Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2008

ΠΑΙΔΙ - ΧΑΣΤΟΥΚΙ - ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ - ΗΘΙΚΗ ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗ

Το άρθρο αυτό προέκυψε ως σχόλιο στο άρθρο που μετα - δημοσιεύτηκε από την ιστοσελίδα http://tomadakis.blogspot.com/ με θέμα "το χαστούκι" πηγή του οποίου ήταν το site http://www.yourbaby.gr/. Πρόκειται για ένα άρθρο που αναπτύσσει το θέμα βάσει στατιστικών και μετρητικής έρευνας σε γονείς και ενήλικες που έχουν σχέση με παιδιά και πώς αυτή η σχέση συμπεριλαμβάνει ή όχι τη χρήση του χαστουκιού αιτιολογημένα ή μη.

Η οποιαδήποτε αναφορά και ενασχόληση με θέματα που αφορούν το παιδί και την ανάπτυξή του – κυρίως τη συναισθηματική – είναι κερδοφόρο και σε κάτι έχει να προβληματίσει τον καθένα που έχει σχέση με τα παιδιά, ενδιαφέρεται ουσιαστικά για τα δικά του παιδιά και είναι διατεθειμένος να επενδύσει στην ουσία όλου του "σύμπαντος" που περιστρέφεται γύρω από αυτό που λέγεται παιδί και ανάπτυξή του!
Οι στατιστικές πάντα έχουν να προσθέσουν ένα μικρό λιθαράκι στη γνώση και την κατηγοριοποίηση σχετικά με κάποιο θέμα. Στην σημαντικότητα της συναισθηματικής ανάπτυξης του παιδιού όπως και της ψυχοσύνθεσης των ανθρώπων πολλές φορές η συλλογή στατιστικών και παραδειγμάτων εύκολα μας αποπροσανατολίζει από τις βασικές γραμμές ανάλυσης, σκέψης και προβληματισμού που οδηγούν στη βασική κατανόηση των προβλημάτων και την ουσιαστική ενασχόλησή μας προς μια δημιουργική και αποτελεσματική διαχείριση γεγονότων και συμπτωμάτων.

Το θέμα του «χαστουκιού στα παιδιά», όπως και παρόμοια θέματα αντιμετώπισης της συμπεριφοράς των παιδιών, αρκετές φορές λόγω του βάθους από το οποίο προέρχονται είναι δύσκολο να αναπτυχθούν από τη βάση τους και έτσι τις περισσότερες φορές η αναφορά σε αυτά περιορίζεται σε αποτελέσματα και συμπεράσματα, που πιθανόν να καλύπτουν ένα μόνο μέρος του προβλήματος απλοποιώντας το επικίνδυνα.

Η συμπεριφορά ενός παιδιού, που απλά θα λέγαμε, προκαλεί στο γονιό να κάνει χρήση ή μη του χαστουκιού όπως και η διάθεση του γονιού να χρησιμοποιήσει ή όχι το χαστούκι, ακόμα και από τη λεκτική τους διατύπωση δημιουργούν ένα τεράστιο συνθετικό δίκτυο θεμάτων μέσα στο οποίο περιληπτικά και ενδεικτικά μπορούμε να αναφέρουμε : την ποιότητα της συναισθηματικής ανάπτυξης του παιδιού μέχρι εκείνη τη στιγμή και του ενηλίκου – γονιού ως παιδί, την προσαρμογή και συμμετοχή της μητέρας στα αρχικά στάδια ανάπτυξής του παιδιού, την ομαλή μετάβαση του παιδιού από το ένα στάδιο στο άλλο χωρίς καθηλώσεις, την ομαλή προσαρμογή του παιδιού από την εσωτερική του πραγματικότητα στην εξωτερική και τη θέση που το ίδιο «δίνει» στο εαυτό του σε όλη αυτή τη διαδικασία, την επεξεργασία που έχει κάνει ο γονιός σε σχέση με τη δική του παιδική ηλικία, τη διερεύνηση και το «ταξίδι» στη δική του ομαλή, αποστερημένη ή μη συναισθηματική ανάπτυξη, τις καθηλώσεις που πιθανόν επηρεάζουν ακόμη τη ζωή του, τον ουσιαστικό προβληματισμό του για το τι μπορεί να «κρύβεται» πίσω από την οποιαδήποτε προκλητική ή μη συμπεριφορά του παιδιού του ή δική του, την ερώτηση προς το παιδί και τον ίδιο τι μπορεί να σημαίνει με άλλα λόγια αυτό που δημιουργήθηκε μεταξύ του ίδιου και του παιδιού, αλλά και για τον καθένα χωριστά.

Όλα αυτά αποτελούν την ελάχιστη σε περιεχόμενα ομάδα δεδομένων και προβληματισμών που επηρεάζουν τις συμπεριφορές παιδιών και ενηλίκων οπότε αρχίζει να γίνεται σαφές ότι το συγκεκριμένο θέμα - ερώτημα δεν περιορίζεται απλά στην απάντηση του αν είναι ωφέλιμο ή μη να χρησιμοποιείται το χαστούκι!
Η εστίαση επίσης του ενδιαφέροντος μας επιφανειακά σε ένα τέτοιο θέμα καλύπτει και προσωπικές άμυνες να πάμε περισσότερο σε βάθος και να διερευνήσουμε περισσότερο την εσωτερική μας πραγματικότητα και πόσα από αυτή αντανακλώνται θετικά στην παρούσα ζωή μας ή πόσα από αυτά δημιουργούν άκαμπτες και παράδοξες συμπεριφορές.
Θα ήθελα επίσης να αναφέρω ότι το χαστούκι δεν προτείνεται ούτε αναιρείται ως «απάντηση» στη συμπεριφορά ενός παιδιού, αλλά είναι ιδιαίτερα σημαντική η στιγμή που θα επιλέξει να το χρησιμοποιήσει ή μη ένας ενήλικας και η οποία θα περιέχει την πλήρη, και μόνο την πλήρη, επίγνωση του λόγου για το οποίο το κάνει! Θα πρέπει να αποτελεί τη «φυσική κορύφωση η οποία είναι αναγκαία, και οι περισσότεροι γονείς γνωρίζουν τη στιγμή κατά την οποία το μόνο που δίνει τέλος σε ένα διεγερτικό παιχνίδι είναι ένα χαστούκι – το οποίο προσφέρει μια ψευδή, αλλά πολύ χρήσιμη κορύφωση. Αυτό συμβαίνει όταν ένα παιδί (που διακρίνεται για την αποστέρηση που έχει υποστεί και την αντικοινωνική τάση που έχει αναπτύξει καθώς και τις αμυντικές του ανησυχίες) δεν νιώθει ικανοποιημένο με το παιχνίδι, ή τη δραστηριότητα που ασχολείται, δεν μπορεί να τα χαρεί και νιώθει ότι απειλείται από κάτι που πηγάζει εσωτερικά.» (προσαρμογή κειμένου του D.W. Winnicott – 1958).

Όσο για την αναφορά που γίνεται για το θέμα «μέθοδο ανατροφής» θα ήθελα να παραθέσω τα εξής : «Η βάση της ανάπτυξης του παιδιού είναι η φυσική ύπαρξη του βρέφους μαζί με τις κληρονομημένες του τάσεις οι οποίες περιλαμβάνουν τις ορμές ωρίμανσης για προς τα εμπρός εξέλιξη.
Ας πούμε ότι ένα βρέφος έχει την τάση να χρησιμοποιεί τρεις λέξεις σε ηλικία ενός έτους και την τάση να περπατήσει περίπου στους 14 μήνες. Έχει επίσης την τάση να αποκτήσει την ίδια διάπλαση και ύψος με έναν από τους γονείς, να είναι έξυπνο ή χαζό ή δύσθυμο ή να έχει αλλεργίες. Με πιο άδηλους τρόπους αρχίζει τότε να υπάρχει, πρώτα στο βρέφος και στη συνέχεια στο παιδί, μια τάση προς την απαρτίωση της προσωπικότητας, κι όσο περνά ο καιρός και το παιδί μεγαλώνει ο όρος απαρτίωση αποκτά ένα όλο και πιο σύνθετο νόημα. (….) Όλα αυτά και πολύ περισσότερα ακόμη είναι αλήθεια για τα βρέφη. Έτσι ξετυλίγεται η ανθρώπινη φύση. ΑΛΛΑ, κι αυτό είναι ένα μεγάλο αλλά, η πραγματοποίηση των διαδικασιών ωρίμανσης του παιδιού, και μάλιστα την κατάλληλη στιγμή, εξαρτάται από μια αρκετά καλή περιβαλλοντική πρόνοια (μητρικό και οικογενειακό περιβάλλον). Αν το περιβάλλον είναι αρκετά καλό, το μωρό μεγαλώνει με τον προσωπικό του τρόπο! Η αρκετά καλή φροντίδα οικοδομεί στο βρέφος μια πίστη στη σταθερότητα, στην οποία μπορεί να προστεθεί μια αντίληψη της μητέρας ή του πατέρα ή της γιαγιάς ή της τροφού. Μια πρώτη αρχή περί ηθικής διαπαιδαγώγησης είναι ότι η ηθική διαπαιδαγώγηση δεν είναι υποκατάστατο της αγάπης. Στο ξεκίνημα η αγάπη μπορεί να εκφραστεί αποτελεσματικά μόνο με όρους φροντίδας του βρέφους και του παιδιού, που για μας σημαίνει εξασφάλιση ενός διευκολυντικού ή αρκετά καλού περιβάλλοντος, και για το βρέφος μια ευκαιρία να εξελιχθεί μ' έναν προσωπικό τρόπο σύμφωνα με τη σταθερή κλιμάκωση της διαδικασίας ωρίμανσης.
Οι γονείς που περιμένουν από το μικρό παιδί να συμμορφωθεί με τους κανονισμούς, πριν φθάσει στο στάδιο κατά το οποίο ο αυτό – έλεγχος έχει νόημα για το ίδιο, του στερούν την αίσθηση του επιτεύγματος και της εμπιστοσύνης στην ανθρώπινη φύση που πηγάζει από μια φυσική πρόοδο. Αυτό το είδος λανθασμένης συμπεριφοράς στην «εκμάθηση» αγνοεί τις διαδικασίες ωρίμανσης του παιδιού και τη βούλησή του να είναι σαν τα άλλα πρόσωπα και ζώα που βρίσκονται γύρω του.
Σε τέτοια ζητήματα η απάντηση είναι πάντοτε ότι υπάρχει μεγαλύτερο κέρδος από την αγάπη παρά από την εκπαίδευση. Αγάπη σημαίνει το σύνολο της φροντίδας του βρέφους και του παιδιού, που διευκολύνει τις διαδικασίες ωρίμανσης. Εκπαίδευση σημαίνει κυρώσεις, σημαίνει εμφύτευση γονεϊκών ή κοινωνικών αξιών πέραν της εσωτερικής ανάπτυξης και ωρίμανσης του παιδιού.
Από τη στιγμή που το παιδί μεγαλώνει προς την ενήλικη κατάσταση, δεν δίνουμε πλέον έμφαση στον ηθικό κώδικα που παραδίδουμε, αλλά σε κάτι πιο θετικό : στο άθροισμα των πολιτιστικών επιτευγμάτων του ανθρώπου. Και αντί για την ηθική διαπαιδαγώγηση παρέχουμε στο παιδί την ευκαιρία μιας δημιουργικότητας, που η άσκηση των τεχνών και της πρακτικής του ζην προσφέρει σε όλους όσοι δεν αντιγράφουν και δεν συμμορφώνονται, αλλά ευδοκιμούν αυθεντικά προς ένα τρόπο προσωπικής αυτό – εκφρασης.», D. Winnicott 1963.

Είναι ιδιαίτερα σημαντικό κατά τη γνώμη μου να θίγονται θέματα που αφορούν την ουσία στην ανάπτυξη του παιδιού απαλλαγμένη από τεχνικές, συμβουλές και εύκολες πρακτικές που σημασία δίνουν σε μια ρηχή συμπτωματολογία και όχι στο σημαντικότερο όλων, την εσωτερική πραγματικότητα που διαμορφώνεται στην ψυχούλα ενός παιδιού και το διευκολυντικό πλαίσιο που μπορούμε να του παρέχουμε για να γίνει ένας υγιής ψυχικά ενήλικας!

Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2008

ΗΓΕΣΙΑ ΚΑΙ ΧΑΟΣ


Αν δούμε τον κόσμο ως ένα σύνολο σχέσεων, τότε είναι πιθανότερο να δούμε τον εαυτό μας ως τμήμα ενός ευρύτερου όλου, και αυτό μας δημιουργεί αισθήματα ταπεινοφροσύνης, ευθύνης, αλλά και ελευθερίας να διαμορφώσουμε το όλον όχι υβριστικά (δηλαδή εγωκεντρικά) αλλά διαλογικά.
Ενώ η Νευτώνεια αντίληψη για τη φύση μάς υποβάλλει την ιδέα της τάξης, της σταθερότητας και της προβλεψιμότητας, οι θεωρίες του χάους μας αποκαλύπτουν ότι η τάξη συνυπάρχει με την αταξία, η σταθερότητα με την αστάθεια και η προβλεψιμότητα με την απροσδιοριστία.
Τι σημαίνουν όλα αυτά για τον τρόπο με τον οποίο διοικούνται οι επιχειρήσεις και οι οργανισμοί;
Δε θα μπορέσουμε να ενθαρρύνουμε την καινοτόμο συμπεριφορά των ατόμων σε μια επιχείρηση αν δεν την κατανοήσουμε ως ένα ανοιχτό, αυτό – οργανούμενο σύστημα, εντός του οποίου τα άτομα αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες και αναπτύσσουν τη δημιουργικότητά τους με σχετικά απρόβλεπτο τρόπο. Οι θεωρίες του χάους μας καλούν να δούμε την αβεβαιότητα με άλλο μάτι : όχι ως ένα κακό που πρέπει να αποφευχθεί, αλλά ως απαραίτητη ανθρωπολογική συνθήκη για την ανάδυση του καινούριου.
Το διοικείν είναι μια απαραίτητα συμμετοχική υπόθεση.
Ο ρόλος του ηγέτη σε ένα κλειστό σύστημα είναι σχετικά εύκολος : να προβλέπει, να σχεδιάζει και να δίνει εντολές. Ο ρόλος του ηγέτη σε ένα ανοιχτό σύστημα είναι πολύ πιο σύνθετος γιατί είναι περισσότερο έμμεσος : να εμπνέει, νε πείθει, να είναι καταλύτης αλλαγών, να δημιουργεί το πλαίσιο μέσα στο οποίο αναδύεται η αυτό – οργάνωση και η δημιουργικότητα των συνεργατών του.
Ο ηγέτης είναι καταλύτης, πρότυπο συμπεριφοράς και δημιουργός νοήματος. Επειδή γνωρίζει ότι η πραγματικότητα που διαχειρίζεται είναι πιο πλούσια από τη γλώσσα με την οποία προσπαθεί να την κατανοήσει, συνειδητοποιεί την ανάγκη της συλλογικής προσπάθειας, της συνθετικής δράσης, και της δημιουργίας κοινού τόπου.
Διάλογος είναι ο τρόπος υπάρξεως του ηγέτη.
Σε τελική ανάλυση, να ηγείσαι σημαίνει να βλέπεις δυνατότητες και να απορείς δημιουργικά.
Στους οργανισμούς, στις κοινωνίες και στην προσωπική μας ζωή, αγωνιζόμαστε να ανακαλύψουμε τρόπους με τους οποίους θα επιτύχουμε την αλλαγή. Αποτελεί ειρωνεία το γεγονός ότι πραγματοποιούμε αυτόν τον αγώνα σε έναν κόσμο ο οποίος αλλάζει διαρκώς, έχει εμπειρία στην αλλαγή. Η μεγαλύτερη ελπίδα να ξεπεράσουμε τις αναποτελεσματικές διαδικασίες αλλαγής που μας ταλαιπωρούν είναι να συμμαχήσουμε με τη ζωή, έτσι θα μπορέσουμε να μπούμε με περισσότερη χάρη στο χορό αυτού του δυναμικού σύμπαντος.
Στη λειτουργία ενός οργανισμού, μιας επιχείρησης αναγνωρίζουμε όλοι συναισθήματα όπως η αποτελμάτωση που προέρχεται από την εφαρμογή λύσεων οι οποίες έφερναν κάποτε αποτελέσματα αλλά τώρα είναι εντελώς ακατάλληλες, την αίσθηση ότι χάνουμε σταδιακά το έδαφος κάτω από τα πόδια μας εξαιτίας μιας συγχώνευσης, μιας αναδιοργάνωσης, του περιορισμού της παραγωγής, την απόλυση προσωπικού, του προσωπικού αποπροσανατολισμού. Αυτά όμως μπορούν να μας δώσουν και μια ελπίδα μαθαίνοντάς μας να αποδεχόμαστε την απόγνωση που νιώθουμε, θεωρώντας την ένα ακόμα βήμα το οποίο μας φέρνει πιο κοντά στη σοφία. Μας ενθαρρύνουν να καθίσουμε στη μη οικεία θέση της άγνοιας και να καταστήσουμε τους εαυτούς μας δεκτικούς σε ριζικά νέες ιδέες. Εάν αντέξουμε τη σύγχυση, κάποια μέρα θα αρχίσουμε να βλέπουμε ένα ολόκληρο νέο πεδίο, λαμπερό, το οποίο θα μας διαφωτίσει και θα διώξει τις πνιγηρές σκιές της τωρινής μας άγνοιας.
Σε κάθε οργάνωση είναι απαραίτητο να συνειδητοποιήσουμε ότι αποτελούμε για τους εαυτούς μας και για τους άλλους τα αποφασιστικά μέσα με τα οποία θα πραγματοποιήσουμε αυτό το ταξίδι της ανακάλυψης. Είναι απαραίτητο να μάθουμε πώς να επιστρατεύουμε τη δημιουργικότητα, η οποία υπάρχει παντού στις οργανώσεις μας. Η νέα φυσική εξηγεί πειστικά ότι δεν υπάρχει αντικειμενική πραγματικότητα η οποία να περιμένει να μας αποκαλύψει τα μυστικά της. Δεν υπάρχουν συνταγές ή φόρμουλες, ούτε κατάλογοι ή συμβουλές ειδικών που περιγράφουν την «πραγματικότητα». Εάν το ευρύτερο πλαίσιο είναι τόσο σημαντικό όσο μας εξηγεί η επιστήμη ότι είναι, τότε πραγματικά τίποτα δε μεταφέρεται. Καθετί είναι πάντα καινούριο, διαφορετικό και μοναδικό για τον καθένα από εμάς. Θα πρέπει να πειραματιστούμε όλοι μαζί προκειμένου να ανακαλύψουμε τι είναι λειτουργικό για μας και να υποστηρίξουμε ο ένας τον άλλο ως πραγματικοί εφευρέτες.
Οι ιδέες και οι πληροφορίες δεν αποτελούν παρά το ήμισυ αυτών που χρειάζονται προκειμένου να αποκαλυφθεί η πραγματικότητα.
Κατοικούμε σε έναν κόσμο ο οποίος εξελίσσεται όσο βρισκόμαστε σε αλληλεπίδραση μαζί του. Αυτός ο κόσμος είναι αδύνατον να μείνει στάσιμος, δεδομένου ότι αλλάζει διαρκώς, και είναι απείρως πιο ενδιαφέρων από οτιδήποτε φανταστήκαμε ποτέ.

Στο ανωτέρω άρθρο συμπεριλήφθηκαν αποσπάσματα από το βιβλίο «Ηγεσία και Χάος» της Margaret J. Wheatley.

Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2008

ΤΕΛΩΝΕΙΟ ΚΑΣΤΑΝΕΩΝ : ΣΕ ΕΠΙΔΕΙΞΗ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΤΩΡΑ ΦΟΡΟΛΟΓΟΥΝΤΑΙ ΚΑΙ ΟΙ ΝΟΜΙΜΕΣ ΠΟΣΟΤΗΤΕΣ ΑΦΟΡΟΛΟΓΗΤΩΝ ΕΙΔΩΝ!!

Τρίτη 16/12/2008, Τελωνείο Καστανεών, ώρα 22:00.
Μετά από μια τυπική βόλτα στην Αδριανούπολη και κατά την επιστροφή στο τελωνείο Καστανεών διαδραματίστηκαν ….. σκηνές παραλόγου. Ο εν υπηρεσία τελωνειακός υπάλληλος Χ.Δ. έκοψε «διπλότυπο» πληρωμής φόρων και δασμών για νόμιμη ποσότητα αφορολόγητης συσκευασίας τσιγάρων.
Οι επιβαίνοντες στο όχημα δύο, οι συσκευασίες δύο!
Ο λόγος; Σε παράτυπη ερώτηση του τελωνειακού υπαλλήλου «για ποιόν προορίζονται οι συσκευασίες;» ο ένας εκ των επιβαινόντων απάντησε απλά «για δύο συγγενείς μου». Ο τελωνιακός λοιπόν αποφάσισε μετά την εκπόνηση της «δικαστικής του έρευνας» ότι «δεν πρέπει να κάνουμε ψώνια για άλλους!!!!» όπως επίσης ότι εφόσον ο ένας επιβαίνων προμηθεύτηκε δύο συσκευασίες για δύο δικούς ΤΟΥ ανθρώπους ήταν παράνομος άσχετα αν η συνολική ποσότητα κατά το νόμο αναλογούσε στο σύνολο των επιβαινόντων!!!
Ο έτερος επιβαίνον όταν έσπευσε να εξηγήσει ότι είχε αγοράσει εκείνος τη μία συσκευασία και ότι σημασία έχει η ποσότητα που αναλογεί στον καθένα και όχι η ΧΡΗΣΗ που θα ακολουθήσει, ο ανωτέρω τελωνειακός υπάλληλος Χ.Δ. απείλησε και εκφόβησε τον επιβαίνοντα ότι θα του βάλει πρόστιμο γιατί επιχειρεί να του πει ψέματα!!!!!!!
Το θέατρο του παραλόγου συνεχίζεται με τον τελωνιακό υπάλληλο στο ρόλο του δικαστή, λέγοντας πως εκεί εξετάζεται (!!) ο καθένας χωριστά και αυτό που λέει μετράει εις βάρος του !!!!
Με τη στάση του ο κύριος Χ.Δ. περίτρανα απέδειξε την επιβολή εξουσίας πάνω σε ανύποπτους και ειλικρινείς πολίτες, οι οποίοι ουδεμία πρόθεση είχαν να κοροϊδέψουν την τελωνειακή αρχή και να προβούν σε παρανομία, αλλά αντί αυτού εισπράττουν την παράλογη τιμωριτική διάθεση του καθενός τελωνειακού υπαλλήλου που μέσα από μια θέση που του δόθηκε, χωρίς περαιτέρω έλεγχο της αποτελεσματικότητας και των ειλικρινών προθέσεών του απέναντι στο Νόμο και τους πολίτες, βρίσκει μια ευκαιρία να εκτονωθεί σε ανύποπτους ανθρώπους ……
Ο κάθε υπάλληλος, τελωνειακός ή μη, Χ.Δ. ή οποιοσδήποτε άλλος, που έρχεται σε επαφή με πολίτες και με την εξυπηρέτηση ή τον έλεγχο αυτών ΔΕΝ είναι δικαστής, ΟΥΤΕ ανακριτής. ΔΕΝ έχει το δικαίωμα να ερμηνεύει και να εφαρμόζει το Νόμο κάτω από προσωπικά κριτήρια ή επιδιώξεις, να μετατρέπει τις προθέσεις του σε παράλογες αποφάσεις, να εκφοβίζει και να απειλεί πολίτες κάνοντας ψυχολογικό πόλεμο! Αυτού του είδους η χρήση εξουσίας επί πολιτών το λιγότερο που δείχνει είναι ανικανότητα και αναποτελεσματικότητα υπαλλήλων και το περισσότερο, διαταραγμένες συναισθηματικά προσωπικότητες που εκτονώνουν τα προσωπικά τους επικίνδυνα πάθη σε ανύποπτους ανθρώπους.

Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008

Οι 9 Μήνες που επηρεάζουν τη ζωή μας .....

Ένα βιβλιαράκι με τον τίτλο «Ευγονία – Προγεννητική Αγωγή - Η αγωγή του παιδιού αρχίζει από τη σύλληψη.» έγραψε και επιμελήθηκε η Κα Ιωάννα Μαρή, Σύμβουλος Επικρατείας. Μπορεί κάποιος να το βρει στα Ληξιαρχεία των Δήμων, κυρίως της Αττικής.
Θα ήταν ίσως εξαιρετικά ωφέλιμο η κάθε Δημοτική Αρχή στην πορεία της θητείας της να δημιουργεί προϋποθέσεις και βάσεις εστίασης στο παιδί σε κάθε φάση ανάπτυξής του, σε κάθε φάση υποστήριξης της οικογένειας και των γονιών, σε κάθε φάση ενημέρωσης, πρόληψης, ενδυνάμωσης και υποστήριξης πρωτογενώς, των ίδιων των οικογενειών και των παιδιών, και δευτερογενώς, όλων των φορέων που δραστηριοποιούνται γύρω από το μέγα κεφάλαιο της ζωής και της Ζωής μας, το παιδί!
Δεν είμαστε συνηθισμένοι να παρακολουθούμε κάτι τέτοιο. Συνήθως εστιάζουμε το βλέμμα σε δράσεις, σε καταστάσεις, σε γεγονότα, σε διοργανώσεις ΓΙΑ ΤΟ παιδί, για την εξέλιξη του παιδιού σε γνωστικό και εκπαιδευτικό επίπεδο, για προσφορά στο παιδί του παιχνιδιού και της διασκέδασης. Αναμφίβολα σημαντικοί όλοι αυτοί οι παράγοντες, και η κάθε προσφορά ΓΙΑ ΤΟ παιδί ευπρόσδεκτη και σημαντική. Αλλά το θέμα που περικλείει αυτό που λέγεται παιδί, η στάση του απέναντι σε ότι θα μπορούσε να συμβαίνει στη ζωή του, η στάση μας απέναντι σε ότι συμβαίνει στην καθημερινότητά του, ελάχιστα μας απασχολεί. Η εμβάθυνση στο πως ένα παιδί και μια οικογένεια αντιλαμβάνεται ή θα ‘πρεπε να αντιλαμβάνεται πράγματα και καταστάσεις, πως θα έπρεπε να τοποθετείται απέναντί τους, πώς να «αντιδρά», να ενεργεί και να στέκεται βοηθός, υποστηρικτής και συμπαραστάτης, είναι απόψεις και σκέψεις που περιορίζονται στο επίπεδο της θεωρίας.
Εδώ έρχεται το μικρό αυτό βιβλιαράκι να φέρει στο φως ένα θέμα άγνωστο στις περισσότερες μητέρες, στα περισσότερα ζευγάρια που επιθυμούν ένα παιδί ή ένα ακόμη παιδί, στις περισσότερες εγκυμονούσες μητέρες που τις αφορά πιο άμεσα. Είναι προϊόν του Γ’ Πανελλήνιου Συνεδρίου Εκλεγμένων Γυναικών της Τοπικής Αυτοδιοίκησης της Λαμίας 1997 και αναφέρεται στο πιο συναρπαστικό θέμα όλων των εποχών, το θέμα της Δημιουργίας της Ζωής.

Στο βιβλίο «Οι 9 Μήνες που επηρεάζουν τη ζωή μας – Τα μόνιμα αποτελέσματα της προγεννητικής εμπειρίας στη ζωή μας» ο Δρ Ludwig Janus μας εισάγει στο θέμα ….
“Τόσο τα παιδιά όσο και οι ενήλικες παραμένουν λίγο πολύ ασυγκίνητοι ακούγοντας ότι τα μωρά βγαίνουν από την κοιλιά της μητέρας τους.
Ποια είναι η σημασία της εννεάμηνης παραμονής στις πιο μύχιες κοιλότητες του γυναικείου σώματος;
Τι αισθάνθηκα, τι βίωσα εκεί;
Στο σύγχρονο πολιτισμό, αυτά τα ερωτήματα φαίνονται κατά το πλείστο ανάρμοστα – μόνο ένα παιδί θα μπορούσε να τα θέσει. Εντούτοις, στην αυγή της χιλιετηρίδας, εγείρονται σοβαρά ερωτήματα σχετικά με τη σημασία της γέννησης.
Αφενός η γέννηση είναι ένα βίωμα, αφετέρου η εμπειρία της άφιξής μας σε αυτόν τον κόσμο παρέχει ένα θεμελιώδες μοτίβο για τις μελλοντικές εμπειρίες και την ανάπτυξή μας.
Η «προγεννητική ψυχολογία» αποτελεί την προστατευτική ομπρέλα για τις προσπάθειες που ενώνουν διάφορους επιστημονικούς τομείς οι οποίοι πασχίζουν να αποσαφηνίσουν τις βιωματικές διεργασίες των πρώτων σταδίων της ανθρώπινης ζωής.
Τώρα είναι γενικά αποδεκτό ότι το παιδί που ήμασταν κάποτε, εξακολουθεί να ζει στον ενήλικα που είμαστε τώρα. Ωστόσο, ακόμα δυσκολευόμαστε να διακρίνουμε το βρέφος ή το αγέννητο έμβρυο που ήμασταν κάποτε. Πρέπει να θυσιάσουμε ένα μέρος της ασφάλειας που προέρχεται από την αμιγώς μεταγεννητική άποψη της ύπαρξης μας.
Ωστόσο, δεν πρέπει να υποτιμούμε τις συναισθηματικές δυσκολίες που εμπλέκονται στην ατομική προσπάθεια προσέγγισης της γέννησης και της προγεννητικής ζωής. Αρχικά, η γέννηση είναι για όλους μας μια σχετικά τραυματική εμπειρία.
Έτσι, παρότι το θέμα της γέννησης και της προγεννητικής ζωής μας σαγηνεύει, είμαστε ιδιαίτερα επιφυλακτικοί και απρόθυμοι να το εξετάσουμε καλύτερα και να αποκτήσουμε επίγνωση των βαθύτερων συναισθημάτων μας. Παρά τις αλματώδεις εξελίξεις που έχουν συντελεστεί στον κλάδο της μαιευτικής, η αμιγώς ιατροτεχνολογική προσέγγιση που διέπει τα σύγχρονα μαιευτήρια δεν προλαμβάνει τα ψυχολογικά τραύματα που συμβαίνουν κατά τη γέννηση. Μόνο και μόνο η αναφορά αυτού του πασιφανούς γεγονότος αρκεί για να παράγει ένα ανεξήγητο αίσθημα αντίστασης στους περισσότερους ανθρώπους.
Η δεύτερη δυσκολία που εγείρεται μόλις προσπαθούμε να κατανοήσουμε τα πρώτα στάδια της ζωής, αφορά το ότι δεν έχουμε την ίδια εύκολη πρόσβαση στα γεγονότα που έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια της εμβρυϊκής ζωής, με αυτήν που έχουμε στις μεταγενέστερες εμπειρίες μας.
Μια τρίτη δυσκολία είναι η άρνηση οποιασδήποτε σύνδεσης μεταξύ των πρώτων και των μεταγενέστερων σταδίων της ζωής.
Μολαταύτα παραμένουμε αποξενωμένοι από το βρέφος μέσα μας και βασιζόμαστε αποκλειστικά σε εξωτερικές νόρμες για να εξακριβώσουμε τι συμβαίνει στα νεογέννητα και αγέννητα παιδιά μας. Όσο αρνούμαστε οποιανδήποτε προσωπική επίγνωση των δικών μας παιδικών, γεννητικών και προγεννητικών βιωμάτων, όσο απωθούμε τη σημασία των πρώτων εμπειριών για τη μετέπειτα εξέλιξη της ανθρώπινης ζωής, είμαστε καταδικασμένοι στην αποξένωση από τα δικά μας γεννημένα ή αγέννητα παιδιά.
Έπειτα, η επόμενη γενιά παραμένει απροστάτευτη από την ίδια εσφαλμένη μεταχείριση και τα ίδια ψυχολογικά τραύματα, που είναι θαμμένα αλλά ολοζώντανα μέσα στο υποσυνείδητό μας.
Τις τελευταίες δεκαετίες παρατηρούνται ορισμένα βήματα αποδοχής σε αυτόν τον τομέα. Αυτό το νέο κλίμα προάγει την έρευνα και την εξέλιξη του αντικειμένου που είναι η προσωπική, βιογραφική σημασία της ύπαρξής μας πριν και κατά τη διάρκεια της γέννησης. Εντούτοις, η παράδοση της άρνησης της προγεννητικής ανθρώπινης εμπειρίας δεν έχει εκλείψει. Όλοι μας είμαστε λίγο – πολύ υπό την επήρειά της.


Μόνο η πληρέστερη κατανόηση των πρώτων σταδίων της ανθρώπινης ψυχολογικής ζωής (που αφορούν τα βιώματα μας πριν τη γέννηση, κατά τη διάρκειά της και λίγο μετά από αυτήν), μπορούν να προάγουν τη δική μας αυτογνωσία, το ευοίωνο ξεκίνημα της ζωής των παιδιών μας και το μέλλον του πλανήτη μας.”

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

ΑΠΟΦΥΓΗ ΠΡΟΒΟΛΗΣ ΤΟΥ ΜΝΗΜΕΙΟΥ ΤΗΣ ΜΕΤΑΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΑΓ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΑΤΑΓΗΣ ;

6/12/2008 Ανήμερα του Αγίου Νικολάου. Γιόρταζε ο οικισμός της Παταγής του Δ.Δ. Νεοχωρίου, ο νέος ναός αφιερωμένος στον Άγιο καθώς και η νεο-αναστηλωμένη Μεταβυζαντινή εκκλησία. Όλοι όσοι παρευρέθησαν, κάτοικοι του χωριού, της γύρω περιοχής καθώς και Δημοτικοί άρχοντες είχαν τη δυνατότητα να επισκεφθούν και να θαυμάσουν το μνημείο. Οι παλαιότεροι συγκινημένοι συζήτησαν με τους νεότερους και τους επισκέπτες, ο ιερέας του χωριού, πάντα παρόν, έτοιμος να απαντήσει σε κάθε ερώτηση για την ιστορία του ναού επίσης γνώστες λεπτομερειών, στιγμών και γεγονότων, σχετικών με την εκκλησία, αντάλλαξαν απόψεις και σκέψεις.
Εκεί βρισκόταν και η Δημοτική Τηλεόραση Ορεστιάδας η οποία κάλυψε με πλάνα το εσωτερικό και εξωτερικό της εκκλησίας πριν και μετά την επίσκεψη του κόσμου σε αυτή. Η προβολή των πλάνων αυτών στα πλαίσια μιας γιορτής θα ήταν μια εξαιρετική ευκαιρία να γνωρίσει το ευρύ κοινό της πόλης ότι στο Δήμο μας υπάρχει πια ένα μνημείο που σηματοδοτεί την ιστορία του.
Παράξενο ..... τα πλάνα αυτά ποτέ δεν προβλήθηκαν .....
Παράξενη και συνδυασμένη πια ..... η απουσία της τηλεόρασης και στην επίσκεψη των ξεναγών στο μνημείο (παρότι πέρασε ασχολίαστο λόγω της εξέλιξης άλλου σημαντικού γεγονότος εκτός Δήμου)
Ελπίδα και σκέψη όλο αυτό να επανορθωθεί και να προετοιμάζονται τα καλύτερα! Ίσως μια εκτενέστερη παρουσίαση του μνημείου. Η απορία όμως παραμένει ...... όπως και η πίστη ότι ο ΔΙΚΟΣ μας Δήμος θα πρέπει πάντα και χωρίς συμβιβασμούς να έχει την προτεραιότητα!

Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2008

ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΞΕΝΑΓΩΝ ΑΠΟ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΚΥΠΡΟ ΣΤΗ ΜΕΤΑΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΓ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΑΤΑΓΗΣ ΟΡΕΣΤΙΑΔΑΣ

Το Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2008 πραγματοποιήθηκε επίσκεψη 120 ξεναγών από σωματεία της Ελλάδας και της Κύπρου στη Μεταβυζαντινή Εκκλησία Αγ. Νικολάου Παταγής Ορεστιάδας, στα πλαίσια περιοδείας τους σε σημαντικά σημεία - σταθμούς στο Βόρειο Έβρο. Μετά από πρόσκληση του Δήμου Ορεστιάδας προγραμματίστηκε η επίσκεψη στο νέο και ολοκληρωμένο πλέον ιστορικό και θρησκευτικό μνημείο της Παταγής - Ορεστιάδας. Σημείο αναφοράς για το Δήμο.
Το σύνολο του μνημείου ως κτιριακή υποδομή και αποκατάσταση - αναστήλωση καθώς και οι συντηρήσεις στο εσωτερικό του προκάλεσαν πλήθος ερωτήσεων και σχολιασμών με μεγάλο ενδιαφέρον και ενθουσιασμό.

Ο Μεταβυζαντινός ναός του Αγίου Νικολάου στην Παταγή Ορεστιάδας αποτελεί το παλαιότερο θρησκευτικό μνημείο της περιοχής και ένα από τα σημαντικότερα ιστορικά κτίρια του βορείου Έβρου. Το μνημείο εντάσσεται στο σύνολο των μεταβυζαντινών ναών της διασυνοριακής περιοχής, ένθεν και εκείθεν των συνόρων με τη Βουλγαρία.
Η Παταγή, άλλοτε Παζαρλή, υπαγόταν κατά τα τέλη του 19ου αιώνα πολιτικά στον Καζά της Αδριανούπολης και εκκλησιαστικά στη Μητρόπολη Διδυμοτείχου. Φαίνεται όμως ότι παλιότερα για κάποιο διάστημα υπαγόταν στη Μητρόπολη Λιτίτζης : στην καινούρια εκκλησία του χωριού φυλάσσεται αντιμήνσιο του μητροπολίτη Λιτίτζης.
Τα στοιχεία δείχνουν ότι παλαιόθεν ο ναός ετιμάτο στο όνομα του Αγίου Νικολάου. Εντούτοις, φώλλα, δηλαδή νόμισμα της τοπικής κοινότητας και εκκλησίας από ευτελές μέταλλο, η οποία βρέθηκε κατά τις εργασίες αποκατάστασης του ναού κάτω από το δάπεδο του γυναικωνίτη και μπορεί να χρονολογηθεί κατά την περίοδο 1880-1912, φέρει σφυρήλατα τα αρχικά ΑΘ. Το γεγονός αυτό επαναφέρει την παλαιά παράδοση περί αρχικής απόδοσης του ναού στον Άγιο Αθανάσιο, η οποία θα είχε επιβιώσει, παράλληλα με την επίσημη λατρεία του Αγίου Νικολάου.
Η εκκλησία του Αγίου Νικολάου είναι κτισμένη σχεδόν στο ανατολικό άκρο του οικισμού. Μέχρι την ανέγερση σύγχρονης εκκλησίας στο κέντρο του χωριού, λειτουργούσε ως ενοριακός. Επιτύμβιες στήλες χρονολογούμενες από τα τέλη του 17ου αιώνα έως το α’ μισό του 19ου έχουν χρησιμοποιηθεί ως πλάκες δαπέδου στο εσωτερικό της εκκλησίας, ενώ γύρω από αυτήν απόκεινται μερικές άλλες ενεπίγραφες στήλες. Δεν αποκλείεται καθόλου στο άμεσο περιβάλλον της να είχαν πραγματοποιηθεί ταφές, προσώπων που σχετίζονται με διαφόρους τρόπους με την εκκλησία και σε κάποια μεταγενέστερη περίοδο οι στήλες να τοποθετήθηκαν στο δάπεδο. Ούτε βέβαια μπορεί να αποκλεισθεί – αν και φαίνεται πολύ λιγότερο πιθανή - η περίπτωση να υπήρχε γύρω από την εκκλησία νεκροταφείο.
Η εκκλησία είναι δίκλιτη ξυλόστεγη με εξέχουσα αψίδα και νάρθηκα. Όπως συνέβαινε και σε άλλους ναούς της εποχής, η λιτή και ακόσμητη εξωτερική όψη έκρυβε ένα ενδιαφέρον εσωτερικό. Η εκκλησία ήταν όλη ασβεστωμένη εσωτερικά, και πιθανώς δεν ήταν τοιχογραφημένη με παραστάσεις. Εντούτοις, τμήματα του βορείου και του ανατολικού τοίχου διατηρούσαν ίχνη χρωματισμών, ενώ στα μέτωπα και τα εσωρράχια των τόξων και επί των κιόνων είχε σωθεί και αποκαλύφθηκε κατά τις εργασίες κατά τόπους η αρχική διακόσμηση με φυτικά γεωμετρικά διακοσμητικά επαναλαμβανόμενα μοτίβα στα οποία κυριαρχούσαν το γαλάζιο, το μωβ και το κίτρινο χρώμα.
Μια σειρά από αρμούς, διάφορες δισεξήγητες ή ανεξήγητες στα επίπεδα των δαπέδων και τέλος ορισμένες προφανείς ασυμμετρίες στην οργάνωση των μερών της δείχνουν ότι η εκκλησία δεν κτίστηκε ολόκληρη ταυτοχρόνως και ότι επίσης δεν υπήρξε ένας αρχικός σχεδιασμός. Αυτά εξ’ άλλου υπαινίσσεται η κτιτορική επιγραφή με το ρήμα «ανεκαινίσθη».
Το τέμπλο είναι απλό, ξύλινο χρωματισμένο σε κάποια φάση του ναού σε χρώματα μπλέ και υπόλευκο. Το σύνολο των εικόνων του χρονολογούνται μεταξύ των ετών 1852 και 1888 και έως πριν τις εργασίες είχαν μεταφερθεί στη νέα εκκλησία του χωριού.


Η πλάκα της αγίας τράπεζας διατηρεί πολύστιχη επιγραφή, που εκτείνεται στις τέσσερις πλευρές της. Το κέντρο της πλάκας παραμένει ανεπίγραφο. Στις τέσσερις πλευρές οι ζώνες της επιγραφής έχουν 7 έως 14 σειρές με ποικίλο αριθμό γραμμάτων η κάθε μία. Τα γράμματα δε σχηματίζουν καμία λέξη. Πρόκειται για αρχικά ονομάτων πιστών – κεκοιμημένων πρωτίστως, αλλά ίσως και ζώντων – που χαράχθηκαν για να διατηρηθούν στην αιωνιότητα. Ζώντες και νεκροί ανήκουν σε οικογένειες, που συνέβαλαν με οποιονδήποτε τρόπο στην ανέγερση, διακόσμηση, επίπλωση της εκκλησίας. Εξ ίσου πιθανό είναι ότι ορισμένα αρχικά ανήκουν απλώς σε ενορίτες , που δεν είχαν ιδιαίτερη συμβολή στην ανέγερση της εκκλησίας. Η συνήθεια – με ποικίλες μορφές – εντοπίζεται σε εκκλησίες του Βορείου Έβρου χρονολογούμενες στον 19ο αιώνα και στις δύο – τρεις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα. Επίσης η συνήθεια αυτή συνίσταται στην Κωνσταντινούπολη, ήδη από τον 18ο αιώνα και από εκεί μεταφέρεται σε ναούς της επαρχίας, αλλά και παλαιούς ελληνικούς ναούς στην περιοχή του Haskovo Βουλγαρίας
Τα επεδιωκόμενα αποτελέσματα με το έργο της αποκατάστασης και προβολής του ναού είναι η κατανόηση της ιστορίας, της μορφής, της κατασκευής και της δομικής λειτουργίας του μνημείου.
Η αποκατάσταση της αυθεντικότητας στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό.
Η ανάδειξη του μνημείου σε συνδετική μονάδα στην ιστορία των θρησκευτικών κτιρίων της διασυνοριακής περιοχής.
Και τέλος, η διατύπωση μιας φιλοσοφικής προσέγγισης, όπως αυτή «δοκιμάζεται» μέσα από μια ιδιαίτερα λεπτομερειακή διαδικασία, που στοχεύει σε μια βιώσιμη διαχείριση της ιστορικής και θρησκευτικής μας κληρονομιάς, αλλά και ευρύτερα, της κοινής πολιτιστικής κληρονομιάς των Βαλκανίων.

Οι πληροφορίες αυτής της παρουσίασης συμπεριλαμβάνονται στο βιβλίο που εκδόθηκε για την προβολή του Μεταβυζαντινού ναού του Αγίου Νικολάου Παταγής Ορεστιάδας, για το Δήμο Ορεστιάδας, συγγραφέας του οποίου είναι ο μελετητής του ναού και των εργασιών αποκατάστασης Δρ Γουρίδης Αθανάσιος ο οποίος σε συνεργασία με την Τεχνική υπηρεσία του Δήμου Ορεστιάδας, τις επιβλέπουσες μηχανικούς των εργασιών αποκατάστασης και με τον Ανάδοχο του έργου έφεραν σε πέρας την ολοκλήρωση και παράδοση του έργου ως θρησκευτικό ιστορικό μνημείο για την ευαισθητοποίηση τόσο του τοπικού πληθυσμού όσο και των πραγματικών και δυνάμει επισκεπτών.

Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2008

ΒΟΡΕΙΟ ΑΛΣΟΣ ΑΔΡΙΑΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

Το Βόρειο Άλσος Αδριανουπόλεως ή τα «Πεύκα» στη Βόρεια πλευρά του οδικού άξονα της πόλης προς τον Σιδηροδρομικό Σταθμό, άρχισε να διαμορφώνεται.
Μια κίνηση συνεργασίας μεταξύ του Δήμου Ορεστιάδας, του Υπουργείου Μακεδονίας Θράκης – Τμήμα Παραμεθορίων Περιοχών, που συγχρηματοδοτούν την εκτέλεση του έργου «Ανάπλαση Βορείου Άλσους Αδριανουπόλεως» και της Τεχνικής Υπηρεσίας του Δήμου, ζωντανεύει έναν από τους σημαντικότερους πόλους έλξης της πόλης.

Η πρώτη επέμβαση στο χώρο συμπεριλαμβάνει τη διαμόρφωση περιπατητικών διαδρομών και δίκτυο φωτισμού.




Οι εργασίες οι οποίες εκτελούνται και ολοκληρώνονται θα δώσουν μια νέα μορφή σε ένα χώρο που μέχρι πρόσφατα ήταν ένα ανεκμετάλλευτο δασάκι πεύκων.
Το πρώτο μέρος του δικτύου φωτισμού έχει ολοκληρωθεί και τα νέα φωτιστικά έχουν τοποθετηθεί με μια διακριτική αισθητική, εντάσσονται στο περιβάλλον χωρίς να απορροφούνται από αυτό και χωρίς να υπερτονίζουν την παρουσία τους.




Η περιπατητική διαδρομή έχει διαμορφωθεί και τα φατνώματα εγκιβωτισμού της τελικής στρώσης έχουν ολοκληρωθεί μαζί με τη στρώση υπόβασης. Το σταθεροποιημένο χώμα, ως επιλεγμένη τελική στρώση, εντάσσεται στο περιβάλλον με αδρή φυσική επιφάνεια.

Όλοι οι κάτοικοι της πόλης μπορούν πια να χαίρονται το όμορφο φυσικό περιβάλλον του άλσους για τους καθημερινούς τους περιπάτους με μια προοπτική να διαμορφωθεί μια από τις ομορφότερες περιοχές της πόλης.