων, προς τα παιδιά ! Με αγανάκτηση παρακολούθησα τις εκρήξεις θυμού και απειλών, τα νεύρα και την έλλειψη υπομονής τους και τελικά το κατά πολύ μειωμένο βαθμό διασκέδασης, για να μη το χαρακτηρίσω ενόχληση, που "προσέφεραν" στα παιδιά.
Άνθρωποι προφανώς τυχαίοι που δέχτηκαν μια απλή πρακτική καθοδήγηση, π.χ. πώς να περπατάνε πάνω στα ξυλοπόδαρα και πώς να βάφονται κλόουν, οι οποίοι δεν είχαν καμία στοιχειώδη εκπαίδευση στο θέμα της συμπεριφοράς και της επικοινωνίας με τα παιδιά!!
Θεωρώ απαράδεκτη την επιλογή τους από τους αρμοδίους, χωρίς τον έλεγχο εκ των προτέρων των υπηρεσιών που προσφέρουν, και μάλιστα όταν οι αρμόδιοι αυτοί έχουν να κάνουν με παιδιά, είναι οι ίδιοι εκπαιδευτικοί ή γονείς και διοργανώνουν πάρτι σχολείου!!!

Είναι απαράδεκτο το να κυκλοφορούν και να το παίζουν ειδικοί στη διασκέδαση παιδιών, άνθρωποι ακατάλληλοι, χωρίς καν συναίσθηση του τι κάνουν τη δεδομένη στιγμή, που μέσα από το ρόλο που τους δόθηκε εκτονώνουν τις χειρότερες πλευρές του εαυτού τους. Διότι όχι μόνο η διασκέδαση, αλλά και η επικοινωνία με ένα, και πολύ περισσότερο, με πολλά παιδιά, είναι κάτι εξαιρετικά δύσκολο, ιδιαίτερο και πολύπλοκο, θέλει ευαισθησία, μεράκι, αγάπη για το παιδί, υπευθυνότητα, τέχνη, το οποίο, πώς να το κάνουμε, δεν μπορεί να το εξασκεί ο κάθε ένας τυχαίος, αργόσχολος και επικίνδυνα άσχετος με ότι αφορά το παιδί !!!

Θέλει τόσο μεγάλη υπευθυνότητα η επιλογή των ανθρώπων που προσκαλούνται για να προσφέρουν και να χαρίσουν διασκέδαση και χαρά σε παιδιά,θέλει την εξασφάλιση των καλύτερων προϋποθέσεων και την τήρηση σοβαρών και αυστηρών κριτηρίων!
Μετά λύπης μου διαπίστωσα ότιάνθρωποι άσχετοι, που το παίζουν διασκεδαστές παιδιών, κυκλοφορούν «αδέσποτοι»και αν μη τι άλλο γίνονται δεκτοί και στα πλαίσια των σχολείων!!!

Λίγη προσοχή αγαπητοί εκπαιδευτικοί και σύλλογοι γονέων … Η διοργάνωση ενός πάρτι για τα παιδιά θα πρέπει να έχει κύριο σκοπό την προσφορά χαράς, εκτόνωσης, γέλιου, ψυχαγωγίας στα πλαίσια του πραγματικού ενδιαφέροντος για το παιδί, της ευγένειας και της σοβαρότητας, και έπειτα όλα τα άλλα.Η βιασύνη, οι λανθασμένες επιλογές, οι ελάχιστες απαιτήσεις, ο μηδαμινός έλεγχος και η προχειρότητα δεν ταιριάζουν και δεν συγχωρούνται όταν οι τελικοί αποδέκτες είναι τα παιδιά!

ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ

Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2010. Μετά από σχεδόν ένα μήνα και κάτι ολοκλήρωσα το «Μουσείο της Αθωότητας» του Ορχάν Παμούκ. Δεν ξέρω αν οι συγκυρίες και ο συντονισμός των δυναμικών έφερε στα χέρια μου το ΒΗΜagazino, το κυριακάτικο περιοδικό της εφημερίδας το ΒΗΜΑ, το οποίο φιλοξενεί μια συνέντευξη του Ορχάν Παμούκ με τίτλο «Ο Θησαυρός του Ορχάν», όπου μεταξύ άλλων αναφέρεται και στο Μουσείο της Αθωότητάς του, σαν πραγματικό δημιούργημά του αλλά και σαν το τελευταίο του βιβλίο.

Συνδυάζοντας όλα τα συναισθήματα που αναδύθηκαν διαβάζοντας και την 802η τελευταία σελίδα του βιβλίου παρακινήθηκα για να γράψω αυτή την ανάρτηση. Η τελευταία γεύση που μου έμεινε από το ιδιαίτερο αυτό βιβλίο, ήταν μια γεύση σαν εκείνη που απομένει στα χείλη με την τελευταία κουταλιά ενός γλυκόξινου, σιροπιαστού ανατολίτικου γλυκού. Η συγκίνηση και το βάθος των τελευταίων κεφαλαίων δεν προήλθε τόσο από τα γραφόμενα και τις λέξεις του Ορχάν Παμούκ, όσο από το καταστάλαγμα τόσο αντιφατικών συναισθημάτων, αντίρροπων δυνάμεων θυμού και συμπόνιας, φόβου και έκπληξης που σε ακολουθούν σε όλη τη διάρκεια ανάγνωσης του «Μουσείου της Αθωότητας».

Αν θα μπορούσα να χωρέσω σε μια φράση τι σημαίνει το να διαβάσει κάποιος αυτό το βιβλίο θα ‘λεγα ότι είναι, ένας μακρινός περίπατος κάτω από τη βροχή, στα στενά της Κωνσταντινούπολης, όπου οι εικόνες εναλλάσσονται με τις εποχές, τις δεκαετίας, τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τα γεγονότα. Δεν ξέρω αν μπορεί ο κάθε αναγνώστης λογοτεχνίας να αντέξει να διαβάσει αυτό το βιβλίο. Ένιωσα πολλές φορές την επιθυμία να το εγκαταλείψω γιατί δεν άντεχα το βάθος των περιγραφών, τα μακροβούτια στον ψυχισμό των ηρώων, τη λεπτομερειακή διείσδυση στη ζωή τους. Δεν άντεχα να είμαι απλά ένας παρατηρητής και να μην μπορώ να επηρεάσω την εξέλιξη, να αλλάξω τις καταστάσεις, τα γεγονότα, να τα επισπεύσω, να τα προσπεράσω, να τα αγνοήσω! Πόσο με τρόμαζαν άραγε;

Κοιτάζοντας πίσω νιώθω να έχω περιπλανηθεί τόσο αληθινά στις σελίδες και στις αίθουσες του «Μουσείου της Αθωότητας», νιώθω να έχω βιώσει ό,τι και οι ήρωες του βιβλίου αυτού, νιώθω να έχω θυμώσει και να τα έχω βάλει με τη δική μου Φισούν και το δικό μου Κεμάλ μέσα μου, καταλήγοντας να τους κρατώ σφιχτά στην αγκαλιά μου σαν κάτι πολύτιμο που θα υπάρχει πάντα για να μου δείχνει πόσο η ζωή μπορεί να υπάρξει στις μικρές λεπτομέρειες, σε όλα εκείνα που έχουμε μάθει να τα βλέπουμε τόσο λίγα και μικρά, επιθυμώντας πάντα το κάτι περισσότερο, χωρίς να απολαμβάνουμε αυτό που η κάθε στιγμή μπορεί να μας προσφέρει απλόχερα και γενναιόδωρα.

Το Μουσείο της Αθωότητας θα είναι λοιπόν μια πραγματικότητα. Είναι το προσωπικό δημιούργημα του φημισμένου νομπελίστα συγγραφέα Ορχαν Παμούκ, επιθυμία του οποίου ήταν να ανοίξει τις πύλες το μουσείο του, την πρώτη μέρα κυκλοφορίας του βιβλίου του. Τελικά η ολοκλήρωση και η λειτουργία του θα καθυστερήσουν για να συνδιαστούν με το μεγάλο πολιτιστικό γεγονός για την Κωνσταντινούπολη το "Ισταμπούλ: Πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης 2010".

Ήταν ένα συνεχές αίτημά μου όσο διάβαζα αυτό το βιβλίο, αν πράγματι το μουσείο υπάρχει ή είναι απλά ένα λογοτεχνικό σχέδιο του συγγραφέα. Θα υπάρξει λοιπόν, και κατά ένα μεγάλο μέρος του θα παραπέμπει στις περιγραφές του βιβλίου και θα βρίσκεται ακριβώς εκεί, στη λεωφόρο Τζουκούρτζουμα, εκεί που οι ήρωες του βιβλίου έχουν αποτυπώσει τα βαθύτερα συναισθήματά τους, τα βλέμματά τους, τα αγγίγματά τους, τις λέξεις και τις εκφράσεις τους που ήταν αρκετά για να ζήσουν ένα πρωτόγνωρο, ανεκπλήρωτο και οδυνηρό έρωτα!

Είναι πραγματικά ένα βιβλίο για όσους αντέχουν να κάνουν ένα μακροβούτι στις πιο βασανιστικές πτυχές της ανθρώπινης ψυχής, καταλήγοντας να πούνε «Θέλω να ξέρουν όλοι ότι έζησα μια πολύ ευτυχισμένη ζωή».