Οι 9 Μήνες που επηρεάζουν τη ζωή μας .....

Ένα βιβλιαράκι με τον τίτλο «Ευγονία – Προγεννητική Αγωγή - Η αγωγή του παιδιού αρχίζει από τη σύλληψη.» έγραψε και επιμελήθηκε η Κα Ιωάννα Μαρή, Σύμβουλος Επικρατείας. Μπορεί κάποιος να το βρει στα Ληξιαρχεία των Δήμων, κυρίως της Αττικής.
Θα ήταν ίσως εξαιρετικά ωφέλιμο η κάθε Δημοτική Αρχή στην πορεία της θητείας της να δημιουργεί προϋποθέσεις και βάσεις εστίασης στο παιδί σε κάθε φάση ανάπτυξής του, σε κάθε φάση υποστήριξης της οικογένειας και των γονιών, σε κάθε φάση ενημέρωσης, πρόληψης, ενδυνάμωσης και υποστήριξης πρωτογενώς, των ίδιων των οικογενειών και των παιδιών, και δευτερογενώς, όλων των φορέων που δραστηριοποιούνται γύρω από το μέγα κεφάλαιο της ζωής και της Ζωής μας, το παιδί!
Δεν είμαστε συνηθισμένοι να παρακολουθούμε κάτι τέτοιο. Συνήθως εστιάζουμε το βλέμμα σε δράσεις, σε καταστάσεις, σε γεγονότα, σε διοργανώσεις ΓΙΑ ΤΟ παιδί, για την εξέλιξη του παιδιού σε γνωστικό και εκπαιδευτικό επίπεδο, για προσφορά στο παιδί του παιχνιδιού και της διασκέδασης. Αναμφίβολα σημαντικοί όλοι αυτοί οι παράγοντες, και η κάθε προσφορά ΓΙΑ ΤΟ παιδί ευπρόσδεκτη και σημαντική. Αλλά το θέμα που περικλείει αυτό που λέγεται παιδί, η στάση του απέναντι σε ότι θα μπορούσε να συμβαίνει στη ζωή του, η στάση μας απέναντι σε ότι συμβαίνει στην καθημερινότητά του, ελάχιστα μας απασχολεί. Η εμβάθυνση στο πως ένα παιδί και μια οικογένεια αντιλαμβάνεται ή θα ‘πρεπε να αντιλαμβάνεται πράγματα και καταστάσεις, πως θα έπρεπε να τοποθετείται απέναντί τους, πώς να «αντιδρά», να ενεργεί και να στέκεται βοηθός, υποστηρικτής και συμπαραστάτης, είναι απόψεις και σκέψεις που περιορίζονται στο επίπεδο της θεωρίας.
Εδώ έρχεται το μικρό αυτό βιβλιαράκι να φέρει στο φως ένα θέμα άγνωστο στις περισσότερες μητέρες, στα περισσότερα ζευγάρια που επιθυμούν ένα παιδί ή ένα ακόμη παιδί, στις περισσότερες εγκυμονούσες μητέρες που τις αφορά πιο άμεσα. Είναι προϊόν του Γ’ Πανελλήνιου Συνεδρίου Εκλεγμένων Γυναικών της Τοπικής Αυτοδιοίκησης της Λαμίας 1997 και αναφέρεται στο πιο συναρπαστικό θέμα όλων των εποχών, το θέμα της Δημιουργίας της Ζωής.

Στο βιβλίο «Οι 9 Μήνες που επηρεάζουν τη ζωή μας – Τα μόνιμα αποτελέσματα της προγεννητικής εμπειρίας στη ζωή μας» ο Δρ Ludwig Janus μας εισάγει στο θέμα ….
“Τόσο τα παιδιά όσο και οι ενήλικες παραμένουν λίγο πολύ ασυγκίνητοι ακούγοντας ότι τα μωρά βγαίνουν από την κοιλιά της μητέρας τους.
Ποια είναι η σημασία της εννεάμηνης παραμονής στις πιο μύχιες κοιλότητες του γυναικείου σώματος;
Τι αισθάνθηκα, τι βίωσα εκεί;
Στο σύγχρονο πολιτισμό, αυτά τα ερωτήματα φαίνονται κατά το πλείστο ανάρμοστα – μόνο ένα παιδί θα μπορούσε να τα θέσει. Εντούτοις, στην αυγή της χιλιετηρίδας, εγείρονται σοβαρά ερωτήματα σχετικά με τη σημασία της γέννησης.
Αφενός η γέννηση είναι ένα βίωμα, αφετέρου η εμπειρία της άφιξής μας σε αυτόν τον κόσμο παρέχει ένα θεμελιώδες μοτίβο για τις μελλοντικές εμπειρίες και την ανάπτυξή μας.
Η «προγεννητική ψυχολογία» αποτελεί την προστατευτική ομπρέλα για τις προσπάθειες που ενώνουν διάφορους επιστημονικούς τομείς οι οποίοι πασχίζουν να αποσαφηνίσουν τις βιωματικές διεργασίες των πρώτων σταδίων της ανθρώπινης ζωής.
Τώρα είναι γενικά αποδεκτό ότι το παιδί που ήμασταν κάποτε, εξακολουθεί να ζει στον ενήλικα που είμαστε τώρα. Ωστόσο, ακόμα δυσκολευόμαστε να διακρίνουμε το βρέφος ή το αγέννητο έμβρυο που ήμασταν κάποτε. Πρέπει να θυσιάσουμε ένα μέρος της ασφάλειας που προέρχεται από την αμιγώς μεταγεννητική άποψη της ύπαρξης μας.
Ωστόσο, δεν πρέπει να υποτιμούμε τις συναισθηματικές δυσκολίες που εμπλέκονται στην ατομική προσπάθεια προσέγγισης της γέννησης και της προγεννητικής ζωής. Αρχικά, η γέννηση είναι για όλους μας μια σχετικά τραυματική εμπειρία.
Έτσι, παρότι το θέμα της γέννησης και της προγεννητικής ζωής μας σαγηνεύει, είμαστε ιδιαίτερα επιφυλακτικοί και απρόθυμοι να το εξετάσουμε καλύτερα και να αποκτήσουμε επίγνωση των βαθύτερων συναισθημάτων μας. Παρά τις αλματώδεις εξελίξεις που έχουν συντελεστεί στον κλάδο της μαιευτικής, η αμιγώς ιατροτεχνολογική προσέγγιση που διέπει τα σύγχρονα μαιευτήρια δεν προλαμβάνει τα ψυχολογικά τραύματα που συμβαίνουν κατά τη γέννηση. Μόνο και μόνο η αναφορά αυτού του πασιφανούς γεγονότος αρκεί για να παράγει ένα ανεξήγητο αίσθημα αντίστασης στους περισσότερους ανθρώπους.
Η δεύτερη δυσκολία που εγείρεται μόλις προσπαθούμε να κατανοήσουμε τα πρώτα στάδια της ζωής, αφορά το ότι δεν έχουμε την ίδια εύκολη πρόσβαση στα γεγονότα που έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια της εμβρυϊκής ζωής, με αυτήν που έχουμε στις μεταγενέστερες εμπειρίες μας.
Μια τρίτη δυσκολία είναι η άρνηση οποιασδήποτε σύνδεσης μεταξύ των πρώτων και των μεταγενέστερων σταδίων της ζωής.
Μολαταύτα παραμένουμε αποξενωμένοι από το βρέφος μέσα μας και βασιζόμαστε αποκλειστικά σε εξωτερικές νόρμες για να εξακριβώσουμε τι συμβαίνει στα νεογέννητα και αγέννητα παιδιά μας. Όσο αρνούμαστε οποιανδήποτε προσωπική επίγνωση των δικών μας παιδικών, γεννητικών και προγεννητικών βιωμάτων, όσο απωθούμε τη σημασία των πρώτων εμπειριών για τη μετέπειτα εξέλιξη της ανθρώπινης ζωής, είμαστε καταδικασμένοι στην αποξένωση από τα δικά μας γεννημένα ή αγέννητα παιδιά.
Έπειτα, η επόμενη γενιά παραμένει απροστάτευτη από την ίδια εσφαλμένη μεταχείριση και τα ίδια ψυχολογικά τραύματα, που είναι θαμμένα αλλά ολοζώντανα μέσα στο υποσυνείδητό μας.
Τις τελευταίες δεκαετίες παρατηρούνται ορισμένα βήματα αποδοχής σε αυτόν τον τομέα. Αυτό το νέο κλίμα προάγει την έρευνα και την εξέλιξη του αντικειμένου που είναι η προσωπική, βιογραφική σημασία της ύπαρξής μας πριν και κατά τη διάρκεια της γέννησης. Εντούτοις, η παράδοση της άρνησης της προγεννητικής ανθρώπινης εμπειρίας δεν έχει εκλείψει. Όλοι μας είμαστε λίγο – πολύ υπό την επήρειά της.


Μόνο η πληρέστερη κατανόηση των πρώτων σταδίων της ανθρώπινης ψυχολογικής ζωής (που αφορούν τα βιώματα μας πριν τη γέννηση, κατά τη διάρκειά της και λίγο μετά από αυτήν), μπορούν να προάγουν τη δική μας αυτογνωσία, το ευοίωνο ξεκίνημα της ζωής των παιδιών μας και το μέλλον του πλανήτη μας.”