Αν μπορείς στην πλάση τούτη να περιφρονείς τα πλούτη
Κι αν οι έπαινοι των γύρω δεν σου παίρνουν το μυαλό
Αν μπορείς στην τρικυμία να κρατήσεις ψυχραιμία
Κι αν μπορείς και στους εχθρούς σου να σκορπίσεις το καλό
Αν μπορείς με μια να παίξεις κάθε τι που έχεις κερδίσει
Στην καταστροφή ν΄αντέξεις και να δώσεις κάποια λύση
Αν μπορείς να υποτάξεις πνεύμα σώμα και καρδιά
Αν μπορείς όταν σε βρίζουν να μην βγάζεις τσιμουδιά
Αν μπορείς στην καταιγίδα να μην χάνεις την ελπίδα
Και αν μπορείς να συγχωρήσεις όταν σε έχουν αδικήσει
Αν μπορέσεις το όνειρό σου να μη γίνει ο όλεθρός σου
Κι αν μπορέσεις να αγαπήσεις όσους σ’ έχουνε μισήσει
Αν μπορείς να είσαι ο ίδιος στη χαρά και στην οδύνη
αν η πίστη στη ψυχή σου μπρος σε τίποτα δε σβήνει
αν μιλώντας με τα πλήθη τη συνείδηση δε χάνεις
αν μπορέσεις να χωνέψεις πώς μια μέρα θα πεθάνεις
αν ποτέ δε σε μεθύσει του θριάμβου το κρασί
αν στα ψέματα των άλλων δε λες ψέματα κι εσύ
αν μπορείς να μη θυμώνεις αλλά μήτε και να κλαις
όταν άδικα σου λένε πως εσύ μονάχα φταις
αν μπορείς με ηρεμία δίχως ή δυσφορία
και τα ίδια σου τα λόγια να τα ακούς παραλλαγμένα
αν μπορείς κάθε λεπτό σου να ‘ναι μία δημιουργία
και ποτέ σου να μη μένεις με τα χέρια σταυρωμένα
αν οι φίλοι κι οι εχθροί σου δε μπορούν να σε πληγώσουν
αν οι σχέσεις με μεγάλους τα μυαλά δε σου σηκώνουν
αν τους πάντες λογαριάζεις , μα …κανέναν χωριστά
αν μπορέσεις να φυλάξεις και τα ξένα μυστικά
Ε!!! ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΤΟΤΕ …
Θα μπορέσεις να απολαύσεις όπως πρέπει τη ζωή σου
Θα ‘σαι άνθρωπος ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ,
ΚΑΙ ΟΛΗ Η ΓΗ ΘΑ΄ ΝΑΙ ΔΙΚΗ ΣΟΥ!!!!
Ράντγιαρντ Κίπλινγκ
13 σχόλια:
Σίγουρα δυνατό ποίημα που όμως κινείται μεταξύ εφικτού και ανέφικτου. Μερικά πράγματα που ίσως βρίσκονται υπεράνω της ανθρώπινης φύσης, δεν ξέρω κατά πόσο είναι εύκολο να ξεπερνιούνται.
............ και τα ξένα μυστικά
Ε!!! ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΤΟΤΕ …
μάλλον εξωγήινος θα είσαι, δε μπορεί..
Θα ‘σαι φυτό ΣΠΟΥΔΑΙΟ,
ΚΑΙ ΟΛΗ Η ΓΗ ΘΑ΄ ΝΑΙ ΔΙΚΗ ΣΟΥ!!!!
Συγχωρέστε με για τη διασκευή, αλλά μολονότι ο κάθε στίχος περιγράφει μια σπουδαία αρετή για τον άνθρωπο, όλες μαζεμένες μάλλον σε φυτό ταιριάζουν γιατί απουσιάζει εντελώς το πάθος, που είναι ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα του ανθρώπου.
Η ζωή οφείλει την πολυχρωμία της στο ότι ο κάθε άνθρωπος έχει κάποιες απ' αυτές τις αρετές και τον αγώνα του να κατακτήσει τις υπόλοιπες!
Σε μια κοινωνία ανθρώπων, που θα είχαν μαζεμένες όλες αυτές τις αρετές μάλλον δεν θα άξιζε τον κόπο να ζει κανείς...
Συμφωνώ με το Χρήστο και το makiaveli.
Είναι ένα δυνατό και συγκινητικό ποιήμα, που μ' επηρέασε πάρα πολύ όταν το πρωτοδιάβασα στην παιδική μου ηλικία.
Τότε που τα περισσότερα πράγματα τ' αντιμετωπίζαμε με αγνή πρόθεση και ταυτόχρονα με μεγάλο ενθουσιασμό.
Είναι όμως άλλο το εφικτό, άλλο το επιθυμητό κι άλλο το αποτελεσματικό.
Πάντως ακόμη κι αν επηρεαζόμενος από τη ζωή και τους κανόνες της, μπορώ να καταθέσω το ανέφικτο στο ποίημα, ίσως επειδή μεγάλωσα, σίγουρα όμως διαβάζοντας το, δεν μ' αφήνει αδιάφορο, με αγγίζει.
Σας ευχαριστώ για τα σχόλια σας.
Σίγουρα το ποίημα αυτό εκφράζει ένα ιδεώδες του εγώ! Το θέμα είναι μέσα από τη διπολικότητά του ο άνθρωπος, από τα αρνητικά και τα θετικά του, τι το κάνει όλο αυτό;
Πόσο το υποστηρίζει μέσα του ως ανώτερο αίσθημα του εαυτού του; Πόσο τη ζήλια (για τις αρετές αυτές) μέσα από τη συμμετοχική διαδικασία την κάνει ζήλο και πόσο το μίσος (για το ιδανικό) το μετατρέπει μέσα από την ίδια συμμετοχή σε αγάπη;
Σε τι ποσοστό επιλέγει καθημερινά να το παραβλέπει χάνοντας τη ζωή του;
Το ποίημα αυτό δε θέλει να μας υποδείξει το πώς πρέπει να είμαστε, αλλά να μας κεντρίσει στο ΑΝ μπορούμε … Πόσο κοντά είμαστε και πόσο απέχουμε από το παιχνίδι της ζωής μας που είναι μια πορεία χωρίς να είμαστε σκλάβοι των στόχων!
Δεν είναι περίεργο που ένα ποίημα που καταθέτει πραγματικές αρετές και όχι απαιτήσεις και στόχους ενός ηθικού ή θρησκευτικού κώδικα να μας αιφνιδιάζει θέτοντας σε ισχύ τις άμεσες αντιδράσεις μας. Τη ζήλια ή το μίσος μας ……
Γιατί θα μπορούσαμε να «υποτιμήσουμε» όλες αυτές τις αρετές … μαζεμένες;
Γιατί ίσως θα έπαυαν να επιβεβαιώνουν τον εσωτερικό φθόνο μας προς τους άλλους και προς τον εαυτό μας;
Και ποιες από αυτές τις αρετές δεν προσδίδουν πάθος όταν μπορούν να γίνουν μέρος της πορείας μας στη ζωή ;
Μήπως όσες περισσότερες μας λείπουν από αυτές τόσο το πάθος το πραγματικό για την ομορφιά της ζωής γίνεται παθολογία;
Δεν νομίζω ότι το ποίημα αντιπαρέρχεται στον "αγώνα" προς την κατάκτηση των αρετών αυτών; Το αντίθετο θα έλεγα …..
Λέει :
ΑΝ μπορέσεις ……
ΘΑ μπορέσεις να απολαύσεις όπως πρέπει τη ζωή σου
Θα ‘σαι άνθρωπος ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ …..
Αν μπορέσεις …… Αυτή είναι η πορεία …. Με προσπάθεια και συνείδηση του πόσο πιστεύουμε ότι μπορούμε ή όχι, πόσο θέλουμε ή όχι να ‘μαστε άνθρωποι σπουδαίοι και πόσο κοντά θεωρούμε ότι είμαστε στο « όλη η γη να ναι δική μας» ….
Πόσο πιστεύουμε ότι μπορούμε να είμαστε κοντά σε όλο αυτό με τη συμμετοχή μας;
Αλήθεια, τι είναι αυτό που καθιστά το εφικτό, το επιθυμητό και το αποτελεσματικό διαφορετικά μεταξύ τους; Ένα δημιουργικό πάθος στην πορεία της ζωής δε θα μπορούσε να είναι ο αγώνας για την ταύτιση τους;
Ως συμμετοχή, όχι ως στόχος …..
Γιατί άραγε να μας ενοχλεί το «ιδανικό» ενός ποιήματος; Ποιες «ευαίσθητες χορδές» της ζωής μας ταράζει και ποιά ζήλεια ξυπνά από τον εαυτό μας να προσεγγίσει αυτές τις αρετές δίνοντας στη ζωή μας περισσότερη ποιότητα ;;!!
Πόσο μας ενδιαφέρει η πραγματική ποιότητα της πορείας μας στη ζωή και πόσο μας απασχολεί ο συμβιβασμός μας με ό,τι η κοινωνία θεωρεί εφικτό ή ανέφικτο, φίλο ή εχθρό μας, ανάγκη ή επιθυμία ;;;
Αυτό το ποίημα θα ήταν όμορφο να μπορέσουμε να το δούμε μέσα από την πορεία της ζωής μας, πόσο κοντά είμαστε και πόσο απέχουμε από αυτό και όχι μέσα από την παγίδα των στόχων ……
ΠΩ! ΠΩ! ΖΩΗ!!! ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΟΛΟΪΔΙΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. ΑΝΑΙΣΘΗΤΟΥΣ ΚΑΙ ΓΛΥΚΑΝΑΛΑΤΟΥΣ.
ΑΓΑΠΩ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΛΑΘΗ ΤΟΥΣ. ΟΜΟΡΦΑΙΝΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΜΕ ΤΗ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥΣ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΤΟΝΗ ΚΑΙ ΒΑΡΕΤΗ
Είναι προφανές ότι δεν αντιλήφθηκες φίλε μου ανώνυμε τι εννοώ όταν λέω να αντικρύσουμε τη ζωή ως πορεία και όχι ως στόχο ....
Αυτά όσα αναφέρεις πράγματι συμβαίνουν στη δεύτερη περίπτωση ... και όλα ανατρέπονται στην πρώτη ....
Ας αποφασίσουμε πως επιθυμήμουμε να εκλαμβάνουμε τα πράγματα γύρω μας ....
τίποτε δεν ειναι ανέφικτο φίλοι μου
αρκεί να θελήσουμε , να πιστέψουμε
οι μεγάλοι φιλόσοφοι(ΚΙΠΛΙΝΓΚ)
μας έχουν αφήσει παρακαταθήκες ανεκτίμητες ,με αποκορύφωμα τους αρχαίους προγόνους μας , τυχαία μιλάμε για τον χρυσο αιωνα του ΠΕΡΙΚΛΗ ?
απο οσα διαβάζω όλους δεν σας ενδιαφέρουν όλα αυτά τα πεζά ,σας ενδιαφέρουν η δόξα και τα ....
γαι σας όσοι ασχολούνται με τα ανέφικτα ειναι φυτά , ειναι υπράων της ανθρώπινης φύσης , ειναι εξωγήινα , οχι αποτελεσματικά ( αλήθεια σε τι ....)
στόχος πρέπει να ειναι η δημιουργία μιας τέτοιας κοινωνίας και σας διαβεβαιώ αξίζει το κόπο να ζείς σε μια τέτοια κοινωνία.
δεν ξέρω ποιος , ποιά αναρτησε το κείμενο του Κιπλινγκ .
αλλα τον ευχαριστώ
Γιάννης Σταματόπουλος
σημ δεν ξέρω να ακολουθήσω οσα μου ζητούνται παρακάτω και θα ακολουθησω αυτα που γνωριζω.
Αγαπητοί μου φίλοι,
Νομίζω ότι εδώ έχουμε κάποια παρεξήγηση σε ότι αφορά την ερμηνεία του σχολίου μου, γι' αυτό θα αναφέρω ένα παράδειγμα για να γίνω κατανοητός.
Θέλησε κάποιος να κατασκευάσει στον Η/Υ το ιδανικά όμορφο πρόσωπο. Πήρε το μέτωπο από το Α μοντέλο με το κατά γενική ομολογία ομορφότερο κούτελο, τα μάτια από το Β , τα ομορφότερα κατά γενική ομολογία μάτια , τη ομορφότερη μύτη, το ομορφότερο στόμα, το ομορφότερο πηγούνι κ.λ.π. από διαφορετικά μοντέλα και με φωτομοντάζ συνέθεσε το , υποτίθεται ιδανικό πρόσωπο. Αλλοίμονο όμως προέκυψε ένα αληθινό ....τέρας!!!
Φαντάζομαι λοιπόν κάποια να λέει :
Αν είχα το κούτελο της Α,
Αν είχα τα μάτια της Β,
Αν είχα τη μύτη της Γ,
Αν είχα το στόμα της Δ,
Αν………
ΤΟΤΕ ΘΑ ΗΜΟΥΝ Η ΟΜΟΡΦΟΤΕΡΗ ΓΥΝΑΙΚΑ
ΘΑ ΕΙΧΑ ΤΟ ΙΔΑΝΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ
Αποδείχτηκε λοιπόν ότι αυτό ΔΕΝ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ!
Δεν σημαίνει όμως ότι δεν θαυμάζω το όμορφο κούτελο της Α, τα όμορφα μάτια της Β κ. λ. π. , όπως επίσης κατανοώ και την προσπάθεια μια γυναίκας να δημιουργήσει στο πρόσωπό της για να αποκτήσει κάτι όμορφο, που δεν έχει.
Υποστηρίζω ότι και για την ομορφιά της ψυχής δεν αρκεί το αλγεβρικό άθροισμα των αρετών. Είναι αρκετή η αρμονική συνύπαρξη των αρετών και ελαττωμάτων μας και ο καθημερινός μας αγώνας να εξαλείψουμε τις αιτίες που δημιουργούν ευνοϊκές συνθήκες για την εκδήλωση των δεύτερων εις βάρος των πρώτων. Η κοινωνία που κτίζουμε γύρω μας είναι εν πολλοίς ο καθοριστικός παράγοντας και βασικός καταλύτης για την πορεία του ανθρώπου προς την τελειότητα , ενώ η αναμονή από μία κοινωνία ζούγκλας να φτάσουμε σε κοινωνία αγγέλων, μέσω της ατομικής ανάτασης και μόνο, θεωρώ ότι είναι ουτοπία, πλην όμως μια βολική θεωρία για όσους , βολεμένοι στην παρούσα κατάσταση, επιθυμούν τη συντήρησή της.
Και αυτές οι ίδιες αναφερόμενες «αρετές» από τον ποιητή όμως θέλουν συζήτηση. Περισσότερο οδηγίες δουλικής συμπεριφοράς με περιτύλιγμα αυτοπειθαρχίας μοιάζουν , παρά αρετές.
Αγαπητέ Γιάννη , οι Αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι ήταν πάνω απ' όλα ορθολογιστές και σεβόταν απόλυτα την ανθρώπινη φύση. Άλλωστε ακόμα και τα "ελαττώματά" τους είχαν και τους αντίστοιχους θεούς , που τα προστάτευαν!
Μια κοινωνία ανθρώπων, που δεν διεκδικούν, που δέχονται αδιαμαρτύρητα όσα αίσχη γίνονται γύρω τους, που δε βάζουν απέναντι αυτούς που τους εκμεταλλεύονται τους κλέβουν και τους κοροϊδεύουν, που ανέχονται να τους υβρίζουν και να τους εξευτελίζουν χωρίς αντίδραση, που μαθαίνουν να ζουν με την ελπίδα σε ένα εικονικό περιβάλλον , αλλά τους κόπους τους οικειοποιούνται άλλοι, κ.λ.π . είναι μια κοινωνία που βόλευε πολύ την κοινωνική τάξη του ποιητή (Άγγλος αξιωματούχος, κλασικός εκπρόσωπος της άρχουσας τάξης), αλλά φαντάζομαι όχι τους ανθρώπους της καθημερινής βιοπάλης. Όταν δεν έπιασαν τόπο τα κηρύγματα τύπου Κίπλινγκ και οι νουθεσίες των κάθε δόγματος θρησκευτικών ηγετών εφευρέθηκαν οι παραισθησιογόνες ουσίες που κάνουν μάλλον την ίδια δουλειά. Αν ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης , ο Μιαούλης κ.λ.π. άκουγαν την επίσημη εκκλησία που μιλούσε για θέλημα θεού (να σκλαβωθούν οι Έλληνες και να ελευθερωθούν , όποτε ο Μεγαλοδύναμος κάνει το θαύμα του και αναστήσει το μαρμαρωμένο βασιλιά) και δεν εξεγείρονταν από τους εξευτελισμούς των αγάδων, δε θύμωναν , δεν τους όριζαν εχθρούς τους, τότε φοβούμαι ότι ακόμα θα περιμέναμε να δράσει ο Μεγαλοδύναμος προς δόξα των κοτζαμπάσηδων, των δεσποτάδων και αξιωματούχων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Καλές επομένως όλες αυτές οι αρετές , που θα έκαναν τον άνθρωπο ανώτερο όν , αλλά ως κώδικες συμπεριφοράς και υποχρεώσεις των μελών της κοινωνίας μας στις μεταξύ τους σχέσεις , που εξασφαλίζονται , όταν εκλείπουν οι λόγοι που τις κατατρώγουν και μπαίνουν απέναντι , όσοι τις αντιμάχονται με οποιονδήποτε τρόπο. Με τα πρέπει και τα αν, απλά γυρίζουμε ευλαβικά την πλάτη στα αίτια των προβλημάτων και περιμένουμε να κάνουν τη δουλειά οι προσευχές.
Αγαπητέ Χρηστό στο τελευταίο σου σχόλιο αυτό που έντονα διαγράφεται είναι μια άποψη με βάση τους έξω, την "κοινωνία" και τους άλλους. Μια συγκριτική και παράλληλη διαδικασία τοποθέτησης πραγμάτων που ουδεμία σχέση έχουν με την πλευρά της ψυχικής ομορφιάς και υγείας.
Αναρωτιέμαι πόσο τελικά η ομορφιά της ψυχής ορίζεται με παράγοντες και δεδομένα, συντεταγμένες και αλγεβρικές σχέσεις της εξω - δομής!
Πόση σημασία έχει το ιδεώδες του εγώ μας. Πόσο πορευόμαστε στη ζωή με αυτό ή με το πώς λειτουργεί μια "κοινωνία" άρρωστη και νεκροφιλική ως προς την πραγματική ομορφιά της ψυχής που ξεκινά από μέσα μας για να αναδυθεί προς τα έξω!
Ατυχές βρίσκω το παράδειγμά σου που κινείται στα όρια ενός στόχου και όχι μιας πορείας. Ατυχές και η σύγκριση σταθερών χαρακτηριστικών ενός προσώπου, που πάμε να παραμορφώσουμε, με ψυχικά στοιχεία τα οποία με την προσωπική φροντίδα και θεραπεία της ψυχής μας διαμορφώνονται έτσι ώστε να απολαμβάνουμε πραγματικά τη ζωή μας από μέσα προς τα έξω, κατέχοντας τη δύναμη και την επίγνωση να κατανοούμε καλύτερα το έξω και να το επεξεργαζόμαστε με σοβαρότητα.
Είναι δύσκολη η διαπίστωση ότι οι περισσότεροι είμαστε βαθιά ενοχλημένοι άνθρωποι από καθετί που πιθανόν να εκπροσωπεί το ιδανικό. Πόσο λίγοι άραγε αισθανόμαστε απέναντί του! Αναρωτιέμαι πόσο πιστεύουμε στο δικό μας ψυχικό μεγαλείο, πόσο το εκτιμάμε και πόσο επιθυμούμε να πορευόμαστε μ’ αυτό.
Ένα σχολιασμό ακόμη για το σχόλιο του Γιάννη του Σταματόπουλου και για τη φράση του «στόχος πρέπει να είναι η δημιουργία μιας τέτοιας κοινωνίας και σας διαβεβαιώ αξίζει το κόπο να ζεις σε μια τέτοια κοινωνία.»
Σας ευχαριστώ ιδιαίτερα γι αυτή τη φράση σας, αν και πάλι στη θέση του στόχου θα ήθελα να προσθέσω τη λέξη «πορεία … προς μια τέτοια κοινωνία», γιατί μου δίνεται η αφορμή να σας πω πως πράγματι στη χώρα μας υπάρχει μια προσπάθεια δημιουργίας μιας πραγματικής κοινωνίας σε μια παγκόσμια πρωτοπορία της χώρας μας με διεθνή αναγνώριση και συνεχές ενδιαφέρον για την εξέλιξή της, που μετρά φέτος 5 χρόνια πορείας και φέρει το όνομα «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΜΑΔΙΚΗ ΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ» και θα έχω την ιδιαίτερη χαρά να σας την παρουσιάσω σε κάποια από τις επόμενες αναρτήσεις μου!
Αγαπητή Alkioni,
Θεωρώ αυτονόητο ότι ο ψυχικός πλούτος του καθενός ανιχνεύεται με βάση τη στάση του απέναντι στην "έξω" -δομή, αλλιώς δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Για έναν ερημίτη ενός απομονωμένου νησιού δεν έχει καμία σημασία ο ψυχικός του πλούτος εκτός ίσως για τα αγρίμια που του κάνουν παρέα, αλλά κι εκεί η κοινωνία των αγριμιών θα είναι ο δέκτης και εκτιμητής του μεγαλείου του. Επομένως οι αρετές έχουν αξία , όταν τα υποκείμενα ζουν και κινούνται μέσα στην κοινωνία και αποτελούν τη μαγιά για τη μετατροπή της σε κοινωνία πολιτισμένων όντων.
Μιλάς για το ιδανικό , που τάχα μου ζηλεύουμε γιατί είμαστε λίγοι απέναντί του. Πως ορίζεται αυτό το ιδανικό; Στοιχηματίζω ότι , αν περιέγραφα αυτό που έχω εγώ στο κεφάλι μου , με δυσκολία θα έβρισκες κοινά στοιχεία μ' αυτό που έχεις εσύ στο δικό σου!. Γι’ αυτό άλλωστε είμαστε διαφορετικοί άνθρωποι , γι’ αυτό καθόμαστε τόσες ώρες μπροστά από ένα χαζοκούτι χωρίς να μπορούμε να συμφωνήσουμε. Αυτή φαντάζομαι ότι είναι και η ομορφιά της ζωής. Η διαφορετικότητα στη σκέψη, η διαφορετικότητα στους στόχους η απόκλιση των χαρακτηριστικών που έχουν τα ιδανικά μας...
Διαφωνούμε σε κάτι ριζικά! Σε καμιά περίπτωση ο ψυχισμός μας δεν διαπραγματεύεται με την κοινωνία.
Όσο για το "Στοιχηματίζω ότι , αν περιέγραφα αυτό που έχω εγώ στο κεφάλι μου , με δυσκολία θα έβρισκες κοινά στοιχεία μ' αυτό που έχεις εσύ στο δικό σου" Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου! Δεν υπάρχει η έννοια του ίδιου μεταξύ των ανθρώπων. Και κάθε τέτοια επιδίωξη είναι αδιέξοδο. Όπως το θέτεις είμαστε διαφορετικοί και αυτό είναι η ομορφιά του καθενός μας. Δεν μπορώ να καταλάβω η σύνθεση όλων αυτών των αρετών σε τι αντιπαρέρχεται με αυτή την διαφορετικότητα ή τη μοναδικότητα του καθενός. ΤΟ ΠΩΣ θα τις συνθέσει ο καθένας μέσα από τη διπολικότητα του που περιέχει και τα θετικά και τα αρνητικά του ορίζοντας μια πορεία, αυτό 'το πως' δεν ορίζει και τη διαφορετικότητα; Η διπολικότητα του καθενός μας δεν την ορίζει; Γιατί αναζητάς σε όλα όσα λέγονται μια ανύπαρκτη ομοιογένεια μη επιθυμητή; Ποιά είναι η δυσκολία να γίνει κατανοητή η σύνθεση μέσα από το μίσος και την αγάπη, το καλό και το κακό μέσα μας .... προς κάπου; Και γιατί όλα αυτά να μην έχουν δημιουργηθεί μέσα μας, να εκπορεύονται από μέσα μας πρώτα προς τη δική μας απαρτίωση και κατόπιν προς την κοινωνία και να θέλουμε να έχουμε την κοινωνία ρυθμιστή και αποδέκτη τους; Το σημαντικό είναι να οφεληθούμε και να απαρτιωθούμε εμείς σαν άνθρωποι, το πως αυτό θα διοχετευτεί και αν και γιατί και για ποιό λόγο προς την κοινωνία είναι το τελευταίο που θα πρεπε να μας απασχολεί, και νομίζω ότι έτσι σου δίνω και μια απάντηση για τον ερημίτη .... διότι κάλλιστα η κοινωνία μας μπορεί να παραλληλιστεί (ίσως και να την υπερεκτιμούμε) με την κοινωνία των αγριμιών!!
δεν μπορώ να παρακολουθήσω
τα γραφόμενα σας, αλλά τα διαβάζω με μεγάλη προσοχή , και εκτιμώ οτι, παρά της διαφωνίες σας , προσφέρουν μια επικοδομητική συζήτηση , προτιμώ τέτοιες διαφωνίες , απο τα διάφορα άλλα που διαβάζω σε διάφορα bloggs) , που μόνο ανταλλαγή απόψεων δεν είναι αλλά κακίες .. ( για να μην τις χαρακτηρίσω διαφορετικά )
αγαπητη ΑΛΚΙΌΝΗ , ευχαριστώ για τη διόρθωση .. θα περιμένω όσα υποσχέθηκες .
Γιάννης Σταματόπουλος
Πραγματικά μέσα από το διάλογο, τις διαφωνίες και τις αντιπαραθέσεις μας μόνο σημαντικά πράγματα μπορούν να προκύψουν για τον καθένα από μας, στα πλαίσια ενός blog, όπως και οπουδήποτε αλλού μπορεί ο διάλογος να πάρει τέτοιες διαστάσεις. Η γνώμη του καθενός είναι ευπρόσδεκτη, αξιοπρόσεκτη και σημαντική όταν αφορά και εκφράζει ανθρώπους που δε διστάζουν να "εκτεθούν" όταν γνωρίζουν ότι η άποψη τους και το δικό τους στίγμα αποτυπώνεται και εκφραζει ένα μέρος του καθένα που το διάβαζει. Αυτό το blog είναι εδώ για τον διάλογο και την επικοινωνία, την αντίθεση και τη συμφωνία χωρίς σκοπό όπου ο καθένας μπορεί να εκφραστεί ελεύθερα και να γίνει αποδεκτός.
Δημοσίευση σχολίου