Hey Patty Garrett that's what I used to call you They tell me you want me but I hear they've got you They made you a lawman with a badge made of silver They paid you some money to sell them my blood
I wonder what would have happened If you were the killer And I was the hero Would things be the same Or would I have traded Your life for my own life Would I have paid Your debts in your place
But this ain't about me, this ain't about you Or the good and the bad times we've both been through When the lines between brothers and justice have changed You do what you've got to cause you can't walk away
Blood money That's what I call it 'Cause money for blood ain't no fair exchange Blood money Bought and then sold you But your conscience is all you can take to your grave
Hey Patty Garrett έτσι συνήθιζα να σε φωνάζω Μου είπαν ότι με έψαχνες αλλά άκουσα πως σε πιάσανε Σε κάνανε άνθρωπο του Νόμου με ένα σήμα φτιαγμένο από ασήμι Σε πληρώσανε μερικά χρήματα για να τους πουλήσεις το αίμα μου
Αναρωτιέμαι τι μπορούσε να είχε γίνει Αν εσύ ήσουν ο δολοφόνος και εγώ ήμουν ο ήρωας Θα ήταν τα πράγματα ίδια; ή θα αντάλλασα Τη ζωή σου για τη δική μου ζωή Θα πλήρωνα τα χρέη σου στη θέση σου
Αλλά είπες αυτό δεν είναι για μένα, δεν είναι για σένα Ή για τις καλές και τις κακές στιγμές που περάσαμε οι δυο μας Όταν τα όρια ανάμεσα στ’ αδέρφια και τη δικαιοσύνη αλλάζουν Κάνεις αυτό που πρέπει γιατί δεν μπορείς να ξεφύγεις।
Ματωμένα χρήματα Έτσι το ονομάζω εγώ Γιατί τα χρήματα για αίμα δεν είναι δίκαιη ανταλλαγή Ματωμένα χρήματα Σ’ αγοράζουν και μετά σε πουλάνε Αλλά η συνείδηση είναι όλα όσα μπορείς να πάρεις στον τάφο σου
Ημέρες με αρκετή κινητικότητα στα Δημοτικά πράγματα αυτές που διανύουμε! Με ενδιαφέρον οι περισσότεροι από μας παρακολουθούμε τις επίσημες και ανεπίσημες δηλώσεις. Πηγαδάκια, συναντήσεις, σχόλια, απόψεις, κριτική. Αρχίζει και διαμορφώνεται μια “προκλητική” ατμόσφαιρα που κάθε μέρα μπορεί να επιφυλάσσει και μια «έκπληξη»!! Παρακολουθώντας αυτή την κινητικότητα νιώθω κάθε μέρα ο σφυγμός να αυξάνει, αλλά όχι με ταχύς ρυθμούς. Προς το παρόν χαλαρά ή επιφυλακτικά …. Αυτό το διάστημα περιέχει εξαιρετικά μηνύματα από κάθε πλευρά, αλλά κυρίως από τους δημότες της περιοχή της Ορεστιάδας.Μια ανησυχία, μια διάθεση επικριτική αλλά και αχόρταγη παράλληλα, τόσο για να σημαδέψουν με το βλέφαρο κλειστό τον επόμενο υποψήφιο, όσο και για να γραπωθούν σε ό,τι νέο και άφθαρτο σαλεύει στον ορίζοντα। Τα κίνητρα και οι διαθέσεις από υποψήφιους δημάρχους και υποψήφιους ψηφοφόρους ακόμα θολά, παραπλανητικά, υπόκωφα και σιωπηλά, καχύποπτα και πολύχρωμα σαν ένα καλειδοσκόπιο πάνω στην περιστροφή! Αναρωτιέμαι λοιπόν κάθε μέρα και περισσότερο αν όλων των ειδών οι υποψήφιοι έχουμε περίπου προσδιορίσει τι επιδιώκουμε, τι στόχους έχουμε επισημάνει στα χρονοδιαγράμματα των πεποιθήσεων, των απαιτήσεων, των αναγκών και των επιθυμιών μας και αν τελικά είναι ευκολότερο να μας παίρνει η μπάλα των τυπικών διαδικασιών, των κομματικών ή πολιτικών κατευθύνσεων και των κενών πολιτικών λόγων που θα πρέπει να ακολουθηθούν ή να βγουν εις πέρας! Πόσο την ώρα που ο κάθε υποψήφιος δήμαρχος δηλώνει την πρόθεσή του και ο κάθε υποψήφιος ψηφοφόρος καλείται να επιλέξει με την ψήφο του την επόμενη μέρα της διοίκησης της περιοχής Ορεστιάδας, έχει ξεκάθαρο στο νου του το πώς πορεύεται και όχι το γιατί; Πόσο η διάθεση των υποψηφίων χαρακτηρίζεται από την ολοένα και περισσότερο ενδυνάμωση της προσωπικότητάς τους, των αξιών και των αρχών της, του σεβασμού απέναντι στο μεγαλειώδες του εαυτού τους που οφείλουν να προβάλλουν προς όλους μας; Πόσο οι άντρες ή οι γυναίκες που θα διεκδικήσουν το κίνητρό μας να τους προωθήσουμε στη διοίκηση της περιοχής αγαπάνε τον εαυτό τους ώστε να μας προσφέρουν τα καλύτερα και δυνατότερα σημεία του, όχι της πολιτικής τους γραμμής και προγράμματος, αλλά το ανάπτυγμα της προσωπικότητάς τους σε τέσσερις βασικούς άξονες : Στο πόσο πολύ επιθυμούν να προσφέρουν, να αναδειχθούν και να ξεχωρίσουν, πόσο πρέπει αυτό να συμβεί, σύμφωνα με τα επιχειρήματά τους, πόσο έχουν τη δυνατότητα να επιτύχουν και πόσο τελικά έχουν την επιτελιστική ικανότητα να τα καταφέρουν! Πιστεύω ότι ένας πολίτης που φθάνει να διεκδικεί το ανώτερο διοικητικό αξίωμα μιας περιοχής θα πρέπει να διαθέτει όλα τα παραπάνω μαζί με τη δυναμική, τη σιγουριά, την ασφάλεια που του προσφέρει η ώριμη προσωπικότητά του να αποφασίζει, να τραβάει μπροστά, να ρισκάρει, να πορεύεται με πάθος και μέτρο και να καταφέρνει να επεξεργάζεται τους φόβους και τους θυμούς του, να είναι ικανός να εστιάζει στη δική του κατεύθυνση και να μη «τσιμπάει» στις προκλήσεις των άλλων, αναδεύοντας τη δική του ανασφάλεια και το δικό του φθόνο προς τον ίδιο του τον εαυτό! Πιστεύω ότι ο σημερινός Καλλικρατικός, (όπως και ο προηγούμενος Καποδιστριακός) σχηματισμός στερεί από τις μικρές κοινότητες και τους δήμους την ανάδειξη ανθρώπων απλών με αγάπη και μόνο προς τα κοινά। Κάνει την τοπική αυτοδιοίκηση επάγγελμα, συμφέρον, δεκανίκι και εκεί είναι καιρός πια και πρέπει να γίνει η υπέρβαση από τον κάθε νέο υποψήφιο να προβάλει την ιδιαιτερότητα και τη διαφορετικότητα της προσωπικότητάς του και της σκέψης του και να ‘ναι αυτό που θα τον κάνει να ξεχωρίσει από τους υπόλοιπους! Μακάρι να μη συμβιβαστούν οι νέοι υποψήφιοι στα κοινωνικά πρότυπα μιας άχαρης πολιτικής τακτικής και ας γίνουν η αξία και η ακτινοβολία της προσωπικότητάς τους τα βασικά κριτήρια επιλογής τους !! Μακάρι να μπορούσαμε να παρακολουθήσουμε και να απολαύσουμε, όχι έναν ανταγωνισμό παρατάξεων και κομμάτων αλλά έναν πλούσιο συναγωνισμό προσωπικοτήτων!!
Γενιά και κοινωνία και νομοσχέδιο και πολιτική που την πέφτει σε άμαχο πληθυσμό δε στέκεται πια, γιατί περί πολέμου πρόκειται !
Σε όλα τα καθεστώτα όταν ο βομβαρδισμός και η σφαγή παίρνει νέους, γυναίκες και γέρους λέγεται γενοκτονία! Σε όλες τις κουλτούρες!
Δείτε το νομοσχέδιο τι τσακίζει; Γυναίκες, νέους, ΑΜΕΑ και γέρους Και συζητάμε ότι θα σώσουμε τη χώρα βομβαρδίζοντας με αυτά τα μέτρα τον άμαχο πληθυσμό;
Γενιά που πουλάει τα παιδιά της και τις επόμενες γενιές για να καλύψει τις πομπές της, τα λάθη της και τις επιλογές της δεν αξίζει τον κόσμο να υπάρχει!
Η κοινωνία θα κάνει άλλες επιλογές μπορεί να είναι αλληλέγγυες, ουσιαστικές, όχι κατ’ ανάγκη αιματηρές αλλά αν είναι να ρεύσει ένα αίμα ας είναι των ηθικώς ανίκανων να σχεδιάσουν το μέλλον χωρίς να το υποθηκεύσουν εκ των προτέρων με τα λάθη τους!
Όταν η Λιάνα μιλάει σαν δημοσιογράφος, σαν μορφωμένος άνθρωπος, σαν άνθρωπος που ζει ανάμεσα μας και αναγνωρίζει την πραγματική της κοινωνική και οικονομική θέση, τότε όλοι οι ακροατές και τηλεθεατές της ομιλίας της αυτής νιώθουν ότι πραγματικά υπάρχει κάποιος που τους υπερασπίζεται, τους νοιώθει και τους νοιάζεται.
Ο συγκεκριμένος λόγος της μοιάζει ρεπορτάζ για μια χώρα που λέγεται Ελλάδα, και οι κάτοικοι της είναι κάτι καημένα ανθρωπάκια που ζουν στη φρίκη ενός άσχημου πολέμου, ενός πολέμου που τώρα ξεκινάει και έχει σαν στόχο τα γυναικόπαιδα και τους ηλικιωμένους. Δεν είναι πόλεμος με πραγματικά όπλα, είναι χειρότερος, είναι ψυχολογικός πόλεμος. Τον πόλεμο αυτό δυστυχώς ο κόσμος μας δεν είναι προετοιμασμένος να τον ζήσει, γιατί ναι μεν έχει προειδοποιητικά σημάδια, αλλά δεν αντιμετωπίζεται εύκολα από ανθρώπους που δεν έχουν το υπόβαθρο, κοινωνικό, ψυχολογικό και πνευματικό, να αντιμετωπίσουν την ψυχολογική πίεση των καταστάσεων που ραγδαία εξελίσσονται μπροστά στα μάτια του καθώς και τον ψυχολογικό υποβιβασμό και εξευτελισμό της ανθρώπινης μας υπόστασης.
Η Ελλάδα πλέον κατοικείται από ανθρωποφαντάσματα που κινούνται μηχανικά, ζώντας μια ζωή χωρίς νόημα, χαρά και ουσία, κατοικείται από κουφάρια που περιμένουν να πέσει η ταφόπλακα του μνημονίου επάνω τους.
Αυτό που μας είπε κατάμουτρα είναι αυτό που δεν θέλουμε να παραδεχτούμε για τον εαυτό μας. Ότι θα δουλεύουμε μια ολόκληρη ζωή χωρίς καμία προοπτική βελτίωσης του οικονομικού, κοινωνικού και βιοτικού μας επιπέδου. Ότι η περίπτωση εξέλιξης και ανέλιξης μας σε κάποια καλύτερη θέση μέσω ενός αξιοκρατικού συστήματος αξιολόγησης είναι μηδενική, ότι ευκαιρίες για αλλαγή δεν θα υπάρξουν, ότι μια ολόκληρη ζωή θα μας αντιμετωπίζουν ως μηδενικά και ότι θα θαφτούμε κάτω από το πέπλο της ανυπαρξίας. Είναι η πρώτη και ίσως η τελευταία φορά στη ζωή μας που θα ακούσουμε πολιτικό να λέει ότι έχει άνεση να ζει, να αναπνέει και να κινείται. Θα πρέπει να ακούσουμε και να ξανακούσουμε το λόγο της να συνειδητοποιήσουμε ότι όλα όσα είπε μας αφορούν, ασχέτως κομματική τοποθέτησης.
Είθε, έστω και ένας ακόμα να μιλούσε έτσι ανθρώπινα, ώστε να αγγίξει τις ψυχές μας και να μας κάνει να ξεχάσουμε την κομματική του ταυτότητα. Πρώτα από όλα είμαστε άνθρωποι με προσωπικότητα και θέλουμε να μας λογαριάζουν σαν οντότητες για να μπορούμε να διατηρούμε την αξιοπρέπεια μας. Ευχαριστώ.
