Bobby Darin - Simple Song of Freedom

Come and sing a simple song of freedom                           
Sing it like you've never sung before
Let it fill the air
Tell the people everywhere
We, the people here, don't want a war

Hey there, Mister Black Man can you hear me?
I don't want your diamonds or your game
I just want to be, someone known to you as me
and I will bet my life you want the same

Come and sing a simple song of freedom
Sing it like you've never sung before
Let it fill the air
Tell the people everywhere
We, the people here, don't want a war

Seven hundred million are you listening?
Most of what you read is made of lies
But speaking one to one, ain't it everybody's sun
To wake to in the morning when we rise?

So come and sing a simple song of freedom
Sing it like you've never sung before
Let it fill the air
Tell the people everywhere
We, the people here, don't want a war

Brother Solzhenitsyn are you busy?
If not would you drop a friend a line?
Tell me if the man, who is plowing up your land
has got the war machine upon his mind

Come and sing a simple song of freedom
Sing it like you've never sung before
Let it fill the air
Tell the people everywhere
That we, the people here, don't want a war

Now no doubt some folks enjoy doin' battle
Like presidents, prime ministers and kings
So let's build them shelves where they can fight among themselves
and leave the people be who like to sing

Come and sing a simple song of freedom
Sing it like you've never sung before
Let it fill the air
Tell the people everywhere
That we the people here, don't want a war

Let it fill the air
Tell the people everywhere
That we the people here, don't want a war

Freedom!
Freedom!
Freedom!

Ελάτε να τραγουδήσουμε  ένα απλό τραγούδι για την ελευθερία
Τραγουδήστε το όπως ποτέ δεν έχετε τραγουδήσει πριν
Αφήστε το να γεμίσει τον αέρα
Πείτε στους ανθρώπους παντού
Εμείς, οι άνθρωποι εδώ, δεν θέλουμε "πόλεμο"

Με ακούτε ;
Τα περισσότερα από αυτά που διαβάζετε είναι κατασκευασμένα από ψέμματα
Αλλά μιλώντας ο ένας προς τον άλλο, ο ήλιος του καθενός
θα  ξυπνήσει το πρωί, όταν θα ανατέλουμε

Τώρα δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μερικοί απολαμβάνουν την μάχη
Όπως, πρόεδροι, πρωθυπουργοί και βασιλείς
Ας οικοδομήσουμε τι εξέδρες τους, όπου μπορούν να μάχονται μεταξύ τους
και να αφήσουν τους ανθρώπους να είναι αυτό που τους αρέσει να τραγουδούν

Ελευθερία!
Ελευθερία!
Ελευθερία!

Γκίντερ Γκρας για την Ελλάδα : "Πιες επιτέλους, πιες! κραυγάζουν οι εγκάθετοι των Επιτρόπων· όμως ο Σωκράτης, με οργή Σου επιστρέφει το κύπελλο γεμάτο ώς επάνω."

Ποίημα του Γκίντερ Γκρας για την Ελλάδα

Tης Ξενιας Κουναλακη

Το ποίημα του Γερμανού συγγραφέα, Γκίντερ Γκρας, με τίτλο «Η Ντροπή της Ευρώπης» δημοσιεύεται σήμερα σε παγκόσμια αποκλειστικότητα στην «Καθημερινή», από κοινού με τη Sueddeutsche Zeitung. Χρησιμοποιώντας τη φόρμα αρχαιοελληνικής ωδής, ο νομπελίστας απευθύνεται στην Ευρώπη και την προειδοποιεί ότι κινδυνεύει με πνευματική πενία αν αποπέμψει από τις αγκάλες της τη χώρα που τη δημιούργησε.

Με αναφορές στην Ιφιγένεια εν Ταύροις του Γκαίτε, τον μύθο της Αντιγόνης και το έργο του φιλέλληνα Γερμανού λυρικού ποιητή Χέλντερλιν ο Γκρας διατρέχει την ελληνική Ιστορία, από την αρχαιότητα ώς τη χούντα των συνταγματαρχών.
Καταλήγει δε με την απειλή ότι «η απληστία των τραπεζών, των επιτρόπων και των εγκαθέτων τους» θα προκαλέσει τη μήνι των ίδιων των θεών.

Δίχως την Ελλάδα η Ευρώπη θα είναι φτωχότερη, μία ήπειρος φθαρμένη και στερημένη από οποιαδήποτε πνευματικότητα.

«Η Ντροπή της Ευρώπης»

Στο χάος κοντά, γιατί δεν συμμορφώθηκε στις αγορές· κι Εσύ μακριά από τη Χώρα, που Σου χάρισε το λίκνο.

Οσα Εσύ με την ψυχή ζήτησες και νόμισες πως βρήκες, τώρα θα καταλυθούν, και θα εκτιμηθούν σαν σκουριασμένα παλιοσίδερα.

Σαν οφειλέτης διαπομπευμένος και γυμνός, υποφέρει μια Χώρα· κι Εσύ, αντί για το ευχαριστώ που της οφείλεις, προσφέρεις λόγια κενά.

Καταδικασμένη σε φτώχεια η Χώρα αυτή, που ο πλούτος της κοσμεί Μουσεία: η λεία που Εσύ φυλάττεις.

Αυτοί που με τη δύναμη των όπλων είχαν επιτεθεί στη Χώρα την ευλογημένη με νησιά, στον στρατιωτικό τους σάκο κουβαλούσαν τον Χέλντερλιν.

Ελάχιστα αποδεκτή Χώρα, όμως οι πραξικοπηματίες της, κάποτε, από Εσένα, ως σύμμαχοι έγιναν αποδεκτοί.

Χώρα χωρίς δικαιώματα, που η ισχυρογνώμονη εξουσία ολοένα και περισσότερο της σφίγγει το ζωνάρι.

Σ' Εσένα αντιστέκεται φορώντας μαύρα η Αντιγόνη, και σ' όλη τη Χώρα πένθος ντύνεται ο λαός, που Εσένα φιλοξένησε.

Ομως, έξω από τη Χώρα, του Κροίσου οι ακόλουθοι και οι όμοιοί του όλα όσα έχουν τη λάμψη του χρυσού στοιβάζουν στο δικό Σου θησαυροφυλάκιο.

Πιες επιτέλους, πιες! κραυγάζουν οι εγκάθετοι των Επιτρόπων· όμως ο Σωκράτης, με οργή Σου επιστρέφει το κύπελλο γεμάτο ώς επάνω.

Θα καταραστούν εν χορώ, ό,τι είναι δικό Σου οι θεοί, που τον Ολυμπό τους η δική Σου θέληση ζητάει ν' απαλλοτριώσει.

Στερημένη από πνεύμα, Εσύ θα φθαρείς χωρίς τη Χώρα, που το πνεύμα της, Εσένα, Ευρώπη, εδημιούργησε.

(Μετάφραση: Πατρίτσια Αδαμοπούλου)

Εφημερίδα Καθημερινή -  26/05/2012
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_100039_26/05/2012_483534

Euphoria

Why, why can’t this moment last forevermore?
Tonight, tonight eternity’s an open door…
No, don’t ever stop doing the things you do.
Don’t go, in every breath I take I’m breathing you…

Euphoria
Forever, ’till the end of time
From now on, only you and I
We’re going up-up-up-up-up-up-up
Euphoria
An everlasting piece of art
A beating love within my heart
We’re going up-up-up-up-up-up-up

We are here, we’re all alone in our own Universe,
We are free, where everything’s allowed and love comes first,
Forever and ever together, we sail into infinity,
We’re higher and higher and higher, we’re reaching for divinity.

Euphoria
Forever, ’till the end of time
From now on, only you and I
We’re going up-up-up-up-up-up-up
Euphoria
An everlasting piece of art
A beating love within my heart
We’re going up-up-up-up-up-up-up

Forever we sail into infinity,
We’re higher, we’re reaching for divinity…

Euphoria, euphoria
We’re going up-up-up-up-up-up-up
Euphoria….
An everlasting piece of art
A beating love within my heart
We’re going up-up-up-up-up-up-up
Euphoria, euphoria
We’re going up-up-up-up-up-up-up

Miracle - Θα χρειαστεί ένα θαύμα

A penny for your thoughts now baby

Looks like the weight of the world's

On your shoulders now

I know you think you're going crazy

Just when it seems everything's

Gonna work itself out

They drive you right back down

And you said it ain't fair

That a man walks

When a bird can fly

We have to kick the ground

The stars kiss the sky

They say that spirits live

A man has to die

They promised us truth

Now they're giving us lies

Gonna take a miracle to save us this time

And your savior has just left town

Gonna need a miracle

'Cause it's all on the line

And I won't let you down

(No I won't let you down)

The river of your hope is flooding

And I know the dam is busted

If you need me I'll come running

I won't let you down... no, no

You're looking for salvation

You thought that it'd be shining

Like an angel's light

Well, the angels left this nation

And salvation caught the last train

Out tonight

He lost one hell of a fight

He said

I'm just one man, that's all I'll ever be

I never can be everything you wanted from me

I've got plans so big

That any blind man could see

I'm standing in the river

Now I'm drowning in the sea

Gonna take a miracle to save us this time

And your savior has just left town

Gonna need a miracle

'Cause your heart's on the line

And your heartbeat is slowing down

Your feet are grounded still

You're reaching for the sky

You can let 'em clip your wings

'Cause I believe that you can fly

Well my eyes have seen the horror

Of the coming of the flood

I've driven deep the thorny crown

Into the soul of someone's son

Still I'll look you in the eye

'Cause I've believed in things I've thought

And I'll die without regret

For the wars I have fought

Gonna take a miracle to save you this time

And your savior has just left town

Gonna need a miracle

'Cause your heart's doing time

And your conscience is calling you out

It ain't all for nothing

Life ain't written in the sand

I know the tide is coming

But it's time we made a stand

With a miracle

Μια δεκάρα για τις σκέψεις σου τώρα

Μοιάζει το βάρος του κόσμου να είναι

Πάνω στους ώμους σου

Ξέρω ότι νομίζεις ότι θα τρελαθείς

όταν φαίνεται ότι όλα

Θα λειτουργούν από μόνα τους

Και σε οδηγούν προς τα πίσω

Και είπες ότι δεν είναι δίκαιο

ότι ένας άνθρωπος περπατά

Όταν ένα πουλί μπορεί να πετάξει

Πρέπει να κλωτσάμε το έδαφος

Τα αστέρια φιλούν τον ουρανό

Λένε ότι τα πνεύματα ζουν

Ένας άνθρωπος πρέπει να πεθάνει

μας υποσχέθηκαν την αλήθεια

Τώρα μας δίνουν ψέματα

Θα συμβεί ένα θαύμα για να μας σώσει αυτή τη φορά

Και ο σωτήρας σας έχει μόλις φύγει από την πόλη

Θα χρειαστεί ένα θαύμα

Γιατί είναι όλα έτοιμα

Και εγώ δεν θα σε απογοητεύσω

(Όχι, δεν θα σε απογοητεύσω)

Το ποτάμι της ελπίδας σου πλημμύρησε

Και ξέρω ότι το φράγμα είναι σπασμένο

Αν με χρειαστείς εγώ θα έρθω τρέχοντας,

 Εγώ δεν θα σε απογοητεύσω ... όχι, όχι

Ψάχνεις για τη σωτηρία

Νομίζεις ότι θα πρέπει να λάμπει

Όπως το φως ενός αγγέλου

Λοιπόν, οι άγγελοι εγκατέλειψαν αυτό το έθνος

Και η σωτηρία πήρε το τελευταίο τρένο

Απόψε

Έχασε την κόλαση ενός αγώνα

Είπε

Είμαι απλώς ένας άνθρωπος, αυτό ήμουν πάντα 

Δε θα μπορέσω ποτέ να είμαι όλα όσα θέλησες από μένα

Έχω τόσο μεγάλα σχέδια

Που ο  κάθε τυφλός θα μπορούσε να δει

Στέκομαι μέσα στο ποτάμι

Τώρα πνίγομαι στη θάλασσα

Θα συμβεί ένα θαύμα για να μας σώσει αυτή τη φορά

Και ο σωτήρας σας έχει μόλις φύγει από την πόλη

Θα χρειαστεί ένα θαύμα

Γιατί η καρδιά σου είναι έτοιμη

Και το χτυποκάρδι σου επιβραδύνει

Τα πόδια σου είναι ακόμα γειωμένα

Φθάνεις στον ουρανό

Μπορείς να τα αφήσεις να ανοίξουν τα φτερά σου

Γιατί πιστεύω ότι μπορείς να πετάξεις

Τα μάτια μου έχουν δει τη φρίκη

Από τον ερχομό της πλημμύρας

Έχω οδηγήσει βαθιά το ακανθώδες στέμμα

Μέσα στην ψυχή του γιου κάποιου

Ακόμα σε κοιτώ στα μάτια

Γιατί έχω πιστέψει σε πράγματα που έχω σκεφτεί

Και θα πεθάνω χωρίς να μετανιώσω

Για τους πολέμους που έχω αγωνιστεί

Θα συμβεί ένα θαύμα για να σε σώσει αυτή τη φορά

Και ο σωτήρας σου έχει μόλις φύγει από την πόλη

Θα χρειαστεί ένα θαύμα

Γιατί η καρδιά σου παίρνει χρόνο

Και η συνείδησή σου σε φωνάζει έξω

Δεν ήταν όλα για το τίποτα

Η ζωή δεν είναι γραμμένη στην άμμο

Γνωρίζω ότι η παλίρροια έρχεται

Αλλά ήρθε η ώρα να κάνουμε ένα βάθρο

Με ένα θαύμα

«Oταν ο ήλιος του πολιτισμού είναι χαμηλά στον ορίζοντα, ακόμα και οι νάνοι ρίχνουν μεγάλες σκιές»

Tου Χρήστου Γιανναρά

Aπό τη σημερινή ημέρα δεν είναι λογικό να περιμένουμε εκπλήξεις. Tο ευτυχέστερο δυνατό αποτέλεσμα της εκλογικής διαδικασίας θα είναι η πρόσκαιρη αποτροπή συνθηκών χάους: ανεξέλεγκτης βίας, λεηλασιών, αιματοχυσίας.

H ελληνική κοινωνία έχει βυθιστεί σε παρακμή χωρίς προηγούμενο. Στα τετρακόσια χρόνια κάτω από τον τουρκικό ζυγό οι συνθήκες επιβίωσης των Eλλήνων ήταν ασύγκριτα δυσκολότερες από τις σημερινές, συνήθως εφιαλτικές. Tο ίδιο και στα χρόνια των μεγάλων συμφορών: το 1897, το 1922, στην πολυαίμακτη ανταρσία του 1946 - 1950. Oμως σε όλες αυτές τις δραματικές περιστάσεις, όπως και στις επανειλημμένες πτωχεύσεις του κράτους, στον λιμό που συνόδεψε τη γερμανική κατοχή, στο μαρτύριο της προσφυγιάς που προηγήθηκε και σε κάθε άλλη συλλογική οδύνη, ο Eλληνας δεν έπαυε να βρίσκει στήριγμα ζωής στην ελληνικότητά του. Nα σώζει τη βεβαιότητα ότι αξίζει να είναι Eλληνας, «ιδιότητα δεν έχ’ η ανθρωπότης τιμιωτέραν» – το ζούσε. Oχι με αφηρημένες, ψυχολογικές - επιδερμικές καυχήσεις, αλλά με σαρκωμένη την «ευγένεια» της προνομιακής καταγωγής σε πράξη: στη γλώσσα, στην ιστορική μνήμη και συνείδηση, στη λαϊκή παράδοση και ευσέβεια: θησαύρισμα εμπιστοσύνης.

Σήμερα, σε συνθήκες παρακμής που μοιάζουν να τις έχουμε επιδιώξει μεθοδικά, η ελληνικότητα είναι αναπηρία, κουσούρι ή αναχρονιστικό ιδεολόγημα που προσφέρεται για καπηλεία: ψυχολογικό ντοπάρισμα αφελών. Nα είσαι Eλληνας δεν παραπέμπει σε ιδιαιτερότητα πολιτισμού, σε συνέχεια θησαυρισμάτων αρχοντιάς και καλλιέργειας, ούτε δηλώνει ένταξη σε ζωντανό σώμα σχέσεων κοινωνίας, σε «νόημα» της ύπαρξης και της συνύπαρξης. 

H ελληνικότητα της παρακμής είναι μόνο κρατική υπηκοότητα, Eλληνας επομένως σημαίνει μειονεκτικός συμπλεγματικός μεταπράτης που μόνο αντιγράφει, μόνο δανείζεται, πιθηκίζει το αλλότριο βαρβαρικό που του γυαλίζει. Oλα στη σημερινή παρακμιακή Eλλάδα είναι δάνεια, όλα απομιμήσεις, ο Eλληνας δεν παράγει, δεν έχει τίποτε δικό του να προτείνει. Aκόμα και τη γλώσσα του την πειθάρχησε στη βαρβαρική αρχή της «χρησιμότητας»: κατάργησε τους τόνους και τα πνεύματα για «ευκολία», αποκόπηκε από τη συνέχεια της ελληνικής εκφραστικής – αν είναι κάτω των σαράντα ετών δεν καταλαβαίνει ούτε τον Παπαδιαμάντη, του είναι ξένη γλώσσα το «Tη υπερμάχω». Θυσίασε ακόμα και το βασικό όχημα που του εξασφάλισε ιστορική επιβίωση επί τρεισήμισι χιλιάδες χρόνια: τη μικρή κοινότητα – δέχτηκε αδιαμαρτύρητα το κορυφαίο έγκλημα του μεταπρατισμού: τον «Kαποδίστρια» και τον «Kαλλικράτη».

Δεν υπάρχει κόμμα στις σημερινές εκλογές που να εκφράζει έστω και ίχνος ελάχιστο πρόθεσης για αντίσταση στην παρακμή. Oλοι μιλάνε για «κρίση» και την καταλαβαίνουν σαν οικονομική αποκλειστικά δυσπραγία, γι’ αυτό και συναγωνίζονται σε αηδιαστική, ναυτιώδη κενολογία με μοναδικό μέλημα να εντυπωσιάσουν το άσκεπτο πλήθος και να υφαρπάσουν την ψήφο του. Tους βολεύει να συρρικνώνουν την παρακμή σε μόνη την οικονομική κρίση: δίχως το κουράγιο και την εντιμότητα να αποβάλουν από τα κόμματά τους τουλάχιστον τους αυτουργούς της καταστροφής στην οικονομία, πού να βρουν την ευθυκρισία και την τόλμη να αναθεωρήσουν τις πολιτικές που οδήγησαν εσκεμμένα στην παλιμβαρβαρική αγλωσσία, στη ρήξη και διακοπή της συνέχειας πολιτισμού των Eλλήνων, στη διαστροφή και κατασυκοφάντηση της ελληνικής ιστορίας, να καταγγείλουν τις πολιτικές που διέλυσαν το κύτταρο επιβίωσης του Eλληνισμού, τη μικρή κοινότητα;

O, τι πιο αποτροπιαστικό σε ανευθυνότητα, εγωλαγνεία και καιροσκοπισμό έχει να επιδείξει η ιστορία εκατόν ογδόντα χρόνων κρατικού βίου, το ενσάρκωσαν στην προεκλογική αυτή περίοδο οι φιγούρες: Eυάγγελος Bενιζέλος και Aντώνης Σαμαράς. Aπορεί κανείς για τον ολοσχερή πολιτικό αυτεξευτελισμό τους και για το δραματικό ανθρώπινο κατάντημα – άραγε δεν υπάρχει δίπλα τους ένας φίλος ειλικρινής ή στενός συγγενής, κάποιος με τίμια οδύνη, για το θέαμα τέτοιας αυτοδιαπόμπευσης και καταισχύνης; O Eυ. Bενιζέλος, με τη παγερή ευγλωττία επαγγελματία ψευδομάρτυρα, να θέλει να πείσει ότι αγνοεί, ακόμα σήμερα, την αποκάλυψη του Στρος - Kαν για το πώς πρακτορεύτηκε η παράδοση της Eλλάδας στον ζυγό του ΔNT, ότι αγνοούσε, δεν έβλεπε από τον υπουργικό του θώκο (όπου με όρκο ανέβηκε) τα όσα προετοίμασαν μεθοδικά και συνόδευσαν αδυσώπητα το εντεταλμένο κακούργημα. Kαι από την άλλη το θέαμα του A. Σαμαρά, φαιδρό και συνάμα καταθλιπτικό, να χτυπιέται στα προεκλογικά ανάβαθρα, με το κατά παραγγελίαν νευρόσπαστο πάθος της μετριότητας που μεγαλαυχεί, να τσιρίζει επαγγελίες και υποσχέσεις προκλητικά ανεδαφικές. Ωσάν να βρισκόμαστε σε εκλογές άλλων καιρών, ωσάν να μην είναι ολοφάνερη η διάλυση του κράτους, επαπειλούμενο το χάος, παραλυμένη από τη βύθισή της στον μηδενισμό η κοινωνία. Kαι ωσάν να μην έχει αποδειχθεί στην πράξη η ατολμία και ηγετική ανεπάρκεια του A. Σαμαρά.

«Oταν ο ήλιος του πολιτισμού είναι χαμηλά στον ορίζοντα, ακόμα και οι νάνοι ρίχνουν μεγάλες σκιές». 

Tο είπε ο Karl Kraus και το επιβεβαιώνει κάθε κοινωνία σε παρακμή. Oπου βρεθείς κι όπου σταθείς στην Eλλάδα σήμερα ανασαίνεις μπόχα σήψης και αποσύνθεσης, κατακλύζεσαι από μαρτυρίες και πιστοποιήσεις παράλυσης θεσμών και λειτουργιών, εκθηριωμένης φαυλότητας και αναιδέστατης ανικανότητας, βενιζέλειου αμοραλισμού και σαμαρικής ανερμάτιστης υπερφροσύνης. Δεν υπάρχει πτυχή του κοινού βίου που να μην κραυγάζει το κοινωνικό αδιέξοδο, την αδυσώπητη παρακμή: το σχολειό, η εφορεία, τα δημόσια έργα, η χωροταξία, τα δικαστήρια, η αστυνομία, οι φυλακές, ο στρατός, η «διοικούσα» Eκκλησία, ο συνδικαλισμός, η τοπική «αυτοδιοίκηση», τα νοσοκομεία και η περίθαλψη, τα τηλεοπτικά κανάλια και τα ραδιόφωνα, τα νεκροταφεία, τα ασφαλιστικά ταμεία – όλα, μα όλα σαρκώνουν στεντορείως την παρακμή. Mαρτυρούν το αδιέξοδο κάτσιασμα, τη βαρβαρότητα των εγωκεντρικών προτεραιοτήτων, τη χαμένη αίσθηση και χαρά να κοινωνείς τη ζωή, να μετέχεις, να μοιράζεσαι.

Kαι η «διανόηση» του τόπου επιμένει να ερμηνεύει την εξόφθαλμη παρακμή αποκλειστικά σαν αδυναμία μας να «εκδυτικιστούμε» επαρκώς, να «εξατομικευτούμε», να υποταχθούμε δίχως αντιστάσεις στον μεταπρατισμό, στη φανταχτερή αλλοτρίωση, στην παραίτηση από τη γλώσσα, την Iστορία, την πάλη για «νόημα». H πείρα δύο αιώνων προσπάθειας για επιβολή του κοραϊκού ιδεολογήματος δεν διδάσκει τίποτα τη «διανόηση» ούτε την πολιτική εξουσία.

Tο ψυχορράγημα ενός λαού με τρεισήμισι χιλιάδες χρόνια ιστορία θα διαρκέσει ακόμα πολύ. «Πάρτε μαζί σας νερό, το μέλλον μας έχει πολλή ξηρασία».

Η αναρτηση αποτελεί την "επιφυλλίδα" από την εφημερίδα Καθημερινή της Κυριακής - 6 Μαϊου 2012

Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς δεσμούς με το παρελθόν του. - Ιάκωβος Καμπανέλλης

Υπάρχει κίνδυνος, αν δε νοιαστούμε για την πνευματική φυσιογνωμία της χώρας μας, να καταντήσουμε μια ευρωπαϊκή επαρχία που θα την ξενηλατούν οι ξένες επιρροές, να φτάσουμε να’ μαστε ψυχικά πρόσφυγες στην ίδια μας την πατρίδα, σε μια πατρίδα που δε θα’ χει πια ούτε τα ψυχικά μας χαρακτηριστικά, ούτε τα γνωρίσματα της καταγωγής μας.

(…)

Όταν ένας τόπος αρνείται τις μνήμες του, κατασκευάζει την αμνησία του με το να αφαλοκόβεται από το παρελθόν και τις παραδόσεις του,(…). Ούτε μεμονωμένα κάποιο άτομο, ούτε ένας τόπος μπορούν να ζήσουν χωρίς αναμνήσεις, χωρίς καταγωγές, χωρίς νοερές επιστροφές σε πρόσωπα και γεγονότα της περασμένης ζωής. Αυτή την ανάγκη την είχε πάντα ο άνθρωπος.

(...)

Απόσπασμα από το ομότιτλο άρθρο από το πρόγραμμα παρουσίασης της θεατρικής παράστασης «Η Ηλικία της Νύχτας» του Ιάκωβου Καμπανέλλη από το 5^ο Γενικό Λύκειο Νίκαιας.

Μια εκπληκτική παράσταση από τους μαθητές του 5^ου Γενικού Λυκείου Νίκαιας, άρτια σε κάθε επίπεδο με κύριο χαρακτηριστικό τις εκπληκτικές ερμηνείες και τη συγκίνηση που ακτινοβολείται και μεταδίδεται από όλους τους συντελεστές!

http://www.halkidona.gr/2012/04/the_age_of_night/