Δευτέρα 23 Αυγούστου 2010

Από τον Αραφάτ στον Νετανιάχου!

Το πάνε από ’δώ, το φέρνουν από ’κεί, το ψειρίζουν και το αναμασούν, αλλά η ουσία είναι μία: με τη θέλησή μας ή και χωρίς αυτή, αλλά πάντως με τις ευλογίες και τις παροτρύνσεις της Ουάσιγκτον, πάμε να «τακιμιάσουμε» για τα καλά με το Ισραήλ!

Η άρον άρον ανταπόδοση της επίσκεψης του Παπανδρέου από τον Νετανιάχου δείχνει ότι οι Ισραηλινοί επείγονται να τελειώνουν μ’ αυτή την ιστορία της «σύσφιγξης» των σχέσεων Αθήνας - Τελ Αβίβ.

Είναι αυτονόητο ότι ο «πάγος» που έχει πέσει στις σχέσεις του Ισραήλ με την Τουρκία δεν αναμένεται να λιώσει σύντομα. Η Τουρκία, από πιστός φίλος, συνεργάτης αλλά και καλός πελάτης οπλικών συστημάτων, έχει μετατραπεί σ’ έναν γείτονα που προκαλεί μεγάλη καχυποψία στους Ισραηλινούς αλλά και στους Αμερικανούς, που θεωρούν ότι τα παιχνιδάκια του Ερντογάν με το Ιράν του Αχμαντινετζάντ έχουν από καιρό ξεπεράσει κάθε όριο ανοχής.

Στη πράξη τώρα. Η πρώτη επίπτωση που έχουν να αντιμετωπίσουν οι Ισραηλινοί από τη διακοπή των σχέσεων με την Τουρκία είναι ότι δεν έχουν «ζωτικό χώρο» για να ασκηθούν οι Ένοπλες Δυνάμεις τους και ειδικά η Πολεμική Αεροπορία τους. Κι αυτοί ως γνωστόν δεν κάνουν ασκήσεις απλά για να... ξεμουδιάσουν.

Σενάρια πολέμου

Τα σενάρια των ασκήσεων είναι συγκεκριμένα τα τελευταία χρόνια: Πώς θα βομβαρδίσουν στόχους στο Ιράν. Γι’ αυτό έχουν ανάγκη από μεγάλο «οικόπεδο» για να παίξουν «παιχνίδια πολέμου». Δεν άργησαν να το βρουν. Για την ακρίβεια το είχαν εντοπίσει και χρησιμοποιήσει πολύ πριν τα «σπάσουν» οριστικά με τους ισλαμιστές του Ερντογάν.

Το 2008 ο αμερικανικός Τύπος με πρωτοσέλιδα αποκαλύπτει το σενάριο της άσκησης «Ένδοξος Σπαρτιάτης» στο Αιγαίο και στην περιοχή του πεδίου βολής Κρανέα, έξω από τη Λάρισα:

● 100 ισραηλινά οπλισμένα μαχητικά απογειώνονταν από τις βάσεις τους.
● Ανεφοδιάζονταν στον αέρα και εκτελούσαν εικονικές προσβολές επίγειων στόχων στην Κρανέα.
● Στη συνέχεια επέστρεφαν στις βάσεις τους.

Σημαντική λεπτομέρεια: Η απόσταση που έκαναν τα ισραηλινά μαχητικά φορτωμένα με βόμβες ήταν ίση με αυτή που θα κληθούν να καλύψουν αν διαταχθούν να βομβαρδίσουν στόχους στο Ιράν. Τυχαίο; Δεν νομίζουμε. Αυτό τουλάχιστον υποστήριξαν οι Αμερικανοί συνάδελφοι.

Δεύτερη λεπτομέρεια, πολύ σημαντική για τον ρόλο που καλείται να παίξει η Ελλάδα: Η άσκηση «Ένδοξος Σπαρτιάτης» ήταν γνωστή στους Έλληνες δημοσιογράφους, ειδικά σ’ αυτούς που καλύπτουν το αμυντικό ρεπορτάζ. Τους είχε ζητηθεί από κορυφαίους αξιωματούχους του Πενταγώνου να μην γράψουν ούτε λέξη μέχρι να ολοκληρωθεί η άσκηση και έλεγαν μάλιστα ότι «δεσμευόμαστε από συμφωνία που έχουμε υπογράψει»!
Όμως η άσκηση – και κυρίως το σενάριό της – διέρρευσε σε αμερικανική εφημερίδα εβραϊκών συμφερόντων. Τυχαίο; Δεν νομίζουμε.

Το χειρότερο; Τα σχετικά περί... συμφωνίας εχεμύθειας ισχύουν πέρα για πέρα!!! Τι συμφωνία είναι αυτή;

Απ’ τον Μητσοτάκη στον Γιώργο

● Το 1992 ο μέγας Μητσοτάκης αναγνωρίζει το Ισραήλ.

● Έναν χρόνο μετά, πέφτει και τον διαδέχεται ο Ανδρέας Παπανδρέου.

● Το 1994 ο υπουργός Άμυνας της κυβέρνησής του, ο Γεράσιμος Αρσένης, επισκέφτηκε το Τελ Αβίβ και συναντήθηκε με τον Γιτζάκ Ράμπιν, πρωθυπουργό τότε, ο οποίος στα γεράματα είχε γίνει μετριοπαθής και εμφανιζόταν πρόθυμος να βρεθεί μια κάποια λύση στο Παλαιστινιακό. Μ’ αυτόν υπέγραψε ο Αρσένης την πρώτη αμυντική συνεργασία.

Ο Ράμπιν λόγω των μετριοπαθών θέσεών του δολοφονήθηκε λίγους μήνες μετά από φανατικό Εβραίο. Η αμυντική συμφωνία όμως έμεινε. Στις πρώτες σελίδες της προβλέπεται ότι δεν... θα είμαστε μαρτυριάρηδες για τις όποιες στρατιωτικές συνεργασίες κάνουμε.

Μέχρι το 2008 και τον «Ένδοξο Σπαρτιάτη» μεγάλες ασκήσεις μεταξύ Ισραήλ και Ελλάδας δεν έγιναν, αφού Τελ Αβίβ και Άγκυρα ήταν «μες στα μέλια». Μετά έσφιξαν τα γάλατα και πλάκωσαν οι... Ένδοξοι Σπαρτιάτες και τα σχετικά στη γειτονιά. Σημειωτέον ότι μετά τον Αρσένη όλοι οι υπουργοί Άμυνας ανανέωναν την αμυντική συμφωνία των δύο πλευρών.

Παρά το κράξιμο που έπεσε μετά τη μεγάλη άσκηση των Ισραηλινών, η αμυντική συμφωνία Ελλάδας - Ισραήλ παρέμεινε σε ισχύ και αυτό αποκαλύφθηκε την ημέρα που οι Ισραηλινοί κομάντο επιτέθηκαν στο τουρκικό πλοίο ανοιχτά της Γάζας. Εκείνες τις ημέρες 10 ισραηλινά μαχητικά βρίσκονταν στη Κρήτη, στο πλαίσιο της άσκησης «Μίνωας», και Ισραηλινοί κομάντο με ελικόπτερα ετοιμάζονταν για ασκήσεις έρευνας - διάσωσης σε εχθρικό έδαφος στην... Ανδραβίδα! Και οι δύο ασκήσεις αναβλήθηκαν λόγω της επίθεσης στο πλοίο, αλλά ήδη οι Ισραηλινοί ζητάνε να προσδιοριστούν νέες ημερομηνίες το φθινόπωρο.

Πόσο μακριά είμαστε αποφασισμένοι να το πάμε με τους Ισραηλινούς; Η απόφαση φαίνεται ότι δεν θα υπαγορευτεί από το όποιο εθνικό συμφέρον – αν υποθέσουμε ότι υπάρχει τέτοιο σ’ αυτή την υπόθεση. Η στρατιωτική συνεργασία των δύο πλευρών σπρώχνεται με χίλια από την Ουάσιγκτον, που από τη μια θέλει να στείλει ένα μήνυμα στην Άγκυρα και τον νέο... Λόρενς της Αραβίας, τον Ταγίπ Ερντογάν, και να του κόψει τις... πυρηνικές του ορέξεις (βλέπε σχέδια για πυρηνικό σταθμό στο Ακούγιου) και από την άλλη θέλει να εξυπηρετήσει και τους πιο πιστούς της συμμάχους.

Το ζήτημα είναι αν εμείς μπορούμε να κερδίσουμε κάτι απ’ αυτή την ανίερη για την ελληνική κοινή γνώμη συμφωνία. Εξαιρετικά αμφίβολο. Από την άλλη πλευρά είναι αλήθεια ότι κατορθώσαμε το... ακατόρθωτο. Αν και θεωρητικά ήμασταν η πιο ισχυρή χώρα των Βαλκανίων, καταφέραμε η περιοχή να γίνει προνομιακό γήπεδο για τον Νεο-Οθωμανισμό και τους κήρυκές του, Ερντογάν και Νταβούτογλου.

Η διπλωματική μας μοναξιά είναι απίστευτη, αλλά αυτό... από μόνο του δεν μπορεί να αποτελέσει άλλοθι για να πέσουμε άνευ όρων στην αγκαλιά του Νετανιάχου.
Άρθρο της Εφημερίδας "Το Ποντίκι" - Σάββατο, 21 Αυγούστου 2010

Τετάρτη 18 Αυγούστου 2010

Καλοκαίρι

Στίχοι:
Διονύσης Σαββόπουλος
Μουσική: Διονύσης Σαββόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Διονύσης Σαββόπουλος

Καλοκαίρι
η γαλάζια προκυμαία θα σε φέρει
καλοκαίρι
καρεκλάκια, πετονιές μέσ' το πανέρι
μες τη βόλτα αυτού του κόσμου που μας ξέρει
καλοκαίρι
πλάι στα μέγαρα, στις τέντες με τ' αγέρι
καλοκαίρι
με χρυσούς ανεμιστήρες μεταφέρει
την βανίλια με το δίσκο του στο χέρι
την κοψιά μιας προτομής μέσ' το παρτέρι
καλοκαίρι
μ' ανοιχτό πουκαμισάκι στα ίδια μέρη

Καλοκαίρι
με μισόκλειστες τις γρίλιες μεσημέρι
καλοκαίρι
καθρεφτάκια και μια θάλασσα που τρέμει
στο ταβάνι και τους γύψους μεσημέρι
καλοκαίρι
με τον κούκο μέσ' τα πεύκα και στ' αμπέλι
καλοκαίρι
στόμα υγρό, μικροί λαγόνες, καλοκαίρι
με τη φέτα το καρπούζι στο ένα χέρι
με φιλιά μισολιωμένα, καλοκαίρι
καλοκαίρι
λίγες φλούδες στης κουζίνας το μαχαίρι

Καλοκαίρι
του σκυμμένου θεριστή του τυφλοχέρι
καλοκαίρι
με βαριά μοτοσικλέτα μες τα σκέλη
τους φακούς του ανάβει μέρα μεσημέρι
καλοκαίρι
όλο πίσσα και κατράμι καλοκαίρι
καλοκαίρι
με τον ρόγχο του air condition μεσημέρι
φαλακροί μέσ' τις σακούλες μας σαν γέροι
εκεινού με τ' άσπρο κράνος που μας ξέρει
καλοκαίρι
μια οσμή νεκροθαλάμου, καλοκαίρι
Καλοκαίρι
στην αρχή σαν έγχρωμο έργο στην Ταγγέρη
αλλά εν τέλει
με του κάτω κόσμου το έγκαυμα στο χέρι
την λαχτάρα του στον κόσμο περιφέρει
καλοκαίρι
στον χαμό του οδηγημένο και το ξέρει
καλοκαίρι
τόσο ώριμο που πέφτοντας προσφέρει
μια πλημμύρα των καρπών, στάρι και μέλι
στον σπασμό του το απόλυτο το αστέρι
καλοκαίρι
μες τα κόκκινα της δύσης του ανατέλλει

Τρίτη 10 Αυγούστου 2010

ΜΕ ή ΧΩΡΙΣ ΧΡΙΣΜΑ ;

Χρίσμα. Η πρώτη έννοια που παρατίθεται στο «Λεξικό της Νέας Ελληνικής γλώσσας – ΠΕΛΕΚΑΝΟΣ» είναι : επίχρισμα, επάλειψη. Ακολουθεί η έννοια του άγιου μύρου και στη συνέχεια η έννοια του χρίσματος ως “επίσημη αναγνώριση, ανακήρυξη”.

Μπαίνω στην περιέργεια να δω τις τρεις έννοιες κάτω από το ίδιο πρίσμα. Να διακρίνω αυτό το κοινό που ετυμολογικά ή ουσιαστικά τις συνδέει.
Κυρίαρχο ρόλο έχει το ότι με την επάλειψη του άγιου μύρου κατά τη βάπτιση ενός παιδιού, αυτό αποκτά την επίσημη αναγνώρισή του –ανακηρύσσεται - χριστιανός. Οπότε η διαδικασία συνδέει τις τρεις λέξεις με το ίδιο νόημα.

Περνώντας λοιπόν στο χώρο της πολιτικής και συγκεκριμένα στις εκλογές της αυτοδιοίκησης που πλησιάζουν, ο όρος χρίσμα ….. παίζει πολύ.
Από άλλους θεωρείται απαραίτητο, από κάποιους ποθητό, ενώ για κάποιους άλλους είναι ανεπιθύμητο. Κάποιοι το σνομπάρουν γιατί … τους σνομπάρει. Ίσως να υπάρχουν και εκείνοι που δεν μπαίνουν καν σε διαλεκτική με αυτή τη διαδικασία.
Ανάλογα με το πώς σχετίζεται ο καθένας με την έννοια και τη διαδικασία του «χρίσματος» πιστεύω ότι μεταφέρει και μεταδίδει τα δικά του μηνύματα, τόσο για την αυτεπίγνωση και την αυτοαξιολόγησή του, όσο και για την τοποθέτησή του μέσα στο μεγάλο «παιχνίδι» που λέγεται «Καλλικράτης – Διοίκηση – Αυτοδιοίκηση».

Έτσι λοιπόν σκέφτομαι ποιου είδους είναι η «επάλειψη» που δέχεται ο εν βαπτίση υποψήφιος δήμαρχος, ώστε μέσω αυτού να αναγνωρισθεί … επίσημα;! Η κομματική αναγνώριση; Η ενσωμάτωση συγκεκριμένων δεδομένων; Ο ορισμός πορείας πλεύσης; Η υποστήριξη μιας ανωτέρου «δυνάμεως»; Η λειτουργία του ως ασφάλειας και στηρίγματος;

Έναυσμα για την παρούσα ανάρτηση αποτέλεσε ένα άρθρο που αναδημοσίευσε η εφημερίδα «Γνώμη» (6-8-2010) από την εφημερίδα «Το Βήμα» του Νίκου Μπακουνάκη.
«Οι πρώτες πληροφορίες για τις εκλογές (τοπικές και περιφερειακές), τις λεγόμενες «αυτοδιοικητικές», αποκαλύπτουν την παθογένεια του πολιτικού συστήματος. Και είναι κρίμα γιατί στην κλίμακα του δήμου ή πολύ περισσότερο της περιφέρειας αυτές οι εκλογές είναι πιο σημαντικές από τις βουλευτικές. Αν λάβουμε υπόψη μας μάλιστα το γεωγραφικό εύρος των περιφερειών και τις αρμοδιότητες του εκλεγμένου περιφερειάρχη, ένα είδος τοπικού κυβερνήτη, είναι αυτοκτονικό και αντικοινωνικό τα κόμματα να δίνουν το χρίσμα σε υποψηφίους με κριτήρια κομματικής πειθαρχίας, κομματικών εκδουλεύσεων, προσωπικών σχέσεων ή ακόμη και ευκαιριακών συναλλαγών. (…..) Το κόμμα επικυρώνει την υποψηφιότητα, ως ένα είδος προσωπικού, πολιτικού εφάπαξ. Αν η πόλη καταστραφεί, το κόμμα δε θα ευθύνεται (…..) Δεν είναι εξ’ ορισμού κακό οι υποψήφιοι να έχουν κομματική ταυτότητα ή τουλάχιστον να τους αναγνωρίζουμε ότι ανήκουν σ’ έναν πολιτικό χώρο. Αλλά αυτό είναι ένα κριτήριο που πρέπει να έπεται. Αυτό που προηγείται είναι η αυτοδιοικητική κουλτούρα του υποψηφίου, το έργο που έχει επιδείξει κι επίσης το πρόγραμμά του

Αναρωτιέμαι όμως πόσο πάμε για άλλη μια φορά να ρίξουμε το φταίξιμο στο σύστημα και στα κόμματα, που πράγματι παθογενώς καθορίζουν κάθε πολιτική διάσταση των κοινωνικών διαδικασιών της χώρας! Στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή και εν όψει των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών φαίνεται ότι τα πρόσωπα μπορούν να πάρουν τις διαδικασίες στα χέρια τους! Πραγματικά μπορούμε να γυρίσουμε την πλάτη στον κομματικό διχασμό, ότι χρώμα και αν φέρει. Νομίζω ότι είναι η ώρα που η κοινωνία μπορεί να πει ένα τρανταχτό ΟΧΙ στην κατακυρίευση κάθε σκέψης, λογικής και προγραμματισμού με κομματικά κριτήρια. Και αυτό το ΟΧΙ πρέπει να ακουστεί και να μεταδοθεί πρωταρχικά από τους υποψήφιους δημάρχους και όσους ενδιαφέρονται να αναμιχθούν στην εκλογική διαδικασία. Πρώτα αυτοί πρέπει να αδιαφορήσουν για τις κομματικές διαδικασίες, είτε λέγονται «χρίσμα», είτε «στήριξη», είτε «υποστήριξη», είτε «επάλειψη» !!

Ο επόμενος δήμαρχος ή περιφερειάρχης περισσότερο από κάθε άλλη φορά θα πρέπει να διαθέτει τη στόφα του ηγέτη. Και οι ηγετικές ικανότητες δεν έχουν να κάνουν με κανένα κόμμα, με καμιά καθοδήγηση ή έξωθεν αναγνώριση! Οι ηγετικές ικανότητες, σύμφωνα με τον Daniel Goleman στο «Ο νέος ηγέτης», έχουν να κάνουν με το πόσο ο ίδιος “είναι συντονισμένος με τα δικά του εσωτερικά σήματα, τις προσωπικές του αξίες, την αντίληψή του για την καλύτερη πορεία δράσης και την ικανότητά του να βλέπει την ευρύτερη εικόνα σε μια σύνθετη κατάσταση.”

Πως μπορούμε άραγε να εμπιστευτούμε έναν υποψήφιο δήμαρχο όταν ο ίδιος εξαρτάται από την επιλογή του κόμματός του; Πόσο μπορεί να δει ευρύτερα μια σύνθετη εικόνα όταν εξ’ αρχής αυτή αυτοπεριορίζεται από τα όρια του κόμματός του;

Η αυτοδιοίκηση ενός δήμου θέλει μια ισχυρή, αυτόφωτη προσωπικότητα της οποίας βασικό παράγοντα αποτελεί η «Οργανωτική κοινωνική επίγνωση». «Μια προσωπικότητα με έντονη οργανωτική επίγνωση επιδεικνύει διπλωματικότητα και πολιτική ευστροφία, είναι ικανή να εντοπίζει τα σημαντικά κοινωνικά δίκτυα, και μπορεί να αναγνωρίσει τις βασικές σχέσεις εξουσίας μεταξύ των ανθρώπων. Μια τέτοια προσωπικότητα με ηγετικές ικανότητες είναι ικανή να συνδιαλλαγεί με όλες τις πλευρές, να κατανοήσει τις διαφορετικές οπτικές και να βρει τη χρυσή τομή που ικανοποιεί τους πάντες

Με όλα αυτά δεν αμφισβητώ τις ικανότητες των ανθρώπων που έχουν εμπλακεί ή θα εμπλακούν πιθανόν σε διαδικασίες χρίσματος. Πράγματι μπορεί να πιστεύουν σε όλα αυτά και να είναι στις προθέσεις τους να προσπαθήσουν να τα εφαρμόσουν. Το πρωταρχικό μήνυμα όμως που στέλνουν είναι πως αυτό δεν είναι η προτεραιότητά τους। Δεν είναι η διάθεσή τους να αναδείξουν το κοινωνικό σύνολο, που αποτελεί τη βάση αυτού του τόπου, σε πρωταγωνιστή! Όταν προηγούνται οι κομματικές διαδικασίες, τότε ο πολίτης μπαίνει σε αμφισβήτηση και προσπαθούν να χειριστούν τα κριτήριά του. Το ζητούμενο είναι η εξύψωση του πολίτη / δημότη στο βάθρο που ανήκει, δηλαδή στη μεγάλη βάση που κινεί τα νήματα και απαιτεί την αναγνώριση και την σύναψη ειλικρινών σχέσεων! Όταν αυτό υποβαθμίζεται μπροστά στις κομματικές διαβουλεύσεις – όσο δημοκρατικές και αν θέλουν να εμφανίζονται - νομίζω ότι ο κάθε υποψήφιος νιώθει ανασφάλεια, αν ο ίδιος είναι ικανός να έχει στο πλάι του όλον αυτό τον κόσμο που διψάει για έναν πραγματικό ηγέτη, που θα τον σεβαστεί, θα του προσφέρει τα όρια που απαιτούνται για να λειτουργήσει σωστά όλο το νέο αυτό εγχείρημα, που θα συνεργαστεί μαζί του προσφέροντας πρωτοβουλίες και όχι ρουσφέτια, θα τον δεσμεύσει μέσω του ενθουσιασμού σε μια συλλογική προσπάθεια για να διαμορφώσει μια ξεχωριστή ταυτότητα για την πόλη του.

Ένας πραγματικός ηγέτης / δήμαρχος πρέπει να αφιερώσει πραγματικό χρόνο για να καλλιεργήσει και να ενισχύσει στενές σχέσεις με τον πολίτη / δημότη που ξεπερνούν τις τυπικές, πολιτικοκομματικές, επικοινωνικοσυμβουλευτικές σχέσεις.

Δίπλα σε όλα αυτά πόσο φτωχό μοιάζει το χρίσμα!
Ίσως πράγματι για ένα παιδί που μόλις βαφτίζεται να ‘ναι αυτό το μόνο που μπορεί να του εξασφαλίσει την αναγνώρισή του ως χριστιανό, αλλά νομίζω ότι σε έναν ενήλικο δεν είναι αυτό που τον καθορίζει, αλλά η ίδια του η προσωπικότητα, το έργο του και οι πεποιθήσεις του!
Κάπου εκεί ίσως το κομματικό χρίσμα ετεροχρονισμένα συγχέεται με το άγιο μύρο και την αναγνώριση μέσω αυτού.
Ίσως αντί να παλινδρομούμε στην πολιτική να πρέπει να ωριμάσουμε … αρχής γενομένης από τους ανθρώπους που εκλέγουμε, από αυτούς που θα ‘θέλαμε να καμαρώνουμε όχι εξαρτώμενους, αλλά ως αυτοδύναμους και ανεξάρτητους ηγέτες!!!

Παρασκευή 6 Αυγούστου 2010

Η εξουσία της κοινωνίας

"Επειδή η κοινωνία με την ανεπτυγμένη της οργάνωση ασκεί μια άγνωστη, μέχρι τώρα, εξουσία πάνω στον άνθρωπο, η εξάρτηση του ανθρώπου απ' αυτήν έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις που αυτός έπαψε πια να έχει μια δική του πνευματική ζωή.
Έτσι μπήκαμε σε έναν καινούριο Μεσαίωνα। Μέσα από μια γενική αποδοχή, η ελευθερία της σκέψης έπαψε να λειτουργεί, γιατί πολλοί σταμάτησαν πια να σκέφτονται σαν ελεύθερα άτομα και άρχησαν να καθοδηγούνται από την ομάδα όπου ανήκουν .....
Θυσιάζοντας την ανεξαρτησία της σκέψης έχουμε χάσει την πίστη μας στην αλήθεια! Η διανοητική - συναισθηματική ζωή αποδιοργανώθηκε। Η υπεροργάνωση των δημοσίων υποθέσεων καταλήγει στην οργάνωση της έλλειψης σκέψης!"
"Η βιομηχανική κοινωνία δε χαρακτηρίζεται μόνο από έλλειψη ελευθερίας αλλά επίσης και από μια "υπερπροσπάθεια"। Για δύο ή τρεις αιώνες πολλοί άνθρωποι έζησαν μόνο σαν εργαζόμενα άτομα και όχι σαν ανθρώπινα πλάσματα। Η ανθρώπινη υπόσταση ανακόπηκε, και στην ανατροφη των παιδιών από τέτοιους υπανάπτυκτους γονείς λείπει ένας βασικός παράγοντας για την ανθρώπινη ανάπτυξή τους। Αργότερα ο ενήλικος, υποταγμένος καθώς είναι στην υπεραπασχόληση, υποκύπτει όλο και περισσότερο στην ανάγκη για επιφανειακή διασκέδαση। Η απόλυτη παθητικότητα, η απόσταση της προσοχής από τον εαυτό του και η αδιαφορία για το άτομό του γίνονται πια μια φυσική ανάγκη γι 'αυτόν।
Μετά από όλα αυτά, ο Schweitzerκάνει έκκληση για τη μείωση της εργασίας και επιτίθεται ενάντια στην υπερκατανάλωση και την πολυτέλεια।
Απόσπασμα από το βιβλίο του Έριχ Φρομ "Να έχεις ή να είσαι"

Τετάρτη 4 Αυγούστου 2010

Τυχαίο; Δεν νομίζω...

• Παρατήρηση πρώτη: Σε κάθε χώρα που βρέθηκε στην κατάσταση όπου βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα, το κόμμα που έφερε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο πάντα ηττήθηκε και πολύ συχνά διαλύθηκε κυριολεκτικά στις επόμενες εκλογές।

Τυχαίο; Δεν νομίζω...

• Παρατήρηση δεύτερη: Σε κάθε χώρα που βρέθηκε στη θέση της Ελλάδας, ο πρωθυπουργός που υπέγραψε με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στηρίχθηκε με νύχια και με δόντια από όλο το τοπικό κατεστημένο και από τους διεθνείς οργανισμούς μέχρι να περάσει το σύνολο των μεταρρυθμίσεων που του επιβλήθηκαν και στη συνέχεια αφέθηκε στην τύχη του।
Και κατέρρευσε...

Μιλάμε για ισχυρούς ηγέτες, όπως ο Φερνάντο ντε λα Ρούα στην Αργεντινή, ή παλαίμαχους ηγέτες-σύμβολα, όπως ο Μπουλέντ Ετσεβίτ στην Τουρκία।
Ο πρώτος δραπέτευσε με ελικόπτερο από το Προεδρικό Μέγαρο, ενώ ο δεύτερος συνετρίβη εκλογικά...
Τυχαίο κι αυτό; Δεν νομίζω...

• Παρατήρηση τρίτη: Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δεν είναι ένας οργανισμός που εκφράζει τη «διεθνή οικονομική ορθοδοξία»। Δημιουργήθηκε αρχικά για να εφαρμόσει μια παγκόσμια Κεϊνσιανή πολιτική। Άλλωστε, στις διαπραγματεύσεις για την ίδρυσή του, στο πλαίσιο των Συνθηκών του Μπρέτον Γουντς έπαιξε σημαντικό ρόλο και ο Τζον Μέιναρντ Κέινς...

Αλλά όταν κατέρρευσαν οι Συνθήκες του Μπρέτον Γουντς (1971-73), το ΔΝΤ μετατράπηκε σε σφοδρό πολέμιο της Κεϊνσιανής πολιτικής...
Όμως, δεν εξέφραζε μιαν αντίπαλη οικονομική φιλοσοφία। Εξέφραζε πλέον το διεθνές τραπεζικό καρτέλ των δανειστών.
Γι’ αυτό και τελικώς το αποδοκίμασαν απερίφραστα οι περισσότεροι σημαντικοί οικονομολόγοι, απ’ όλες τις σχολές σκέψης. Ανάμεσα σε αυτούς που έχουν ζητήσει τη διάλυση του ΔΝΤ είναι και ο Κεϊνσιανός Joseph Stiglitz (βραβείο Νόμπελ Οικονομίας 2001), και ο επίσης Κεϊνσιανός Paul Krugman (βραβείο Νόμπελ 2008) και ο μονεταριστής Milton Friedman (βραβείο Νόμπελ 1976) – ναι, ακόμα και ο Φρίντμαν είχε ζητήσει τη διάλυσή του!
Τυχαίο; Δεν νομίζω...

• Το ΔΝΤ κυριαρχείται από λογιστές, όχι οικονομολόγους।
Από «τεχνοκράτες» που θέλουν σίγουρες «οικονομίες» από σίγουρες πηγές Και οι «σίγουρες πηγές» είναι συνήθως οι οριζόντιες περικοπές δαπανών। Μόνο που επειδή είναι «οριζόντιες», είναι συνήθως και μακροχρόνια αναποτελεσματικές।

Γιατί ένας προβληματικός και ελλειμματικός κρατικός προϋπολογισμός αλλού χρειάζεται πολύ βαθιές περικοπές (όπου υπάρχει μεγάλη σπατάλη) κι αλλού δεν χρειάζεται καθόλου περικοπές (όπου οι δαπάνες έχουν μεγάλη απόδοση, υψηλούς πολλαπλασιαστές και δευτερογενή θετικά αποτελέσματα)।

Το να παραβλέπεις την ιδιαίτερη φύση διαφόρων κλάδων των δημοσίων δαπανών και να κόβεις τα πάντα ισοπεδωτικά είναι σαν τον... «αλμπάνη» πρακτικό «γιατρό» που, αντί να καθαρίσει σε βάθος την πληγή, αυτός ακρωτηριάζει το πόδι!
Οι οριζόντιες περικοπές έχουν το μεγάλο μειονέκτημα να είναι πάντα ανεπαρκείς। Γι’ αυτό και χρειάζονται πολύ μεγαλύτερες απ’ όσο θα αρκούσε για να εκμηδενιστεί το έλλειμμα। Άλλα έχουν το πλεονέκτημα ότι είναι «σίγουρες»। Με πολύ σοβαρές «παρενέργειες», όμως...
Οι τεχνοκράτες και οι γραφειοκράτες πάντα προτιμούν τις «εύκολες λύσεις» (quick fixes)। Που συνήθως δημιουργούν μεγαλύτερα προβλήματα αργότερα...

• Έστω κι έτσι, ωστόσο, αυτές οι «οριζόντιες περικοπές» ανακόπτουν τη βύθιση μιας οικονομίας στην ελλειμματικότητα। Αν δεν σταματήσουν εγκαίρως, όμως, οδηγούν σε μεγαλύτερη υπερχρέωση. Γιατί καμία οικονομία δεν ξεπέρασε το υπερβολικό χρέος της μόνο με περικοπές, και μάλιστα «οριζόντιες»।

Όσες χώρες κατάφεραν να βγουν από τον «φαύλο κύκλο» χρέους - ελλειμμάτων, το πέτυχαν με Ανάκαμψη. Και τελικά με Ανάπτυξη!

Οι «οριζόντιες περικοπές» φέρνουν σοβαρή ύφεση। Μετά το πρώτο σοκ, είναι απαραίτητη η αλλαγή πορείας με πολιτικές Ανάκαμψης-Ανάπτυξης, που σπάνε τον «φαύλο κύκλο» της ύφεσης। Αυτό συνέβη σχεδόν παντού.

Τυχαίο; Δεν νομίζω...

• Γι’ αυτό και χρησιμοποιούν συνήθως εγχώριους πολιτικούς «μίας χρήσεως» (συνήθως μεταλλαγμένους σοσιαλδημοκράτες) για να υποβάλουν την κοινωνία τους σε υφεσιακό σοκ. Τους στηρίζουν με κάθε τρόπο μέχρι να φέρουν εις πέρας το πρώτο αυτό «μεγάλο ταρακούνημα»...

Κι ύστερα τους εγκαταλείπουν στην τύχη τους

Και η κοινωνία αναδεικνύει, στη συνέχεια, κάποιους άλλους (συνήθως μετριοπαθείς φιλελεύθερους), που υιοθετούν πολιτικές Ανάπτυξης-Ανάκαμψης, χωρίς να ξαναγυρίσουν στη λαϊκίστικη σπατάλη παροχών για όλους...

Σας θυμίζουν τίποτε όλα αυτά;
Και τα θεωρείτε τυχαία;
Δεν νομίζω...

• Το ίδιο το Μνημόνιο του ΔΝΤ για την Ελλάδα δεν είναι σοβαρό...
Για γέλια είναι (από οικονομική άποψη – γιατί από πολιτική άποψη είναι για κλάματα)...
Να φανταστείτε επέβαλε πρωτοφανείς αυξήσεις εμμέσων φόρων και ταυτόχρονα προέβλεπε χαμηλό πληθωρισμό! Τώρα ο πληθωρισμός είναι σχεδόν τριπλάσιος αυτού που προέβλεπαν – και θα ανέβει κι άλλο।
Ύστερα απ’ αυτό κανείς που καταλαβαίνει δεν το παίρνει στα σοβαρά।
Εκτός από την πολιτική μας ελίτ, βέβαια, που δεν διαβάζει τι ψηφίζει। Χώρια που δεν καταλαβαίνει οικονομικά...
Άλλωστε, και οι διεθνείς αγορές αποδοκίμασαν το Μνημόνιο και τους υπερασπιστές του!

Σήμερα τα speads –ο καθρέφτης οικονομικής αξιοπιστίας μιας χώρας– είναι πολύ υψηλότερα (750 με 800 μονάδες βάσης) απ’ ό,τι ήταν στα μέσα του περασμένου Απριλίου!
Δηλαδή παρά την εφαρμογή του περιβόητου Μνημονίου, οι διεθνείς αγορές εμπιστεύονται πολύ λιγότερο τη διαχείριση των δημόσιων οικονομικών της χώρας απ’ ό,τι όταν είχαμε φτάσει «κοντά στη χρεοκοπία»!

Τυχαίο; Δεν νομίζω...

Ν।Ζ. - ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ – 01/08/2010

ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΕΣ:
http://www.ppol.gr/cm/index.php?LID=1&Datain=4266

http://tvxs.gr/news/%CE%AD%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%88%CE%B1%CE%BD-%CE%B5%CE%AF%CF%80%CE%B1%CE%BD/joseph-stiglitz-%CE%B7-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CF%81%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%AE

http://www.zoomnews.gr/?p=41502

http://www.market-talk.net/index.php/id/9149