Για τις μέρες που πέρασαν ..... Auld Lang Syne

& ........ http://www.youtube.com/watch?v=bsCYnWYWs4E&feature=related

Auld Lang Syne
Robert Burns

Should auld acquaintance be forgot
and never brought to mind?
Should auld acquaintance be forgot
and days of auld lang syne?

For auld lang syne, my dear,
For auld lang syne,
We'll take a cup o' kindness yet
For auld lang syne

We twa hae run aboot the braes
And pou'd the gowans fine;
we've wander'd mony a weary foot
Sin' auld lang syne

We two hae paidled i' the burn,
Frae mornin' sun till dine;
But seas between us braid hae roar'd
Sin' auld lang syne

And here's a hand, my trusty friend,
And gie's a hand o' thine;
We'll take a cup o' kindness yet
For auld lang syne

Should auld acquaintance be forgot,
and never brought to mind?
Should auld acquaintance be forgot
and days of auld lang syne?

For auld lang syne, my dear,
For auld lang syne,
We'll take a cup o' kindness yet
For auld lang syne

ΜΥΡΤΩ ΑΛΙΚΑΚΗ - "Τα συναισθήματα είναι εκεί και κοιμούνται"

Φέτος είσαι καλεσμένη σε ένα «Δείπνο». Τι σου αρέσει στην ηρωίδα σου;

Μου αρέσει η Γουίνι γιατί κατ’ αρχάς θεωρώ ότι υπάρχει ως γυναίκα. Είναι λίγο υστερική, δεν θέλει να βλέπει και πολύ την πραγματικότητα, μέχρι που κάποια στιγμή η πραγματικότητα της χτυπά την πόρτα, γιατί τα συναισθήματα είναι εκεί και κοιμούνται. Είναι το στιλ γυναίκας που είναι λίγο εναλλακτική, χορτοφάγος, οικολόγος, είναι λίγο δήθεν. Είναι εγκλωβισμένη σε αυτή την ιστορία «πώς να γίνετε ευτυχισμένη στη ζωή σας», με όλα τα βιβλία αυτοβοήθειας, και σαν να θέλει να αρπαχτεί από κει. Είναι προφανές ότι είναι ταλαιπωρημένη.

Εσύ πιστεύεις στους οδηγούς ζωής;

Δεν έχω διαβάσει ποτέ μου κανένα βιβλίο αυτοβοήθειας. Και λίγο τα περιφρονώ. Δεν θεωρώ ότι απαραιτήτως τους λείπει η ουσία, απλώς η ζωή δεν είναι τόσο απλή. Δεν θεωρώ ότι διαβάζοντας ένα βιβλίο μπορείς να ξεπεράσεις εύκολα αυτά που αναστέλλουν τις διαδικασίες προς την προσωπική σου ευτυχία. Πιστεύω όμως πολύ, όπως ξέρεις, στην ψυχανάλυση ή σε οτιδήποτε άλλο μπορεί να καθαρίσει έναν άνθρωπο από τραύματα, κόμπους κτλ. Είναι σημαντικό να πιστεύεις σε κάτι, για να σε βοηθήσει.

Εσύ πώς ερωτεύεσαι;

Αυτό που με κάνει να ερωτεύομαι είναι τελείως ασυνείδητο. Κι εγώ μπορεί να γοητεύομαι από μια εικόνα έτσι όπως τη φαντάζομαι, από έναν τρόπο ζωής, το ντύσιμο, που θεωρώ ότι είναι ενδεικτικό, τη μουσική. Τελικά όμως αυτό που μας κάνει να ερωτευόμαστε πραγματικά είναι ένα είδος ψυχικής συγγένειας και συνήθως συγγένεια με το προβληματικό κομμάτι του εαυτού μας. Από κει προκύπτει το πάθος, το οποίο ίσως είναι και λίγο υπερεκτιμημένο.

Συνέντευξη - Μυρτώ Αλικάκη - FREE SUNDAY, 18-12-2010

http://www.citypress.gr/freesunday/index.html?action=article&article=251

Ομαδικο - αναλυτική Ομάδα

Η επιθυμία για να έρθουμε πιο κοντά στον εαυτό μας, να αναζητήσουμε το παρασκήνιο πίσω από τις συμπεριφορές και τις διαθέσεις μας, που παρατηρούμε ότι επηρεάζουν την καθημερινότητά μας, καθώς επίσης και η ανάγκη να επενδύσουμε περισσότερο στα συναισθήματά μας και στην έκφρασή τους από την εκλογίκευση των γεγονότων και των περιστάσεων στη ζωή μας, μας οδηγούν στην αναζήτηση μιας ιδιαίτερης επικοινωνιακής σχέσης, που θα μπορεί να αναδείξει όλα αυτά που θα φωτίσουν πλευρές του εαυτού, των σχέσεων, των επιθυμιών και των δυσκολιών που συνθέτουν τη ζωή μας.

Οι επιλογές σήμερα είναι πολλές και εξαρτώνται από τις ανάγκες του καθενός, τι ταιριάζει περισσότερο στην ιδιοσυγκρασία του καθώς και από τις δυνατότητες, την ικανότητα, τη χωρητικότητα, την ακτινοβολία και την προσωπική θεραπεία του ειδικού – θεραπευτή .

Μια επιλογή με μεγάλο εύρος δυνατοτήτων, μέσα στις οποίες μπορεί να «περιπλανηθεί» ο κάθε ενδιαφερόμενος παράλληλα με τη διαθεσιμότητα ενός ομαδικού αναλυτή - ψυχοθεραπευτή, είναι η ομαδικο-αναλυτική ομάδα.

Μερικά από τα κίνητρα που περιλαμβάνει μια καλώς υποκινούμενη συμμετοχή σε μια ομαδικο-αναλυτική ομάδα μπορεί να είναι :

• Η προσδοκία του ατόμου όχι να αλλάξει τον εαυτό του, αλλά να ξεμπερδέψει κάποια νήματα της πρόσφατης συναισθηματικής ιστορίας του και απλά να τα ξανατακτοποιήσει, καθώς και να αντιμετωπίσει προβλήματα έναντι των συνανθρώπων του.

• Η ιδέα ότι η ομαδική ανάλυση είναι λιγότερο δραστική και τρομακτική διαδικασία από την ψυχανάλυση, χωρίς να μεταβάλει την ανάγκη και την επιθυμία για αυτοέλεγχο και εσωτερική κάθαρση, γιατί μοιάζει περισσότερο αληθινή.

• Η επιθυμία για σχέση κατανόησης, επιθυμία για αμοιβαιότητα και δυνατότητα ξεσπασμάτων με ανθρώπους που θα υπάρχει περιορισμένη κοινωνική επαφή εκτός της ομάδας.

• Η αίσθηση ότι μέσα σε μια ομάδα είναι όλοι ισότιμοι, κρίνονται από ισάξιους και δεν δέχονται μόνο βοήθεια, αλλά την προσφέρουν επίσης.

• Η ικανοποίηση του μαζοχιστικού στοιχείου έκθεσης του εαυτού, περισσότερο μπροστά στα μέλη μιας ομάδας πάρα μπροστά σε έναν μόνο αναλυτή, καθώς και η ικανοποίηση σε μεγαλύτερο βαθμό της ναρκισσιστικής επιθυμίας για επίδειξη.

• Η ανάγκη για μια φυσική διέξοδο για τον εαυτό που απομονώνεται ολοένα και περισσότερο στην καθημερινή ζωή, καθώς και η ανάγκη για συναισθηματική διέξοδο πριν την έκρηξη.

• Η έλλειψη αισιοδοξίας και αυτοσεβασμού

• Η αίσθηση ότι μια ομάδα μπορεί να βοηθήσει το άτομο να δει μια πιο ξεκάθαρη εικόνα του εαυτού του για το πόσο μακριά μπορεί να φθάσει, να τεστάρει τον εαυτό του και να ανακαλύψει που βρίσκεται το βασικό πρόβλημα.

• Η δυσκολία για καλλιέργεια φιλικών σχέσεων παράλληλα ή ανεξάρτητα με την αίσθηση επάρκειας όταν είναι το άτομο μόνο του.

• Η επιθυμία ενός ατόμου:
 να εκφραστεί για τα προβλήματά του μεταξύ ιδίων
 να συγκρίνει τις δυσκολίες του με των άλλων ανθρώπων και να καθρεφτίσει στη συμπεριφορά τους τη δική του.
 Να παρατηρεί τη συμπεριφορά της ομάδας αναζητώντας το νόημά της υπό την καθοδήγηση ενός θεραπευτή.


Τα κίνητρα της καλώς υποκινούμενης συμμετοχής σε μια ομαδικο-αναλυτική ομάδα προκύπτουν από ένα παράδειγμα – αναφορά από το βιβλίο
«GROUP PSYCHOTHERAPY» - S.H. FOULKS AND E.J. ANTHONY

ΚΟΚΚΙΝΑ ΓΥΑΛΙΑ

Πήρα κόκκινα γυαλιά
κι όλα γύρω σινεμά τα βλέπω
κι ούτε ξέρω πώς να ζω
ούτε και πώς ν' αγαπώ
τη ζωή μου επιβλέπω

Πήρα κόκκινο στυλό
και τραβάω γιαλό-γιαλό και γράφω
τραγουδάκια της φωτιάς
της φωτιάς, της πυρκαγιάς
τη ζωή μου αντιγράφω

Πώς μ' αρέσει αυτός ο ήλιος
πώς μ' αρέσει αυτός ο ήλιος
πώς μ' αρέσει το πρωί
κι είναι βάσανο ο φίλος
είναι βάσανο ο φίλος
που φωνάζει εκδρομή

Πώς μ' αρέσει το φεγγάρι
πώς μ' αρέσει το φεγγάρι
όταν βγαίνει να με δει
και κρατάει το φανάρι
και κρατάει το φανάρι
στης αγάπης την πληγή

Πήρα κόκκινη καρδιά
και πουκάμισα φαρδιά φοράω
και ρωτάω να μου πουν
όσοι ξέρουν ν' αγαπούν
σε ποιον έρωτα χρωστάω

Πήρα κόκκινα φτερά
και περνάω μια χαρά, γελάω
Πιάνω σώμα του χιονιού
και ουρά χελιδονιού
στου Θεού τ' αυτί μιλάω

Πώς μ' αρέσει αυτός ο ήλιος
πώς μ' αρέσει αυτός ο ήλιος
όταν βγαίνει το πρωί
κι είναι βάσανο ο φίλος
κι είναι βάσανο ο φίλος
που φωνάζει εκδρομή

Πώς μ' αρέσει το φεγγάρι
πώς μ' αρέσει το φεγγάρι
όταν βγαίνει να μας δει
και κρατάει το φανάρι
και κρατάει το φανάρι
στης αγάπης την πληγή

Πήρα κόκκινα γυαλιά
κι όλα γύρω σινεμά τα βλέπω
κι ούτε ξέρω πώς να ζω
ούτε και πώς ν' αγαπώ...

ΠΟΛΗ

http://myist.deviantart.com/

"Καμία πόλη δεν θα έπρεπε να είναι

τόσο μεγάλη

που να μην μπορείς να την εγκαταλείψεις

περπατώντας ένα πρωί"

Σίριλ Κόνολι

Βρετανός Λογοτέχνης

http://jyoujo.deviantart.com/

http://leonidafremov.deviantart.com/

Με τι κριτήρια ψηφίζουμε;

Με τι κριτήρια ψηφίζουμε; Βρισκόμαστε ακόμα στις διαδικασίες εκλογών και προετοιμαζόμαστε για τη δεύτερη Κυριακή – Β’ γύρο των εκλογών.
Για άλλη μια φορά στο ζάπινγκ το καναλιών, σαν να μη πέρασε μια μέρα, οι ερωτώντες στους δρόμους λένε «εμείς φταίμε» , « εμείς ψηφίζουμε αυτό που μας αξίζει» , «όλοι είναι ανίκανοι».
Και ακόμα έχουμε εκλογές, μόλις βγήκαμε από τα εκλογικά κέντρα!

Τι μπορεί να συμβαίνει; Σε τι αντιφάσεις πέφτουμε και την ίδια στιγμή που ψηφίζουμε, παραδεχόμαστε ότι ήδη έχουμε κάνει λάθος! Τι σημαίνει να αμφισβητούμε τις ίδιες τις επιλογές μας!
Σε μια πρώτη διερεύνηση και μια μερική αναλυτική ματιά στις εξελίξεις των ημερών και στις εκλογικές διαδικασίες εντοπίζεται ένα θέμα κριτηρίων τα οποία ο καθένας από μας χρησιμοποιεί, ασυνείδητα τις περισσότερες φορές, συγκεχυμένα και αρκετά χαοτικά.

Τα κομματικά και συγγενικά κριτήρια έρχονται πρώτα σε μια λίστα συνειδητών και λογικών κριτηρίων, που οι περισσότεροι επικαλούνται. Με ό,τι προαναφέρθηκε, εκ του αποτελέσματος, δεν είναι αξιόπιστα, αφήνουν αμφιβολίες και το ουσιαστικότερο, δεν ικανοποιούν τους ψηφοφόρους, που θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον ευχαριστημένοι από τη δική τους ψήφο, με την προϋπόθεση ότι επέλεξαν ελεύθερα και συνειδητά να οδηγηθούν οι ίδιοι στην κάλπη.

Το ζήτημα προς διερεύνηση είναι τα κριτήρια επιλογής - ψήφου των εκπροσώπων και κατ’ επέκταση των συνδυασμών που αυτοί εκπροσωπούν. Θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι πριν την οποιαδήποτε ψηφοφορία εκπροσώπων θα έπρεπε να προηγηθεί ένα είδος «ψηφοφορίας» κριτηρίων! Από τις κοινωνικές ομάδες που καλούνται να συμμετέχουν σε μια εκλογική διαδικασία θα ήταν εξαιρετικά δημιουργικό και επιτυχημένο, για την επόμενη φάση – της εκλογικής διαδικασίας, να επιλέγονται, με δημοκρατικές διαδικασίες, τα κριτήρια που θα πρέπει να πληρούν οι υποψήφιοι.

Οι «αρχηγοί» των ψηφοδελτίων πράγματι διαθέτουν μια κριτική σκέψη και διαθέτουν μια λίστα προτεραιοτήτων, τόσο ως προς τα πρόσωπα με τα οποία θα ήθελαν να συνεργαστούν, όσο και ως προς τα προσόντα τους σε επίπεδο «ρόλου» που θα μπορούσαν να παίξουν, μέσα στο πλαίσιο που καλούνται να εκλεγούν (αυτοδιοίκηση, περιφέρεια, βουλή).
Παρατηρώντας όμως τα πρόσωπα και την ανατροφοδότηση που παίρνουμε από αυτά, πριν την εκλογική διαδικασία, ο καθένας από μας μπορεί να μπει σε μια αναλυτική κριτική των μηνυμάτων που λαμβάνει.

Τα κριτήρια που προβάλλονται από όλους τους φορείς, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τις ίδιες τις μικροκοινωνίες που ζούμε είναι τα ελάχιστα, είναι ελλιπή, επιφανειακά και πολλές φορές παραπλανητικά.
Πριν την ημέρα των εκλογών παρατηρείται ότι όσο πιο κοντά πλησιάζει κανείς στα ίδια τα πρόσωπα, την ανατροφοδότηση που υπάρχει από αυτά και τα εξωλεκτικά μηνύματα που στέλνουν, τόσο περισσότερο ξεκαθαρίζουν τα συναισθήματα προς την πιθανή επιλογή, διαμορφωμένη πέρα από κοινές κοινωνικές προτροπές, προς την προσωπική επιθυμία και τόσο πιο κοντά είναι η ικανοποίηση από μια ξεκάθαρα προσωπική επιλογή.

Η αξιολόγηση των κριτηρίων που οδηγούν σε μια περισσότερο «αυτογνωσιακή» κατάσταση θα έπρεπε ίσως να προηγηθεί από τους «αρχηγούς» των ψηφοδελτίων, για την επιλογή των συνεργατών τους και έπειτα των πολιτών για την επιλογή των εκπροσώπων τους. Ας μη ξεχνάμε ότι τις περισσότερες φορές ως ψηφοφόροι πράγματι ψάχνουμε ανθρώπους για να ταυτιστούμε, που όμως σύμφωνα με τα μειωμένης αξίας κοινωνικά κριτήρια που διαθέτουμε, και τη μηδαμινή σχεδόν σημασία που δίνουμε στην επεξεργασία των δικών μας πράξεων και αποφάσεων, επιθυμούμε αυτοί οι άνθρωποι, ασυνείδητα, να μας μοιάζουν. Εδώ μπορεί να διακριθεί ένας πραγματικά – ώριμος ηγέτης, ο οποίος θα προτιμήσει να "προσφέρει" πρόσωπα τα οποία θα αποτελούν επιλογές ώριμων προσωπικοτήτων, βάση ώριμων κριτηρίων.

Τέτοιου είδους κριτήρια θα έπρεπε να είναι αρχικά η ακτινοβολία της προσωπικότητας, η απλότητα, τα εξωλεκτικά μηνύματα που εκπέμπει κάποιος, όπως το βλέμμα, οι χειρονομίες, ο τόνος της φωνής, οι συσπάσεις του προσώπου, η συναισθηματική συμμετοχή ή απροσφορότητα στη λεκτική του έκφραση.
Σημαντικό ρόλο επίσης παίζει η δυναμική του προσώπου ως προς τη δράση, ως προς την διατύπωση ξεκάθαρων και προσωπικών απόψεων καθώς και ως προς τη δυναμική της ίδιας της παρουσίας του μέσα σε ένα χώρο.

Η Δομή της προσωπικότητας, η συμπεριφορά, η αυθεντικότητα και η ενσυναίσθηση είναι επίσης σημαντικοί παράγοντες που καθορίζουν ένα πρόσωπο.
Η δυνατότητα έκφρασης σε ολιγάριθμο ή πολυπληθές κοινό, η σωστή χρήση της γλώσσας και της σύνταξης, το επίπεδο γνώσεων τόσο στο επαγγελματικό ή κύριο αντικείμενο απασχόλησης, όσο και σε ένα γενικό πλαίσιο, μέσα από το οποίο θα αναδεικνύεται η προσωπικότητα, θα πρέπει να είναι βασικά χαρακτηριστικά ανθρώπων που επιθυμούν να εκπροσωπήσουν κοινωνικές ομάδες ή πολίτες μιας πόλης ή μιας χώρας.

Μερικές φορές τα ονόματα των υποψηφίων, τα λογότυπα και οι ονομασίες συνδυασμών, οι φωτογραφίες και τα σύμβολα που χρησιμοποιούνται στέλνουν διαφόρων ειδών μηνύματα στους ανθρώπους που θέλουμε να επηρεάσουμε. Ίσως να θεωρείται ότι ένα αποτέλεσμα επηρεάζεται πολύ λίγο από αυτά, αλλά σίγουρα δεν αφήνει ανεπηρέαστη τη συνολική άποψη που διαμορφώνεται, όχι μόνο ως προς τη διαδικασία εκλογής, όσο και για τη δυναμική, τη θέση που διεκδικεί και την άποψη για τον ίδιο τον εαυτό του κάθε προσώπου το οποίο αφορούν αυτά τα χαρακτηριστικά.

Σε επίπεδο συνδυασμού ο κάθε ψηφοφόρος πρέπει να κάνει ένα τεστ αρνητικών και θετικών ψήφων που περιλαμβάνει κάθε ψηφοδέλτιο, το ποσοστό ρίσκου που δίνει για την επιτυχία του συνδυασμού, τη δυναμική των εκλεγέντων μεμονωμένα ή σε μια σύνθεση συμβουλίου, το προσωπικό ποσοστό που δίνει σε ψήφο βάση συγγενών, φίλων, τύψεων, ενοχών, φανατισμού και έμμεσων συμφερόντων.

Ίσως πολλά ακόμα κριτήρια θα μπορούσαν να προστεθούν μιας και η αναλυτική αυτή διαδικασία έχει να κάνει με την προσωπικότητα του καθενός, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του και τις προτεραιότητές τους σε γενικές διαδικασίες επιλογής στη ζωή.

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ

Στίχοι: Αφροδίτη Μάνου
Μουσική: Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Εγώ δε θέλω στη ζωή να κυβερνήσω
θέλω να μείνω οπαδός φανατικός
αυτών που πάντοτε την τρώνε από πίσω
και στο μηδέν ξαναγυρνάνε διαρκώς

Χαιρετίσματα λοιπόν στην εξουσία
εγώ κρατάω την ουσία κι ονειρεύομαι
παίρνω την κιθάρα μου και τραγουδάω
σας αγαπάω μα δεν παντρεύομαι

Εγώ δε θέλω να με κάνετε σατράπη
ούτε συνένοχο σε κόλπα ομαδικά
απ' το ραδιόφωνο σας στέλνω με αγάπη
τα τραγουδάκια μου και δυο γλυκά φιλιά

Χαιρετίσματα λοιπόν στην εξουσία
εγώ κρατάω την ουσία κι ονειρεύομαι
παίρνω την κιθάρα μου και τραγουδάω
σας αγαπάω μα δεν παντρεύομαι

Εγώ δε θέλω τον αρμόδιο να παίξω
να αποφασίζω κεκλεισμένων των θυρών
είμαι απ' αυτούς που πάντα μένουνε απ' έξω
γιατί δεν έχω ούτε γραβάτα ούτε παπιγιόν

Χαιρετίσματα λοιπόν στην εξουσία
εγώ κρατάω την ουσία κι ονειρεύομαι
παίρνω την κιθάρα μου και τραγουδάω
σας αγαπάω μα δεν παντρεύομαι

Η ΒΕΡΟΝΙΚΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ ΟΤΑΝ ΕΚΛΑΨΕ Ο ΝΙΤΣΕ, ΤΙΣ ΩΡΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ.

Στη φιλοσοφία των Ελλήνων προσωκρατικών κυριαρχούσε η άποψη ότι ο άνθρωπος αναπτύσσει τα φυσικά του χαρίσματα μόνο μέσα από το συναγωνισμό – και είναι βαθύτατα καχύποπτος για τις προθέσεις οποιουδήποτε παραιτείται από το συναγωνισμό και ισχυρίζεται ότι είναι αλτρουιστής.
2001, Irvin Yalom – “Όταν έκλαψε ο Νίτσε”


Η καταστροφή δεν ήταν, για τον Νίτσε, παρά ένα στάδιο στη διαδικασία της δημιουργίας, αφού, όπως έγραφε, ο νέος εαυτός δεν μπορεί να δημιουργηθεί παρά στις στάχτες του παλιού. Η νιτσεϊκή ιδέα του Υπερανθρώπου αφορά το ξεπέρασμα των περιορισμών του εαυτού, την αξιοποίηση των προσωπικών δυνατοτήτων και την ανάληψη της προσωπικής ευθύνης απέναντι στη ζωή. Ο Υπεράνθρωπος αγαπά τη μοίρα του, την επιλέγει, αγκαλιάζει τα βάσανά του και τα μετατρέπει σε τέχνη και ομορφιά.
2001, Irvin Yalom – “Όταν έκλαψε ο Νίτσε”


Υπάρχουν μόνο δύο επιλογές. Ή θα είσαι ικανή ή δε θα σε νοιάζει.
2000, Michael Cunningham – “Οι ώρες”


Αγαπούσε τα δάση εκείνα, όχι κουκουναριές, όχι πεύκα, όχι έλατα, τα άλλα, που μια φορά το χρόνο τα χάνουν όλα, να τα βλέπει κατακόκκινα, να πιάνει ανεμοστρόβιλος και τα φύλλα να χορεύουν σαν νιφάδες, οι κόκκινοι χιονιάδες της Πίνδου.
2003, Ιωάννα Καρυστιάνη, - “Ο άγιος της μοναξιάς”


Δεν ένιωθε οργή για κανέναν, γιατί αυτό θα σήμαινε ότι πρέπει να αντιδράσει, να παλέψει εναντίον ενός αντιπάλου – και ύστερα να πρέπει να υποστεί απρόβλεπτες συνέπειες, όπως μια εκδίκηση.
Όταν απέκτησε όλα όσα επιθυμούσε στη ζωή, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η ύπαρξη της δεν είχε νόημα, γιατί όλες οι μέρες ήταν ίδιες.
1999, Paulo Coelho- "Η Βερόνικα αποφασίζει να πεθάνει"


Θραύσματα ουρανού γυαλίζουν στις λακκούβες που έχει αφήσει η χτεσινοβραδινή μπόρα ….
2000, Michael Cunningham – “Οι ώρες”


…. ο ατελείωτος μόχθος του διανοούμενου – να χύσει κανείς όλη αυτή τη γνώση στον εγκέφαλό μέσα από το άνοιγμα τριών χιλιοστών στην ίριδα.
Θαυμάσια εικόνα! Ο Σοπενάουερ κι ο Σπινόζα διυλίζονται, συμπυκνώνονται και μεταγγίζονται μέσω της κόρης, κατά μήκος του οπτικού νεύρου κατευθείαν στους ινιακούς λοβούς μας.
2001, Irvin Yalom – “Όταν έκλαψε ο Νίτσε”


Τελικά τα μάτια, δυο μικρά κομματάκια, χωράνε πολλή θέα, τη θέα όλου του κόσμου, τη θέα του παρόντος και του παρελθόντος, τη θέα των προσδοκιών που κι αυτές, πριν πραγματοποιηθούν φτιάχνουν τοπία και θεάματα σαν αληθινά, κι ας χώνουν στην ίδια εικόνα ανάκατες, λίγη παλιά Ουρουγουάη, ένα κυριακάτικο γιουβέτσι στην Αμφιλοχία, δύο διαόλισες συμμαθήτριες της Γ’ Γυμνασίου και κάτι κίτρινα βουνά του Μάη, που όλο δεν προλαβαίνεις να πας κοντά και να τα πιάσεις.
2003, Ιωάννα Καρυστιάνη, - Ο άγιος της μοναξιάς


Στη ζωή της η Βερόνικα είχε προσέξει ότι πάρα πολλοί άνθρωποι που γνώριζε σχολίαζαν τα τρομερά πράγματα που συνέβαιναν σε άλλους σαν να νοιάζονταν πολύ να βοηθήσουν, ενώ στην πραγματικότητα ευχαριστιόνταν με τον πόνο των άλλων, επειδή αυτό τους έκανε να πιστεύουν ότι ήταν ευτυχισμένοι, ότι η ζωή είχε φανεί γενναιόδωρη μαζί τους.
1999, Paulo Coelho- "Η Βερόνικα αποφασίζει να πεθάνει"


Την κυριεύει ένα κύμα συναισθημάτων, ένα αντάριασμα της θάλασσας, που ξεπηδάει απ’ το στήθος της και τη βγάζει στην επιφάνεια, την αφήνει να επιπλέει απαλά, σα να’ ναι ένα πλάσμα της θάλασσας που εξόκειλε στην άμμο, αλλά τώρα το πήρε πάλι το νερό – σα να έχει γυρίσει από μια σφαίρα ασήκωτης βαρύτητας στο πραγματικό μέσο της, στο ρούφηγμα και το φούσκωμα του θαλασσινού νερού, στην αβαρή λαμπρότητα.
2000, Michael Cunningham – “Οι ώρες”


Οι τύψεις ξαναγύρισαν αλλά τις απομάκρυνε και πάλι αποφασιστικά. Γιατί τώρα ένιωθε κάτι που ποτέ δεν το είχε επιτρέψει στον εαυτό της : μίσος.
Μίσος. Κάτι τόσο απτό όσο και οι τοίχοι, τα πιάνα ή οι νοσοκόμες – μπορούσε σχεδόν να αγγίξει την καταστροφική ενέργεια που έβγαινε από το κορμί της. Άφησε το συναίσθημα να έρθει, χωρίς να νοιαστεί αν ήταν καλό ή όχι.
1999, Paulo Coelho- "Η Βερόνικα αποφασίζει να πεθάνει"


Η ελπίδα είναι το έσχατο κακό …… γιατί παρατείνει το βάσανο.
2001, Irvin Yalom – “Όταν έκλαψε ο Νίτσε”


Τις προχωρημένες ώρες όσα θα ήταν ωραίο να μεγαλώνουν μίκραιναν, παραδείγματος χάριν η προσδοκία, κι όσα θα ήταν καλό να μικραίνουν μεγάλωναν, παραδείγματος χάριν ο φόβος.
2003, Ιωάννα Καρυστιάνη, - Ο άγιος της μοναξιάς


Η αποκάλυψη της πηγής κάθε συμπτώματος, με κάποιο τρόπο το εξαφάνιζε.
Φτάνοντας στον προσδιορισμό της πηγής, το σύμπτωμα αναστέλλεται.
2001, Irvin Yalom – “Όταν έκλαψε ο Νίτσε”


Μόλις το πλεονάζον εγκεφαλικό ηλεκτρικό φορτίο που ευθύνεται για τα συμπτώματα, εκφορτιστεί μέσα από τη συναισθηματική κάθαρση, τότε τα συμπτώματα φρονιμεύουν και εξαφανίζονται στα γρήγορα!
2001, Irvin Yalom – “Όταν έκλαψε ο Νίτσε”


Οι άνθρωποι δε μαθαίνουν ποτέ με τα λόγια, πρέπει να ανακαλύπτουν μόνοι τους.
1999, Paulo Coelho- "Η Βερόνικα αποφασίζει να πεθάνει"


"Τι είναι αυτό που κάνει έναν άνθρωπο να μισήσει τον εαυτό του;"
"Ίσως η δειλία. Ή ο αιώνιος φόβος μήπως κάνεις λάθος, μήπως δεν κάνεις αυτό που περιμένουν οι άλλοι.»
1999, Paulo Coelho- "Η Βερόνικα αποφασίζει να πεθάνει"


Παλιότερα πίστευε πως η μονίμως αναμμένη τιβί εμπόδιζε τους ανθρώπους να μιλήσουν, με τον καιρό κατάλαβε ότι τους εμπόδιζε να σφαχτούν, περιχαρακωνόταν ο καθένας στη δική του μοναξιά με άλλοθι ένα ντοκιμαντέρ ή ένα μάτς και η βραδιά κυλούσε όπως - όπως.
2003, Ιωάννα Καρυστιάνη, - "Ο άγιος της μοναξιάς"


Η μεγάλη αυθεντία, οι πολλές σπουδαίες γνώμες και συμπεράσματα καταπιέζουν τις δημιουργικές συνθετικές ικανότητες του ανθρώπου. Γι’ αυτό τον ίδιο λόγο, προτιμώ να διαβάσω ένα θεατρικό έργο πριν δω την παράσταση και οπωσδήποτε πριν διαβάσω τις κριτικές.
2001, Irvin Yalom – “Όταν έκλαψε ο Νίτσε”


Ο Φρόυντ είχε δίκιο : πρέπει να υπάρχει μια δεξαμενή σύνθετων σκέψεων στον εγκέφαλο, πέρα από τη συνείδηση, αλλά σε ετοιμότητα, έτοιμες οποιαδήποτε στιγμή να κληθούν να παρελάσουν στη σκηνή της συνειδητότητας. Και σ’ αυτή τη μη συνειδητή δεξαμενή, δε θα υπάρχουν μόνο σκέψεις, αλλά και συναισθήματα!
Όσο ορθολογιστής κι ελεύθερος διανοητής κι αν ήταν, στο μυαλό του όμως κρύβονταν φωλιές υπερφυσικού τρόμου. Κι όχι πολύ βαθιά : «εφημέρευαν», βρισκόταν δευτερόλεπτα μακριά απ’ την επιφάνεια. Α, να υπήρχε μια λαβίδα να ξεριζώσει αυτές τις φωλιές, σαν τις αμυγδαλές!
2001, Irvin Yalom – “Όταν έκλαψε ο Νίτσε”


«Οι μέρες άρχισαν να φαίνονται ολόιδιες. Και όταν φαίνονται ίδιες, περνούν πιο γρήγορα»
1999, Paulo Coelho- "Η Βερόνικα αποφασίζει να πεθάνει"


«Οι σκέψεις είναι σκιές των συναισθημάτων μας – πάντα πιο σκοτεινές, πιο άδειες και πιο απλές»
«Κανείς δεν πεθαίνει ποτέ από θανατηφόρες αλήθειες στις μέρες μας – υπάρχουν πάρα πολλά αντίδοτα»
«Τι χρειάζεται ένα βιβλίο που δε μας πηγαίνει πέρα απ’ όλα τα βιβλία;»
"Ποια είναι η σφραγίδα της απελευθέρωσης; - Να μην ντρέπεσαι πια μπροστά στον εαυτό σου!"
2001, Irvin Yalom – “Όταν έκλαψε ο Νίτσε”


…..δε νοσταλγούσαν τίποτα, δεν αδημονούσαν για τίποτα, η σχέση τους με το χρόνο ήταν μερικά δεν.
2003, Ιωάννα Καρυστιάνη, - "Ο άγιος της μοναξιάς"


Μίσησε όλα όσα μπορούσε εκείνη τη στιγμή. Τον εαυτό της, τον κόσμο, την καρέκλα μπροστά της, τη χαλασμένη θέρμανση σ’ ένα διάδρομο, τους τέλειους ανθρώπους, τους εγκληματίες. Ως έγκλειστη μπορούσε να νιώθει πράγματα που οι άνθρωποι κρύβουν από τον εαυτό τους – επειδή εκπαιδευόμαστε να αγαπάμε, να είμαστε καλοί δέκτες, να προσπαθούμε να βρούμε διέξοδο, να αποφεύγουμε τη σύγκρουση. Μισούσε τα πάντα, αλλά κυρίως τον τρόπο με τον οποίο είχε ζήσει τη ζωή της – χωρίς ποτέ να ανακαλύψει τις εκατοντάδες άλλες Βερόνικες που υπήρχαν μέσα της και ήταν ενδιαφέρουσες, τρελές, παράξενες, θαρραλέες και ριψοκίνδυνες.
Πως μπορώ να μισώ κάποιον που μου έδωσε μόνο αγάπη; Σκέφτηκε θέλοντας να διορθώσει τα συναισθήματά της. Αλλά ήταν ήδη πολύ αργά, το μίσος ήταν ελεύθερο, είχε ανοίξει τις πύλες της προσωπικής της κόλασης. Μισούσε την αγάπη που της είχε δοθεί, επειδή ήταν μια αγάπη που δε ζητούσε τίποτα σε αντάλλαγμα – πράγμα παράλογο, εξωπραγματικό, αφύσικο.
Η αγάπη που δε ζητούσε αντάλλαγμα κατάφερνε να τη γεμίζει ενοχές και επιθυμία να ανταποκριθεί στις προσδοκίες της, ακόμα και αν αυτό σήμαινε να εγκαταλείψει όλα όσα είχε ονειρευτεί για τον εαυτό της. Ήταν μια αγάπη που για χρόνια προσπάθησε να της κρύψει τις δυσκολίες και τη σήψη του κόσμου – αγνοώντας ότι μια μέρα θα το αντιλαμβανόταν και δε θα είχε άμυνες για να τις αντιμετωπίσει.
1999, Paulo Coelho- "Η Βερόνικα αποφασίζει να πεθάνει"


Δεν είναι η αλήθεια ιερή, ιερή είναι η αναζήτηση της αλήθειας του καθενός μας! Μπορεί να υπάρχει πιο ιερή πράξη από την αυτοαναζήτηση;
«Γίνε αυτό που είσαι» Και πως μπορεί κανείς ν’ ανακαλύψει ποιος είναι και τι είναι χωρίς την αλήθεια;
2001, Irvin Yalom – “Όταν έκλαψε ο Νίτσε”


Δεν προτιμάμε ούτε επιλέγουμε, με τη στενή έννοια, μια πάθηση. Επιλέγουμε όμως την ψυχική πίεση – και η ψυχική πίεση είναι αυτή που επιλέγει την αρρώστια!
2001, Irvin Yalom – “Όταν έκλαψε ο Νίτσε”


Θεωρούσε ότι όλα ήταν ανοησίες, είχε τελικά αποδεχθεί όσα της επέβαλλε η ζωή. Στην εφηβεία θεωρούσε ότι ήταν πολύ νωρίς για να επιλέξει, τώρα που ήταν ενήλικη, είχε πειστεί ότι ήταν πάρα πολύ αργά για να αλλάξει.
Και που είχε ξοδέψει όλη την ενέργεια της μέχρι στιγμής ; Καταβάλλοντας προσπάθειες για να μην αλλάξει τίποτα στη ζωή της. Είχε θυσιάσει πολλές επιθυμίες της, για να συνεχίσουν να την αγαπούν οι γονείς της όπως την αγαπούσαν όταν ήταν παιδί, αν και ήξερε ότι η αληθινή αγάπη μεταβάλλεται με τον καιρό, ωριμάζει και ανακαλύπτει νέους τρόπους έκφρασης.
1999, Paulo Coelho- "Η Βερόνικα αποφασίζει να πεθάνει"


Η τρέλα είναι πάντοτε μια αυστηρά προσωπική υπόθεση, κάθε πόνος είναι μοναδικός, κάθε φόβος ακριβός …..
2003, Ιωάννα Καρυστιάνη, - "Ο άγιος της μοναξιάς"


Όταν γίνει μέσα σου το κλικ της απόγνωσης, οι τρόποι που σου προσφέρονται για να απελπίζεσαι είναι όλο και περισσότεροι.
2003, Ιωάννα Καρυστιάνη, - "Ο άγιος της μοναξιάς"


Εδώ μέσα όλοι μπορούν να λένε αυτό που σκέφτονται, να κάνουν ό,τι τους καπνίσει, χωρίς να δέχονται κανενός είδους κριτική. Στο κάτω - κάτω σε τρελοκομείο βρίσκονται.
Τώρα ζούσε μια εμπειρία που δεν είχε δει ούτε στα όνειρα της : το άσυλο, την τρέλα, το τρελοκομείο. Όπου οι άνθρωποι δεν ντρέπονταν να εξομολογηθούν ότι είναι τρελοί. Όπου κανείς δε διέκοπτε αυτό που του άρεσε, μόνο και μόνο για να κάνει χάρη στους άλλους.
Ζούσε κάτι ενδιαφέρον, διαφορετικό, ανέλπιστο : φαντάσου ένα μέρος όπου οι άνθρωποι παίζουν τους τρελούς για να κάνουν ότι θέλουν.
"Θέλω να περπατήσω μόνη" Στο κάτω - κάτω ήταν και αυτή τρελή και δεν είχε ανάγκη να θέλει να είναι ευχάριστη σε κανέναν.
1999, Paulo Coelho- "Η Βερόνικα αποφασίζει να πεθάνει"


Υπήρχε μια εποχή στη ζωή μας που είμαστε τόσο κοντά, ώστε τίποτα δεν έμοιαζε να εμποδίζει τη φιλία και την αδερφοσύνη μας, και μόνο ένα μικρό γεφυράκι μας χώριζε. Την ώρα που ετοιμαζόσουνα να το πατήσεις, εγώ σε ρώτησα : «Θέλεις να περάσεις το γεφυράκι και να’ ρθεις σε μένα;» - Αμέσως εσύ σταμάτησες να το θέλεις. Κι όταν σε ξαναρώτησα έμεινες σιωπηλός. Από τότε βουνά και χείμαρροι και όλα όσα χωρίζουν κι αποξενώνουν ορθώθηκαν ανάμεσά μας, κι ακόμα κι αν θέλαμε να συναντηθούμε, δεν μπορούσαμε. Αλλά όταν τώρα θυμάσαι εκείνο το μικρό γεφυράκι, χάνεις τα λόγια σου, ξεσπάς σε λυγμούς και απορείς.
Παράξενη ιστορία. Το πρώτο πρόσωπο δεν μπορεί να κάνει το βήμα, γιατί τώρα θα έμοιαζε σαν να υποτάσσεται στο άλλο – απ’ ότι φαίνεται, η εξουσία παρεμβαίνει και εμποδίζει το πλησίασμα.
Αυτό σημαίνει ότι οποιαδήποτε έκφραση θετικών συναισθημάτων μπορεί να ερμηνευτεί ως απόπειρα επιβολής εξουσίας. Ιδιόρρυθμος συλλογισμός : έτσι γίνεται σχεδόν αδύνατο να τον πλησιάσεις.
2001, Irvin Yalom – “Όταν έκλαψε ο Νίτσε”


Για να μην εισβάλλουν στη σκέψη του ανεπιθύμητοι επισκέπτες και την παραβιάζουν μεταμφίεζε τις λέξεις …… και ένιωθε γενναιόδωρος και ουσιαστικός γιατί μερικές καταπονημένες λέξεις που έπλητταν να φέρουν μια έννοια συνεχώς επί χρόνια τον ευγνωμονούσαν για την αλλαγή και κάθονταν στο μυαλό του με τις ώρες, πρόθυμες να λειώσουν, να αδειάσουν, να υπερχειλίσουν, να υπνωθούν και να εξαπατήσουν τους βαριεστημένους χρήστες.
2003, Ιωάννα Καρυστιάνη, - "Ο άγιος της μοναξιάς"


Ο χειμώνας θέλει σύννεφα, η άνοιξη λιβάδια, το καλοκαίρι παραλίες, το φθινόπωρο δάση. Ο Νοέμβριος αλλού ήταν κόκκινος, οι οξιές έπαιρναν φωτιά και σιγόκαιγαν ως το Δεκέμβριο, που τις έσβηνε το χιόνι για να ξαπλώσει άνετα στους δύο επόμενους δικούς του μήνες.
2003, Ιωάννα Καρυστιάνη, - "Ο άγιος της μοναξιάς"

Kris Allen - Live Like We're Dying

Sometimes we fall down, can't get back up
We're hiding behind skin that's too tough
How come we don't say I love you enough?
'Til it's to late, it's not too late

Our hearts are hungry for a food that won't come
And we could make a feast from these crumbs
And we're all staring down the barrel of a gun
So if your life flashed before you, what would you wish you would've done?

Yeah, we gotta start lookin' at the hands of the time we've been given
If this is all we got, then we gotta start thinkin'
If every second counts on a clock that's tickin'
Gotta live like we're dying

We only got 86 400 seconds in a day to
Turn it all around or to throw it all away
We gotta tell 'em that we love 'em while we got the chance to say
Gotta live like we're dying

And if your plane fell out of the skies
Who would you call with your last goodbye?
Should be so careful who we left out of our lives
And when we long for absolution, there will be no one on the line

Yeah, we gotta start lookin' at the hands of the time we've been given
If this is all we got, then we gotta start thinkin'
If every second counts on a clock that's tickin'
Gotta live like we're dying

We only got 86 400 seconds in a day to
[ Kris Allen Lyrics are found on www.songlyrics.com ]
Turn it all around or to throw it all away
We gotta tell 'em that we love 'em while we got the chance to say
Gotta live like we're dying, oh, like we're dying, oh, like we're dying
Like we're dying, oh, like we're dying

You never know a good thing 'til it's gone
You never see a crash 'til it's head on
Why do we think we're right when we're dead wrong?
You never know a good thing 'til it's gone

Yeah, gotta start lookin' at the hands of the time we've been given
If this is all we got, then we gotta start thinkin'
If every second counts on a clock that's tickin'
Gotta live like we're dying

We only got 86 400 seconds in a day to
Turn it all around or to throw it all away
We gotta tell 'em that we love 'em while we got the chance to say
Gotta live like we're dying


Μερικές φορές πέφτουμε και δεν μπορούμε να επανέλθουμε
Κρυβόμαστε πίσω από το δέρμα μας που είναι πολύ σκληρό
Πως γίνεται να μη λέμε «σ’αγαπώ»;

Μέχρι να είναι αργά, δεν είναι αρκετά αργά !

Οι καρδιές μας είναι πεινασμένες για μια τροφή που δεν έρχεται
Και εμείς μπορούμε να κάνουμε μια γιορτή από τα ψίχουλα
Όλοι είμαστε μπροστά από το βαρέλι ενός πυροβόλου όπλου
Έτσι αν η ζωή σου άστραφτε μπροστά σου, τι θα ευχόσουν να είχες κάνει;

Θα είχαμε αρχίσει να κοιτάμε το χρόνο που μας δόθηκε στα χέρια
Αν είναι όλα αυτά που έχουμε, τότε ας αρχίσουμε να σκεφτόμαστε
Αν κάθε δευτερόλεπτο μετράει σε ένα ρολόι που χτυπάει
Τότε πρέπει να ζήσουμε σαν να ήταν να πεθάνουμε την επόμενη στιγμή.

Έχουμε 86 400 δευτερόλεπτα τη μέρα
Για να τα γυρίσουμε όλα αλλιώς ή για να τα πετάξουμε όλα μακριά
Να πούμε στους άλλους ότι τους αγαπάμε,
όταν έχουμε την ευκαιρία να το κάνουμε
πρέπει να ζήσουμε σαν να ήταν να πεθάνουμε την επόμενη στιγμή.

Και αν το αεροπλάνο σου έπεσε από τους ουρανούς
Ποιόν θα χαιρετούσες με το τελευταίο σου αντίο;
Πρέπει να είμαστε πολύ προσεχτικοί για το ποιόν αφήνουμε
έξω από τις ζωές μας
Γιατί όταν θα έχουμε καιρό για άφεση αμαρτιών, τότε δε θα βρίσκεται κανένας εκεί

Ας αρχίσουμε να κοιτάμε το χρόνο που μας δόθηκε στα χέρια
Αν είναι όλα αυτά που έχουμε τότε ας αρχίσουμε να σκεφτόμαστε
Αν κάθε δευτερόλεπτο μετράει σε ένα ρολόι που χτυπάει
Τότε πρέπει να ζήσουμε σαν να ήταν να πεθάνουμε την επόμενη στιγμή.

Έχουμε 86 400 δευτερόλεπτα τη μέρα
Για να τα γυρίσουμε όλα αλλιώς ή για να τα πετάξουμε όλα μακριά
Να πούμε στους άλλους ότι τους αγαπάμε,
όταν έχουμε την ευκαιρία να το κάνουμε
Τότε πρέπει να ζήσουμε σαν να ήταν να πεθάνουμε την επόμενη στιγμή.

Ποτέ δεν γνωρίζεις πόσο καλό είναι κάτι, έως να το χάσεις
Δεν έχεις δει καταστροφή μέχρι να σου συμβεί
Γιατί νομίζουμε ότι είμαστε σωστοί όταν είμαστε τόσο λάθος;
Ποτέ δεν γνωρίζεις πόσο καλό είναι κάτι, έως να το χάσεις

EAT ... PRAY ... LOVE ...

Eat, Pray, Love
Η ζωή περιμένει να την απολαύσεις
Eat, Pray, Love
Συγγραφέας: Gilbert Elizabeth
Μεταφραστής: Πανταζή Φανή
Εκδότης: Μίνωας

H Ελίζαμπεθ Γκίλμπερτ συνειδητοποιεί πως είναι καιρός να κάνει το δικό της ταξίδι, αναζητώντας τρία πράγματα που της λείπουν: την απόλαυση, την πίστη και την ισορροπία.

Από τη Ρώμη με την εκλεκτή κουζίνα και την αλέγκρα κουλτούρα πηγαίνει στην Ινδία, όπου, ύστερα από τέσσερις μήνες ασκητικής ζωής με γιόγκα και διαλογισμό, καταφέρνει να βρει την εσωτερική της πίστη. Τέλος, φτάνει στο εξωτικό Μπαλί, όπου θα ανακαλύψει ένα καινούριο μονοπάτι προς τη γαλήνη. Η ευτυχία αρχίζει να της χαμογελά...

Με στόχο την εξέλιξη

Η 13η Σεπτεμβρίου 2010 ήταν μέρα αγιασμού σε όλα τα σχολεία της περιοχής.

Από το πρωί έως το μεσημέρι είχαν ολοκληρωθεί οι αγιασμοί σε όλες τις σχολικές μονάδες.

Το σούρουπο της ίδιας μέρας μετά τις 8:00μμ στην Ανατολική είσοδο - αυλή του Επαγγελματικού Λυκείου ΕΠΑΛ Ορεστιάδας συγκεντρώθηκαν περίπου 50 – 60 άτομα. Το βραδάκι της 13ης Σεπτεμβρίου πραγματοποιήθηκε ένας ακόμα αγιασμός.

Αυτός του 2ου Εσπερινού Επαγγελματικού Λυκείου Ορεστιάδας.

Παρευρέθηκα εκεί μετά από πρόσκληση ενός φίλου και πραγματικά το χάρηκα.

Μια αυλή γεμάτη ανθρώπους που εξέπεμπαν έναν ιδιαίτερο δυναμισμό.

Άνθρωποι με οικογένειες, με δουλειές, με καθημερινές υποχρεώσεις ενσωματώνουν στο καθημερινό πρόγραμμά τους για 4 χρόνια, 7:30 μμ – 10:00 μμ , τα μαθήματα της ειδικότητας που επέλεξαν και προετοιμάζονται, όσοι από αυτούς το θέλουν, για να δώσουν εξετάσεις για την εισαγωγή τους στα ιδρύματα ανώτατης εκπαίδευσης, με τα ίδια ακριβώς δικαιώματα με τους μαθητές του ημερήσιου ΕΠΑΛ.

Ένιωσα σαν να είμαι ανάμεσα στους δικούς μου ανθρώπους. Η δύναμη που χρειάζεται για να εντάξεις στη ζωή σου άλλον ένα κύκλο εκπαίδευσης απαιτείται να είναι μεγάλη! Και αυτό ήταν διάχυτο παντού στην αυλή του σχολείου.

Πηγαδάκια, συζητήσεις, ανταλλαγή πληροφοριών, χιούμορ! Άνθρωποι που καμαρώνουν γι’ αυτό που πετυχαίνουν εκεί γιατί πραγματικά τους κάνει να ξεχωρίζουν, όχι μόνο ως δραστήριους και δημιουργικούς, αλλά και ως άνθρωπους που από οποιαδήποτε θέση και κατάσταση και αν βρίσκονται αντικρίζουν τη ζωή εξελικτικά!!

Συνοδοιπόροι και υποστηρικτές σ’ αυτό το εξαιρετικά ενδιαφέρον εγχείρημα είναι ο διευθυντής και οι καθηγητές του Εσπερινού ΕΠΑΛ οι οποίοι δίνουν με την προσφορά τους τη δυνατότητα να πραγματοποιηθούν όλα όσα επιθυμούν και προγραμματίζουν οι ξεχωριστοί αυτοί «μαθητές», (70 περίπου στο σύνολό τους φέτος), αρπάζοντας μια δεύτερη ευκαιρία που τους δίνεται να προχωρήσουν και να πετύχουν νέους στόχους στη ζωή τους.

Ένιωσα πραγματικά περήφανη για την πόλη μου και τους ανθρώπους της και ένιωσα μιαν αυθεντική ζωντάνια και διάθεση για εξέλιξη που είχα πολύ, πολύ καιρό να συναντήσω!

Από τον Αραφάτ στον Νετανιάχου!

Το πάνε από ’δώ, το φέρνουν από ’κεί, το ψειρίζουν και το αναμασούν, αλλά η ουσία είναι μία: με τη θέλησή μας ή και χωρίς αυτή, αλλά πάντως με τις ευλογίες και τις παροτρύνσεις της Ουάσιγκτον, πάμε να «τακιμιάσουμε» για τα καλά με το Ισραήλ!

Η άρον άρον ανταπόδοση της επίσκεψης του Παπανδρέου από τον Νετανιάχου δείχνει ότι οι Ισραηλινοί επείγονται να τελειώνουν μ’ αυτή την ιστορία της «σύσφιγξης» των σχέσεων Αθήνας - Τελ Αβίβ.

Είναι αυτονόητο ότι ο «πάγος» που έχει πέσει στις σχέσεις του Ισραήλ με την Τουρκία δεν αναμένεται να λιώσει σύντομα. Η Τουρκία, από πιστός φίλος, συνεργάτης αλλά και καλός πελάτης οπλικών συστημάτων, έχει μετατραπεί σ’ έναν γείτονα που προκαλεί μεγάλη καχυποψία στους Ισραηλινούς αλλά και στους Αμερικανούς, που θεωρούν ότι τα παιχνιδάκια του Ερντογάν με το Ιράν του Αχμαντινετζάντ έχουν από καιρό ξεπεράσει κάθε όριο ανοχής.

Στη πράξη τώρα. Η πρώτη επίπτωση που έχουν να αντιμετωπίσουν οι Ισραηλινοί από τη διακοπή των σχέσεων με την Τουρκία είναι ότι δεν έχουν «ζωτικό χώρο» για να ασκηθούν οι Ένοπλες Δυνάμεις τους και ειδικά η Πολεμική Αεροπορία τους. Κι αυτοί ως γνωστόν δεν κάνουν ασκήσεις απλά για να... ξεμουδιάσουν.

Σενάρια πολέμου

Τα σενάρια των ασκήσεων είναι συγκεκριμένα τα τελευταία χρόνια: Πώς θα βομβαρδίσουν στόχους στο Ιράν. Γι’ αυτό έχουν ανάγκη από μεγάλο «οικόπεδο» για να παίξουν «παιχνίδια πολέμου». Δεν άργησαν να το βρουν. Για την ακρίβεια το είχαν εντοπίσει και χρησιμοποιήσει πολύ πριν τα «σπάσουν» οριστικά με τους ισλαμιστές του Ερντογάν.

Το 2008 ο αμερικανικός Τύπος με πρωτοσέλιδα αποκαλύπτει το σενάριο της άσκησης «Ένδοξος Σπαρτιάτης» στο Αιγαίο και στην περιοχή του πεδίου βολής Κρανέα, έξω από τη Λάρισα:

● 100 ισραηλινά οπλισμένα μαχητικά απογειώνονταν από τις βάσεις τους.
● Ανεφοδιάζονταν στον αέρα και εκτελούσαν εικονικές προσβολές επίγειων στόχων στην Κρανέα.
● Στη συνέχεια επέστρεφαν στις βάσεις τους.

Σημαντική λεπτομέρεια: Η απόσταση που έκαναν τα ισραηλινά μαχητικά φορτωμένα με βόμβες ήταν ίση με αυτή που θα κληθούν να καλύψουν αν διαταχθούν να βομβαρδίσουν στόχους στο Ιράν. Τυχαίο; Δεν νομίζουμε. Αυτό τουλάχιστον υποστήριξαν οι Αμερικανοί συνάδελφοι.

Δεύτερη λεπτομέρεια, πολύ σημαντική για τον ρόλο που καλείται να παίξει η Ελλάδα: Η άσκηση «Ένδοξος Σπαρτιάτης» ήταν γνωστή στους Έλληνες δημοσιογράφους, ειδικά σ’ αυτούς που καλύπτουν το αμυντικό ρεπορτάζ. Τους είχε ζητηθεί από κορυφαίους αξιωματούχους του Πενταγώνου να μην γράψουν ούτε λέξη μέχρι να ολοκληρωθεί η άσκηση και έλεγαν μάλιστα ότι «δεσμευόμαστε από συμφωνία που έχουμε υπογράψει»!

Όμως η άσκηση – και κυρίως το σενάριό της – διέρρευσε σε αμερικανική εφημερίδα εβραϊκών συμφερόντων. Τυχαίο; Δεν νομίζουμε.

Το χειρότερο; Τα σχετικά περί... συμφωνίας εχεμύθειας ισχύουν πέρα για πέρα!!! Τι συμφωνία είναι αυτή;

Απ’ τον Μητσοτάκη στον Γιώργο

● Το 1992 ο μέγας Μητσοτάκης αναγνωρίζει το Ισραήλ.

● Έναν χρόνο μετά, πέφτει και τον διαδέχεται ο Ανδρέας Παπανδρέου.

● Το 1994 ο υπουργός Άμυνας της κυβέρνησής του, ο Γεράσιμος Αρσένης, επισκέφτηκε το Τελ Αβίβ και συναντήθηκε με τον Γιτζάκ Ράμπιν, πρωθυπουργό τότε, ο οποίος στα γεράματα είχε γίνει μετριοπαθής και εμφανιζόταν πρόθυμος να βρεθεί μια κάποια λύση στο Παλαιστινιακό. Μ’ αυτόν υπέγραψε ο Αρσένης την πρώτη αμυντική συνεργασία.

Ο Ράμπιν λόγω των μετριοπαθών θέσεών του δολοφονήθηκε λίγους μήνες μετά από φανατικό Εβραίο. Η αμυντική συμφωνία όμως έμεινε. Στις πρώτες σελίδες της προβλέπεται ότι δεν... θα είμαστε μαρτυριάρηδες για τις όποιες στρατιωτικές συνεργασίες κάνουμε.

Μέχρι το 2008 και τον «Ένδοξο Σπαρτιάτη» μεγάλες ασκήσεις μεταξύ Ισραήλ και Ελλάδας δεν έγιναν, αφού Τελ Αβίβ και Άγκυρα ήταν «μες στα μέλια». Μετά έσφιξαν τα γάλατα και πλάκωσαν οι... Ένδοξοι Σπαρτιάτες και τα σχετικά στη γειτονιά. Σημειωτέον ότι μετά τον Αρσένη όλοι οι υπουργοί Άμυνας ανανέωναν την αμυντική συμφωνία των δύο πλευρών.

Παρά το κράξιμο που έπεσε μετά τη μεγάλη άσκηση των Ισραηλινών, η αμυντική συμφωνία Ελλάδας - Ισραήλ παρέμεινε σε ισχύ και αυτό αποκαλύφθηκε την ημέρα που οι Ισραηλινοί κομάντο επιτέθηκαν στο τουρκικό πλοίο ανοιχτά της Γάζας. Εκείνες τις ημέρες 10 ισραηλινά μαχητικά βρίσκονταν στη Κρήτη, στο πλαίσιο της άσκησης «Μίνωας», και Ισραηλινοί κομάντο με ελικόπτερα ετοιμάζονταν για ασκήσεις έρευνας - διάσωσης σε εχθρικό έδαφος στην... Ανδραβίδα! Και οι δύο ασκήσεις αναβλήθηκαν λόγω της επίθεσης στο πλοίο, αλλά ήδη οι Ισραηλινοί ζητάνε να προσδιοριστούν νέες ημερομηνίες το φθινόπωρο.

Πόσο μακριά είμαστε αποφασισμένοι να το πάμε με τους Ισραηλινούς; Η απόφαση φαίνεται ότι δεν θα υπαγορευτεί από το όποιο εθνικό συμφέρον – αν υποθέσουμε ότι υπάρχει τέτοιο σ’ αυτή την υπόθεση. Η στρατιωτική συνεργασία των δύο πλευρών σπρώχνεται με χίλια από την Ουάσιγκτον, που από τη μια θέλει να στείλει ένα μήνυμα στην Άγκυρα και τον νέο... Λόρενς της Αραβίας, τον Ταγίπ Ερντογάν, και να του κόψει τις... πυρηνικές του ορέξεις (βλέπε σχέδια για πυρηνικό σταθμό στο Ακούγιου) και από την άλλη θέλει να εξυπηρετήσει και τους πιο πιστούς της συμμάχους.

Το ζήτημα είναι αν εμείς μπορούμε να κερδίσουμε κάτι απ’ αυτή την ανίερη για την ελληνική κοινή γνώμη συμφωνία. Εξαιρετικά αμφίβολο. Από την άλλη πλευρά είναι αλήθεια ότι κατορθώσαμε το... ακατόρθωτο. Αν και θεωρητικά ήμασταν η πιο ισχυρή χώρα των Βαλκανίων, καταφέραμε η περιοχή να γίνει προνομιακό γήπεδο για τον Νεο-Οθωμανισμό και τους κήρυκές του, Ερντογάν και Νταβούτογλου.

Η διπλωματική μας μοναξιά είναι απίστευτη, αλλά αυτό... από μόνο του δεν μπορεί να αποτελέσει άλλοθι για να πέσουμε άνευ όρων στην αγκαλιά του Νετανιάχου.

Άρθρο της Εφημερίδας "Το Ποντίκι" - Σάββατο, 21 Αυγούστου 2010

Καλοκαίρι

Στίχοι: Διονύσης Σαββόπουλος
Μουσική: Διονύσης Σαββόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Διονύσης Σαββόπουλος

Καλοκαίρι
η γαλάζια προκυμαία θα σε φέρει
καλοκαίρι
καρεκλάκια, πετονιές μέσ' το πανέρι
μες τη βόλτα αυτού του κόσμου που μας ξέρει
καλοκαίρι
πλάι στα μέγαρα, στις τέντες με τ' αγέρι
καλοκαίρι
με χρυσούς ανεμιστήρες μεταφέρει
την βανίλια με το δίσκο του στο χέρι
την κοψιά μιας προτομής μέσ' το παρτέρι
καλοκαίρι
μ' ανοιχτό πουκαμισάκι στα ίδια μέρη

Καλοκαίρι
με μισόκλειστες τις γρίλιες μεσημέρι
καλοκαίρι
καθρεφτάκια και μια θάλασσα που τρέμει
στο ταβάνι και τους γύψους μεσημέρι
καλοκαίρι
με τον κούκο μέσ' τα πεύκα και στ' αμπέλι
καλοκαίρι
στόμα υγρό, μικροί λαγόνες, καλοκαίρι
με τη φέτα το καρπούζι στο ένα χέρι
με φιλιά μισολιωμένα, καλοκαίρι
καλοκαίρι
λίγες φλούδες στης κουζίνας το μαχαίρι

Καλοκαίρι
του σκυμμένου θεριστή του τυφλοχέρι
καλοκαίρι
με βαριά μοτοσικλέτα μες τα σκέλη
τους φακούς του ανάβει μέρα μεσημέρι
καλοκαίρι
όλο πίσσα και κατράμι καλοκαίρι
καλοκαίρι
με τον ρόγχο του air condition μεσημέρι
φαλακροί μέσ' τις σακούλες μας σαν γέροι
εκεινού με τ' άσπρο κράνος που μας ξέρει
καλοκαίρι
μια οσμή νεκροθαλάμου, καλοκαίρι
Καλοκαίρι
στην αρχή σαν έγχρωμο έργο στην Ταγγέρη
αλλά εν τέλει
με του κάτω κόσμου το έγκαυμα στο χέρι
την λαχτάρα του στον κόσμο περιφέρει
καλοκαίρι
στον χαμό του οδηγημένο και το ξέρει
καλοκαίρι
τόσο ώριμο που πέφτοντας προσφέρει
μια πλημμύρα των καρπών, στάρι και μέλι
στον σπασμό του το απόλυτο το αστέρι
καλοκαίρι
μες τα κόκκινα της δύσης του ανατέλλει

ΜΕ ή ΧΩΡΙΣ ΧΡΙΣΜΑ ;

Χρίσμα. Η πρώτη έννοια που παρατίθεται στο «Λεξικό της Νέας Ελληνικής γλώσσας – ΠΕΛΕΚΑΝΟΣ» είναι : επίχρισμα, επάλειψη. Ακολουθεί η έννοια του άγιου μύρου και στη συνέχεια η έννοια του χρίσματος ως “επίσημη αναγνώριση, ανακήρυξη”.

Μπαίνω στην περιέργεια να δω τις τρεις έννοιες κάτω από το ίδιο πρίσμα. Να διακρίνω αυτό το κοινό που ετυμολογικά ή ουσιαστικά τις συνδέει.
Κυρίαρχο ρόλο έχει το ότι με την επάλειψη του άγιου μύρου κατά τη βάπτιση ενός παιδιού, αυτό αποκτά την επίσημη αναγνώρισή του –ανακηρύσσεται - χριστιανός. Οπότε η διαδικασία συνδέει τις τρεις λέξεις με το ίδιο νόημα.

Περνώντας λοιπόν στο χώρο της πολιτικής και συγκεκριμένα στις εκλογές της αυτοδιοίκησης που πλησιάζουν, ο όρος χρίσμα ….. παίζει πολύ.
Από άλλους θεωρείται απαραίτητο, από κάποιους ποθητό, ενώ για κάποιους άλλους είναι ανεπιθύμητο. Κάποιοι το σνομπάρουν γιατί … τους σνομπάρει. Ίσως να υπάρχουν και εκείνοι που δεν μπαίνουν καν σε διαλεκτική με αυτή τη διαδικασία.
Ανάλογα με το πώς σχετίζεται ο καθένας με την έννοια και τη διαδικασία του «χρίσματος» πιστεύω ότι μεταφέρει και μεταδίδει τα δικά του μηνύματα, τόσο για την αυτεπίγνωση και την αυτοαξιολόγησή του, όσο και για την τοποθέτησή του μέσα στο μεγάλο «παιχνίδι» που λέγεται «Καλλικράτης – Διοίκηση – Αυτοδιοίκηση».

Έτσι λοιπόν σκέφτομαι ποιου είδους είναι η «επάλειψη» που δέχεται ο εν βαπτίση υποψήφιος δήμαρχος, ώστε μέσω αυτού να αναγνωρισθεί … επίσημα;! Η κομματική αναγνώριση; Η ενσωμάτωση συγκεκριμένων δεδομένων; Ο ορισμός πορείας πλεύσης; Η υποστήριξη μιας ανωτέρου «δυνάμεως»; Η λειτουργία του ως ασφάλειας και στηρίγματος;

Έναυσμα για την παρούσα ανάρτηση αποτέλεσε ένα άρθρο που αναδημοσίευσε η εφημερίδα «Γνώμη» (6-8-2010) από την εφημερίδα «Το Βήμα» του Νίκου Μπακουνάκη.
«Οι πρώτες πληροφορίες για τις εκλογές (τοπικές και περιφερειακές), τις λεγόμενες «αυτοδιοικητικές», αποκαλύπτουν την παθογένεια του πολιτικού συστήματος. Και είναι κρίμα γιατί στην κλίμακα του δήμου ή πολύ περισσότερο της περιφέρειας αυτές οι εκλογές είναι πιο σημαντικές από τις βουλευτικές. Αν λάβουμε υπόψη μας μάλιστα το γεωγραφικό εύρος των περιφερειών και τις αρμοδιότητες του εκλεγμένου περιφερειάρχη, ένα είδος τοπικού κυβερνήτη, είναι αυτοκτονικό και αντικοινωνικό τα κόμματα να δίνουν το χρίσμα σε υποψηφίους με κριτήρια κομματικής πειθαρχίας, κομματικών εκδουλεύσεων, προσωπικών σχέσεων ή ακόμη και ευκαιριακών συναλλαγών. (…..) Το κόμμα επικυρώνει την υποψηφιότητα, ως ένα είδος προσωπικού, πολιτικού εφάπαξ. Αν η πόλη καταστραφεί, το κόμμα δε θα ευθύνεται (…..) Δεν είναι εξ’ ορισμού κακό οι υποψήφιοι να έχουν κομματική ταυτότητα ή τουλάχιστον να τους αναγνωρίζουμε ότι ανήκουν σ’ έναν πολιτικό χώρο. Αλλά αυτό είναι ένα κριτήριο που πρέπει να έπεται. Αυτό που προηγείται είναι η αυτοδιοικητική κουλτούρα του υποψηφίου, το έργο που έχει επιδείξει κι επίσης το πρόγραμμά του.»

Αναρωτιέμαι όμως πόσο πάμε για άλλη μια φορά να ρίξουμε το φταίξιμο στο σύστημα και στα κόμματα, που πράγματι παθογενώς καθορίζουν κάθε πολιτική διάσταση των κοινωνικών διαδικασιών της χώρας! Στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή και εν όψει των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών φαίνεται ότι τα πρόσωπα μπορούν να πάρουν τις διαδικασίες στα χέρια τους! Πραγματικά μπορούμε να γυρίσουμε την πλάτη στον κομματικό διχασμό, ότι χρώμα και αν φέρει. Νομίζω ότι είναι η ώρα που η κοινωνία μπορεί να πει ένα τρανταχτό ΟΧΙ στην κατακυρίευση κάθε σκέψης, λογικής και προγραμματισμού με κομματικά κριτήρια. Και αυτό το ΟΧΙ πρέπει να ακουστεί και να μεταδοθεί πρωταρχικά από τους υποψήφιους δημάρχους και όσους ενδιαφέρονται να αναμιχθούν στην εκλογική διαδικασία. Πρώτα αυτοί πρέπει να αδιαφορήσουν για τις κομματικές διαδικασίες, είτε λέγονται «χρίσμα», είτε «στήριξη», είτε «υποστήριξη», είτε «επάλειψη» !!

Ο επόμενος δήμαρχος ή περιφερειάρχης περισσότερο από κάθε άλλη φορά θα πρέπει να διαθέτει τη στόφα του ηγέτη. Και οι ηγετικές ικανότητες δεν έχουν να κάνουν με κανένα κόμμα, με καμιά καθοδήγηση ή έξωθεν αναγνώριση! Οι ηγετικές ικανότητες, σύμφωνα με τον Daniel Goleman στο «Ο νέος ηγέτης», έχουν να κάνουν με το πόσο ο ίδιος “είναι συντονισμένος με τα δικά του εσωτερικά σήματα, τις προσωπικές του αξίες, την αντίληψή του για την καλύτερη πορεία δράσης και την ικανότητά του να βλέπει την ευρύτερη εικόνα σε μια σύνθετη κατάσταση.”

Πως μπορούμε άραγε να εμπιστευτούμε έναν υποψήφιο δήμαρχο όταν ο ίδιος εξαρτάται από την επιλογή του κόμματός του; Πόσο μπορεί να δει ευρύτερα μια σύνθετη εικόνα όταν εξ’ αρχής αυτή αυτοπεριορίζεται από τα όρια του κόμματός του;

Η αυτοδιοίκηση ενός δήμου θέλει μια ισχυρή, αυτόφωτη προσωπικότητα της οποίας βασικό παράγοντα αποτελεί η «Οργανωτική κοινωνική επίγνωση». «Μια προσωπικότητα με έντονη οργανωτική επίγνωση επιδεικνύει διπλωματικότητα και πολιτική ευστροφία, είναι ικανή να εντοπίζει τα σημαντικά κοινωνικά δίκτυα, και μπορεί να αναγνωρίσει τις βασικές σχέσεις εξουσίας μεταξύ των ανθρώπων. Μια τέτοια προσωπικότητα με ηγετικές ικανότητες είναι ικανή να συνδιαλλαγεί με όλες τις πλευρές, να κατανοήσει τις διαφορετικές οπτικές και να βρει τη χρυσή τομή που ικανοποιεί τους πάντες.»

Με όλα αυτά δεν αμφισβητώ τις ικανότητες των ανθρώπων που έχουν εμπλακεί ή θα εμπλακούν πιθανόν σε διαδικασίες χρίσματος. Πράγματι μπορεί να πιστεύουν σε όλα αυτά και να είναι στις προθέσεις τους να προσπαθήσουν να τα εφαρμόσουν. Το πρωταρχικό μήνυμα όμως που στέλνουν είναι πως αυτό δεν είναι η προτεραιότητά τους। Δεν είναι η διάθεσή τους να αναδείξουν το κοινωνικό σύνολο, που αποτελεί τη βάση αυτού του τόπου, σε πρωταγωνιστή! Όταν προηγούνται οι κομματικές διαδικασίες, τότε ο πολίτης μπαίνει σε αμφισβήτηση και προσπαθούν να χειριστούν τα κριτήριά του. Το ζητούμενο είναι η εξύψωση του πολίτη / δημότη στο βάθρο που ανήκει, δηλαδή στη μεγάλη βάση που κινεί τα νήματα και απαιτεί την αναγνώριση και την σύναψη ειλικρινών σχέσεων! Όταν αυτό υποβαθμίζεται μπροστά στις κομματικές διαβουλεύσεις – όσο δημοκρατικές και αν θέλουν να εμφανίζονται - νομίζω ότι ο κάθε υποψήφιος νιώθει ανασφάλεια, αν ο ίδιος είναι ικανός να έχει στο πλάι του όλον αυτό τον κόσμο που διψάει για έναν πραγματικό ηγέτη, που θα τον σεβαστεί, θα του προσφέρει τα όρια που απαιτούνται για να λειτουργήσει σωστά όλο το νέο αυτό εγχείρημα, που θα συνεργαστεί μαζί του προσφέροντας πρωτοβουλίες και όχι ρουσφέτια, θα τον δεσμεύσει μέσω του ενθουσιασμού σε μια συλλογική προσπάθεια για να διαμορφώσει μια ξεχωριστή ταυτότητα για την πόλη του.

Ένας πραγματικός ηγέτης / δήμαρχος πρέπει να αφιερώσει πραγματικό χρόνο για να καλλιεργήσει και να ενισχύσει στενές σχέσεις με τον πολίτη / δημότη που ξεπερνούν τις τυπικές, πολιτικοκομματικές, επικοινωνικοσυμβουλευτικές σχέσεις.

Δίπλα σε όλα αυτά πόσο φτωχό μοιάζει το χρίσμα!
Ίσως πράγματι για ένα παιδί που μόλις βαφτίζεται να ‘ναι αυτό το μόνο που μπορεί να του εξασφαλίσει την αναγνώρισή του ως χριστιανό, αλλά νομίζω ότι σε έναν ενήλικο δεν είναι αυτό που τον καθορίζει, αλλά η ίδια του η προσωπικότητα, το έργο του και οι πεποιθήσεις του!
Κάπου εκεί ίσως το κομματικό χρίσμα ετεροχρονισμένα συγχέεται με το άγιο μύρο και την αναγνώριση μέσω αυτού.
Ίσως αντί να παλινδρομούμε στην πολιτική να πρέπει να ωριμάσουμε … αρχής γενομένης από τους ανθρώπους που εκλέγουμε, από αυτούς που θα ‘θέλαμε να καμαρώνουμε όχι εξαρτώμενους, αλλά ως αυτοδύναμους και ανεξάρτητους ηγέτες!!!

Η εξουσία της κοινωνίας

"Επειδή η κοινωνία με την ανεπτυγμένη της οργάνωση ασκεί μια άγνωστη, μέχρι τώρα, εξουσία πάνω στον άνθρωπο, η εξάρτηση του ανθρώπου απ' αυτήν έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις που αυτός έπαψε πια να έχει μια δική του πνευματική ζωή.

Έτσι μπήκαμε σε έναν καινούριο Μεσαίωνα। Μέσα από μια γενική αποδοχή, η ελευθερία της σκέψης έπαψε να λειτουργεί, γιατί πολλοί σταμάτησαν πια να σκέφτονται σαν ελεύθερα άτομα και άρχησαν να καθοδηγούνται από την ομάδα όπου ανήκουν .....

Θυσιάζοντας την ανεξαρτησία της σκέψης έχουμε χάσει την πίστη μας στην αλήθεια! Η διανοητική - συναισθηματική ζωή αποδιοργανώθηκε। Η υπεροργάνωση των δημοσίων υποθέσεων καταλήγει στην οργάνωση της έλλειψης σκέψης!"

"Η βιομηχανική κοινωνία δε χαρακτηρίζεται μόνο από έλλειψη ελευθερίας αλλά επίσης και από μια "υπερπροσπάθεια"। Για δύο ή τρεις αιώνες πολλοί άνθρωποι έζησαν μόνο σαν εργαζόμενα άτομα και όχι σαν ανθρώπινα πλάσματα। Η ανθρώπινη υπόσταση ανακόπηκε, και στην ανατροφη των παιδιών από τέτοιους υπανάπτυκτους γονείς λείπει ένας βασικός παράγοντας για την ανθρώπινη ανάπτυξή τους। Αργότερα ο ενήλικος, υποταγμένος καθώς είναι στην υπεραπασχόληση, υποκύπτει όλο και περισσότερο στην ανάγκη για επιφανειακή διασκέδαση। Η απόλυτη παθητικότητα, η απόσταση της προσοχής από τον εαυτό του και η αδιαφορία για το άτομό του γίνονται πια μια φυσική ανάγκη γι 'αυτόν।

Μετά από όλα αυτά, ο Schweitzerκάνει έκκληση για τη μείωση της εργασίας και επιτίθεται ενάντια στην υπερκατανάλωση και την πολυτέλεια।

Απόσπασμα από το βιβλίο του Έριχ Φρομ "Να έχεις ή να είσαι"

Τυχαίο; Δεν νομίζω...

• Παρατήρηση πρώτη: Σε κάθε χώρα που βρέθηκε στην κατάσταση όπου βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα, το κόμμα που έφερε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο πάντα ηττήθηκε και πολύ συχνά διαλύθηκε κυριολεκτικά στις επόμενες εκλογές।

Τυχαίο; Δεν νομίζω...

• Παρατήρηση δεύτερη: Σε κάθε χώρα που βρέθηκε στη θέση της Ελλάδας, ο πρωθυπουργός που υπέγραψε με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στηρίχθηκε με νύχια και με δόντια από όλο το τοπικό κατεστημένο και από τους διεθνείς οργανισμούς μέχρι να περάσει το σύνολο των μεταρρυθμίσεων που του επιβλήθηκαν και στη συνέχεια αφέθηκε στην τύχη του।
Και κατέρρευσε...

Μιλάμε για ισχυρούς ηγέτες, όπως ο Φερνάντο ντε λα Ρούα στην Αργεντινή, ή παλαίμαχους ηγέτες-σύμβολα, όπως ο Μπουλέντ Ετσεβίτ στην Τουρκία।
Ο πρώτος δραπέτευσε με ελικόπτερο από το Προεδρικό Μέγαρο, ενώ ο δεύτερος συνετρίβη εκλογικά...
Τυχαίο κι αυτό; Δεν νομίζω...

• Παρατήρηση τρίτη: Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δεν είναι ένας οργανισμός που εκφράζει τη «διεθνή οικονομική ορθοδοξία»। Δημιουργήθηκε αρχικά για να εφαρμόσει μια παγκόσμια Κεϊνσιανή πολιτική। Άλλωστε, στις διαπραγματεύσεις για την ίδρυσή του, στο πλαίσιο των Συνθηκών του Μπρέτον Γουντς έπαιξε σημαντικό ρόλο και ο Τζον Μέιναρντ Κέινς...

Αλλά όταν κατέρρευσαν οι Συνθήκες του Μπρέτον Γουντς (1971-73), το ΔΝΤ μετατράπηκε σε σφοδρό πολέμιο της Κεϊνσιανής πολιτικής...
Όμως, δεν εξέφραζε μιαν αντίπαλη οικονομική φιλοσοφία। Εξέφραζε πλέον το διεθνές τραπεζικό καρτέλ των δανειστών.
Γι’ αυτό και τελικώς το αποδοκίμασαν απερίφραστα οι περισσότεροι σημαντικοί οικονομολόγοι, απ’ όλες τις σχολές σκέψης. Ανάμεσα σε αυτούς που έχουν ζητήσει τη διάλυση του ΔΝΤ είναι και ο Κεϊνσιανός Joseph Stiglitz (βραβείο Νόμπελ Οικονομίας 2001), και ο επίσης Κεϊνσιανός Paul Krugman (βραβείο Νόμπελ 2008) και ο μονεταριστής Milton Friedman (βραβείο Νόμπελ 1976) – ναι, ακόμα και ο Φρίντμαν είχε ζητήσει τη διάλυσή του!
Τυχαίο; Δεν νομίζω...

• Το ΔΝΤ κυριαρχείται από λογιστές, όχι οικονομολόγους।
Από «τεχνοκράτες» που θέλουν σίγουρες «οικονομίες» από σίγουρες πηγές Και οι «σίγουρες πηγές» είναι συνήθως οι οριζόντιες περικοπές δαπανών। Μόνο που επειδή είναι «οριζόντιες», είναι συνήθως και μακροχρόνια αναποτελεσματικές।

Γιατί ένας προβληματικός και ελλειμματικός κρατικός προϋπολογισμός αλλού χρειάζεται πολύ βαθιές περικοπές (όπου υπάρχει μεγάλη σπατάλη) κι αλλού δεν χρειάζεται καθόλου περικοπές (όπου οι δαπάνες έχουν μεγάλη απόδοση, υψηλούς πολλαπλασιαστές και δευτερογενή θετικά αποτελέσματα)।

Το να παραβλέπεις την ιδιαίτερη φύση διαφόρων κλάδων των δημοσίων δαπανών και να κόβεις τα πάντα ισοπεδωτικά είναι σαν τον... «αλμπάνη» πρακτικό «γιατρό» που, αντί να καθαρίσει σε βάθος την πληγή, αυτός ακρωτηριάζει το πόδι!
Οι οριζόντιες περικοπές έχουν το μεγάλο μειονέκτημα να είναι πάντα ανεπαρκείς। Γι’ αυτό και χρειάζονται πολύ μεγαλύτερες απ’ όσο θα αρκούσε για να εκμηδενιστεί το έλλειμμα। Άλλα έχουν το πλεονέκτημα ότι είναι «σίγουρες»। Με πολύ σοβαρές «παρενέργειες», όμως...
Οι τεχνοκράτες και οι γραφειοκράτες πάντα προτιμούν τις «εύκολες λύσεις» (quick fixes)। Που συνήθως δημιουργούν μεγαλύτερα προβλήματα αργότερα...

• Έστω κι έτσι, ωστόσο, αυτές οι «οριζόντιες περικοπές» ανακόπτουν τη βύθιση μιας οικονομίας στην ελλειμματικότητα। Αν δεν σταματήσουν εγκαίρως, όμως, οδηγούν σε μεγαλύτερη υπερχρέωση. Γιατί καμία οικονομία δεν ξεπέρασε το υπερβολικό χρέος της μόνο με περικοπές, και μάλιστα «οριζόντιες»।

Όσες χώρες κατάφεραν να βγουν από τον «φαύλο κύκλο» χρέους - ελλειμμάτων, το πέτυχαν με Ανάκαμψη. Και τελικά με Ανάπτυξη!

Οι «οριζόντιες περικοπές» φέρνουν σοβαρή ύφεση। Μετά το πρώτο σοκ, είναι απαραίτητη η αλλαγή πορείας με πολιτικές Ανάκαμψης-Ανάπτυξης, που σπάνε τον «φαύλο κύκλο» της ύφεσης। Αυτό συνέβη σχεδόν παντού.

Τυχαίο; Δεν νομίζω...

• Γι’ αυτό και χρησιμοποιούν συνήθως εγχώριους πολιτικούς «μίας χρήσεως» (συνήθως μεταλλαγμένους σοσιαλδημοκράτες) για να υποβάλουν την κοινωνία τους σε υφεσιακό σοκ. Τους στηρίζουν με κάθε τρόπο μέχρι να φέρουν εις πέρας το πρώτο αυτό «μεγάλο ταρακούνημα»...

Κι ύστερα τους εγκαταλείπουν στην τύχη τους।

Και η κοινωνία αναδεικνύει, στη συνέχεια, κάποιους άλλους (συνήθως μετριοπαθείς φιλελεύθερους), που υιοθετούν πολιτικές Ανάπτυξης-Ανάκαμψης, χωρίς να ξαναγυρίσουν στη λαϊκίστικη σπατάλη παροχών για όλους...

Σας θυμίζουν τίποτε όλα αυτά;
Και τα θεωρείτε τυχαία;
Δεν νομίζω...

• Το ίδιο το Μνημόνιο του ΔΝΤ για την Ελλάδα δεν είναι σοβαρό...
Για γέλια είναι (από οικονομική άποψη – γιατί από πολιτική άποψη είναι για κλάματα)...
Να φανταστείτε επέβαλε πρωτοφανείς αυξήσεις εμμέσων φόρων και ταυτόχρονα προέβλεπε χαμηλό πληθωρισμό! Τώρα ο πληθωρισμός είναι σχεδόν τριπλάσιος αυτού που προέβλεπαν – και θα ανέβει κι άλλο।
Ύστερα απ’ αυτό κανείς που καταλαβαίνει δεν το παίρνει στα σοβαρά।
Εκτός από την πολιτική μας ελίτ, βέβαια, που δεν διαβάζει τι ψηφίζει। Χώρια που δεν καταλαβαίνει οικονομικά...
Άλλωστε, και οι διεθνείς αγορές αποδοκίμασαν το Μνημόνιο και τους υπερασπιστές του!

Σήμερα τα speads –ο καθρέφτης οικονομικής αξιοπιστίας μιας χώρας– είναι πολύ υψηλότερα (750 με 800 μονάδες βάσης) απ’ ό,τι ήταν στα μέσα του περασμένου Απριλίου!
Δηλαδή παρά την εφαρμογή του περιβόητου Μνημονίου, οι διεθνείς αγορές εμπιστεύονται πολύ λιγότερο τη διαχείριση των δημόσιων οικονομικών της χώρας απ’ ό,τι όταν είχαμε φτάσει «κοντά στη χρεοκοπία»!

Τυχαίο; Δεν νομίζω...

Ν।Ζ. - ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ – 01/08/2010

ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΕΣ:
http://www.ppol.gr/cm/index.php?LID=1&Datain=4266

http://tvxs.gr/news/%CE%AD%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%88%CE%B1%CE%BD-%CE%B5%CE%AF%CF%80%CE%B1%CE%BD/joseph-stiglitz-%CE%B7-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CF%81%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%AE

http://www.zoomnews.gr/?p=41502

http://www.market-talk.net/index.php/id/9149

BLOOD MONEY

BLOOD MONEY
Bon Jovi & Jon Bon Jovi

Hey Patty Garrett that's what I used to call you
They tell me you want me but I hear they've got you
They made you a lawman with a badge made of silver
They paid you some money to sell them my blood

I wonder what would have happened
If you were the killer
And I was the hero
Would things be the same
Or would I have traded
Your life for my own life
Would I have paid
Your debts in your place

But this ain't about me, this ain't about you
Or the good and the bad times we've both been through
When the lines between brothers and justice have changed
You do what you've got to cause you can't walk away

Blood money
That's what I call it
'Cause money for blood ain't no fair exchange
Blood money
Bought and then sold you
But your conscience is all you can take to your grave

Hey Patty Garrett έτσι συνήθιζα να σε φωνάζω
Μου είπαν ότι με έψαχνες αλλά άκουσα πως σε πιάσανε
Σε κάνανε άνθρωπο του Νόμου με ένα σήμα φτιαγμένο από ασήμι
Σε πληρώσανε μερικά χρήματα για να τους πουλήσεις το αίμα μου

Αναρωτιέμαι τι μπορούσε να είχε γίνει
Αν εσύ ήσουν ο δολοφόνος
και εγώ ήμουν ο ήρωας
Θα ήταν τα πράγματα ίδια;
ή θα αντάλλασα
Τη ζωή σου για τη δική μου ζωή
Θα πλήρωνα
τα χρέη σου στη θέση σου

Αλλά είπες αυτό δεν είναι για μένα, δεν είναι για σένα
Ή για τις καλές και τις κακές στιγμές που περάσαμε οι δυο μας
Όταν τα όρια ανάμεσα στ’ αδέρφια και τη δικαιοσύνη αλλάζουν
Κάνεις αυτό που πρέπει γιατί δεν μπορείς να ξεφύγεις।

Ματωμένα χρήματα
Έτσι το ονομάζω εγώ
Γιατί τα χρήματα για αίμα δεν είναι δίκαιη ανταλλαγή
Ματωμένα χρήματα
Σ’ αγοράζουν και μετά σε πουλάνε
Αλλά η συνείδηση είναι όλα όσα μπορείς να πάρεις στον τάφο σου

ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΚΑΛΕΙΔΟΣΚΟΠΙΟ

Ημέρες με αρκετή κινητικότητα στα Δημοτικά πράγματα αυτές που διανύουμε!
Με ενδιαφέρον οι περισσότεροι από μας παρακολουθούμε τις επίσημες και ανεπίσημες δηλώσεις. Πηγαδάκια, συναντήσεις, σχόλια, απόψεις, κριτική. Αρχίζει και διαμορφώνεται μια “προκλητική” ατμόσφαιρα που κάθε μέρα μπορεί να επιφυλάσσει και μια «έκπληξη»!! Παρακολουθώντας αυτή την κινητικότητα νιώθω κάθε μέρα ο σφυγμός να αυξάνει, αλλά όχι με ταχύς ρυθμούς. Προς το παρόν χαλαρά ή επιφυλακτικά ….
Αυτό το διάστημα περιέχει εξαιρετικά μηνύματα από κάθε πλευρά, αλλά κυρίως από τους δημότες της περιοχή της Ορεστιάδας.Μια ανησυχία, μια διάθεση επικριτική αλλά και αχόρταγη παράλληλα, τόσο για να σημαδέψουν με το βλέφαρο κλειστό τον επόμενο υποψήφιο, όσο και για να γραπωθούν σε ό,τι νέο και άφθαρτο σαλεύει στον ορίζοντα। Τα κίνητρα και οι διαθέσεις από υποψήφιους δημάρχους και υποψήφιους ψηφοφόρους ακόμα θολά, παραπλανητικά, υπόκωφα και σιωπηλά, καχύποπτα και πολύχρωμα σαν ένα καλειδοσκόπιο πάνω στην περιστροφή!
Αναρωτιέμαι λοιπόν κάθε μέρα και περισσότερο αν όλων των ειδών οι υποψήφιοι έχουμε περίπου προσδιορίσει τι επιδιώκουμε, τι στόχους έχουμε επισημάνει στα χρονοδιαγράμματα των πεποιθήσεων, των απαιτήσεων, των αναγκών και των επιθυμιών μας και αν τελικά είναι ευκολότερο να μας παίρνει η μπάλα των τυπικών διαδικασιών, των κομματικών ή πολιτικών κατευθύνσεων και των κενών πολιτικών λόγων που θα πρέπει να ακολουθηθούν ή να βγουν εις πέρας!
Πόσο την ώρα που ο κάθε υποψήφιος δήμαρχος δηλώνει την πρόθεσή του και ο κάθε υποψήφιος ψηφοφόρος καλείται να επιλέξει με την ψήφο του την επόμενη μέρα της διοίκησης της περιοχής Ορεστιάδας, έχει ξεκάθαρο στο νου του το πώς πορεύεται και όχι το γιατί;
Πόσο η διάθεση των υποψηφίων χαρακτηρίζεται από την ολοένα και περισσότερο ενδυνάμωση της προσωπικότητάς τους, των αξιών και των αρχών της, του σεβασμού απέναντι στο μεγαλειώδες του εαυτού τους που οφείλουν να προβάλλουν προς όλους μας;
Πόσο οι άντρες ή οι γυναίκες που θα διεκδικήσουν το κίνητρό μας να τους προωθήσουμε στη διοίκηση της περιοχής αγαπάνε τον εαυτό τους ώστε να μας προσφέρουν τα καλύτερα και δυνατότερα σημεία του, όχι της πολιτικής τους γραμμής και προγράμματος, αλλά το ανάπτυγμα της προσωπικότητάς τους σε τέσσερις βασικούς άξονες : Στο πόσο πολύ επιθυμούν να προσφέρουν, να αναδειχθούν και να ξεχωρίσουν, πόσο πρέπει αυτό να συμβεί, σύμφωνα με τα επιχειρήματά τους, πόσο έχουν τη δυνατότητα να επιτύχουν και πόσο τελικά έχουν την επιτελιστική ικανότητα να τα καταφέρουν!
Πιστεύω ότι ένας πολίτης που φθάνει να διεκδικεί το ανώτερο διοικητικό αξίωμα μιας περιοχής θα πρέπει να διαθέτει όλα τα παραπάνω μαζί με τη δυναμική, τη σιγουριά, την ασφάλεια που του προσφέρει η ώριμη προσωπικότητά του να αποφασίζει, να τραβάει μπροστά, να ρισκάρει, να πορεύεται με πάθος και μέτρο και να καταφέρνει να επεξεργάζεται τους φόβους και τους θυμούς του, να είναι ικανός να εστιάζει στη δική του κατεύθυνση και να μη «τσιμπάει» στις προκλήσεις των άλλων, αναδεύοντας τη δική του ανασφάλεια και το δικό του φθόνο προς τον ίδιο του τον εαυτό!
Πιστεύω ότι ο σημερινός Καλλικρατικός, (όπως και ο προηγούμενος Καποδιστριακός) σχηματισμός στερεί από τις μικρές κοινότητες και τους δήμους την ανάδειξη ανθρώπων απλών με αγάπη και μόνο προς τα κοινά। Κάνει την τοπική αυτοδιοίκηση επάγγελμα, συμφέρον, δεκανίκι και εκεί είναι καιρός πια και πρέπει να γίνει η υπέρβαση από τον κάθε νέο υποψήφιο να προβάλει την ιδιαιτερότητα και τη διαφορετικότητα της προσωπικότητάς του και της σκέψης του και να ‘ναι αυτό που θα τον κάνει να ξεχωρίσει από τους υπόλοιπους!
Μακάρι να μη συμβιβαστούν οι νέοι υποψήφιοι στα κοινωνικά πρότυπα μιας άχαρης πολιτικής τακτικής και ας γίνουν η αξία και η ακτινοβολία της προσωπικότητάς τους τα βασικά κριτήρια επιλογής τους !!
Μακάρι να μπορούσαμε να παρακολουθήσουμε και να απολαύσουμε, όχι έναν ανταγωνισμό παρατάξεων και κομμάτων αλλά έναν πλούσιο συναγωνισμό προσωπικοτήτων!!

ΝΕΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Γενιά και κοινωνία και νομοσχέδιο και πολιτική που την πέφτει σε άμαχο πληθυσμό δε στέκεται πια, γιατί περί πολέμου πρόκειται !

Σε όλα τα καθεστώτα όταν ο βομβαρδισμός και η σφαγή παίρνει νέους, γυναίκες και γέρους λέγεται γενοκτονία! Σε όλες τις κουλτούρες!

Δείτε το νομοσχέδιο τι τσακίζει; Γυναίκες, νέους, ΑΜΕΑ και γέρους
Και συζητάμε ότι θα σώσουμε τη χώρα βομβαρδίζοντας με αυτά τα μέτρα τον άμαχο πληθυσμό;

Γενιά που πουλάει τα παιδιά της και τις επόμενες γενιές για να καλύψει τις πομπές της, τα λάθη της και τις επιλογές της δεν αξίζει τον κόσμο να υπάρχει!

Η κοινωνία θα κάνει άλλες επιλογές μπορεί να είναι αλληλέγγυες, ουσιαστικές, όχι κατ’ ανάγκη αιματηρές αλλά αν είναι να ρεύσει ένα αίμα ας είναι των ηθικώς ανίκανων να σχεδιάσουν το μέλλον χωρίς να το υποθηκεύσουν εκ των προτέρων με τα λάθη τους!

Λιάνα Κανέλλη, η γυναίκα που εμπνέει σεβασμό με τον δυνατό λόγο της.
Δημοσιεύθηκε από deniforever στο 07/07/2010 στο HELLENICSPACE

Ακολουθούν αποσπάσματα :

Όταν η Λιάνα μιλάει σαν δημοσιογράφος, σαν μορφωμένος άνθρωπος, σαν άνθρωπος που ζει ανάμεσα μας και αναγνωρίζει την πραγματική της κοινωνική και οικονομική θέση, τότε όλοι οι ακροατές και τηλεθεατές της ομιλίας της αυτής νιώθουν ότι πραγματικά υπάρχει κάποιος που τους υπερασπίζεται, τους νοιώθει και τους νοιάζεται.

Ο συγκεκριμένος λόγος της μοιάζει ρεπορτάζ για μια χώρα που λέγεται Ελλάδα, και οι κάτοικοι της είναι κάτι καημένα ανθρωπάκια που ζουν στη φρίκη ενός άσχημου πολέμου, ενός πολέμου που τώρα ξεκινάει και έχει σαν στόχο τα γυναικόπαιδα και τους ηλικιωμένους. Δεν είναι πόλεμος με πραγματικά όπλα, είναι χειρότερος, είναι ψυχολογικός πόλεμος. Τον πόλεμο αυτό δυστυχώς ο κόσμος μας δεν είναι προετοιμασμένος να τον ζήσει, γιατί ναι μεν έχει προειδοποιητικά σημάδια, αλλά δεν αντιμετωπίζεται εύκολα από ανθρώπους που δεν έχουν το υπόβαθρο, κοινωνικό, ψυχολογικό και πνευματικό, να αντιμετωπίσουν την ψυχολογική πίεση των καταστάσεων που ραγδαία εξελίσσονται μπροστά στα μάτια του καθώς και τον ψυχολογικό υποβιβασμό και εξευτελισμό της ανθρώπινης μας υπόστασης.

Η Ελλάδα πλέον κατοικείται από ανθρωποφαντάσματα που κινούνται μηχανικά, ζώντας μια ζωή χωρίς νόημα, χαρά και ουσία, κατοικείται από κουφάρια που περιμένουν να πέσει η ταφόπλακα του μνημονίου επάνω τους.

Αυτό που μας είπε κατάμουτρα είναι αυτό που δεν θέλουμε να παραδεχτούμε για τον εαυτό μας. Ότι θα δουλεύουμε μια ολόκληρη ζωή χωρίς καμία προοπτική βελτίωσης του οικονομικού, κοινωνικού και βιοτικού μας επιπέδου. Ότι η περίπτωση εξέλιξης και ανέλιξης μας σε κάποια καλύτερη θέση μέσω ενός αξιοκρατικού συστήματος αξιολόγησης είναι μηδενική, ότι ευκαιρίες για αλλαγή δεν θα υπάρξουν, ότι μια ολόκληρη ζωή θα μας αντιμετωπίζουν ως μηδενικά και ότι θα θαφτούμε κάτω από το πέπλο της ανυπαρξίας.
Είναι η πρώτη και ίσως η τελευταία φορά στη ζωή μας που θα ακούσουμε πολιτικό να λέει ότι έχει άνεση να ζει, να αναπνέει και να κινείται. Θα πρέπει να ακούσουμε και να ξανακούσουμε το λόγο της να συνειδητοποιήσουμε ότι όλα όσα είπε μας αφορούν, ασχέτως κομματική τοποθέτησης.

Είθε, έστω και ένας ακόμα να μιλούσε έτσι ανθρώπινα, ώστε να αγγίξει τις ψυχές μας και να μας κάνει να ξεχάσουμε την κομματική του ταυτότητα. Πρώτα από όλα είμαστε άνθρωποι με προσωπικότητα και θέλουμε να μας λογαριάζουν σαν οντότητες για να μπορούμε να διατηρούμε την αξιοπρέπεια μας.
Ευχαριστώ.

http://hellenicspace.wordpress.com/2010/07/07/%ce%bb%ce%b9%ce%ac%ce%bd%ce%b1-%ce%ba%ce%b1%ce%bd%ce%ad%ce%bb%ce%bb%ce%b7-%ce%b7-%ce%b3%cf%85%ce%bd%ce%b1%ce%af%ce%ba%ce%b1-%cf%80%ce%bf%cf%85-%ce%b5%ce%bc%cf%80%ce%bd%ce%ad%ce%b5%ce%b9-%cf%83%ce%b5/

Love Shine a Light

Katrina & The Waves / Love Shine a Light / Eurovision 1997 Eurosong ESC HQ

Love shine a light, in every corner of my heart
Let the love light carry, let the love light carry
Light up the magic in every little part
Let our love shine a light, in every corner of our hearts

Love shine a light, in every corner of my dreams
Let the love light carry, let the love light carry
Like the mighty river, flowing from the stream
Let our love shine a light, in every corner of my dreams

And we're all gonna shine a light together
All shine a light to light a way
Brothers and sisters, in every little part
Let our love shine a light, in every corner of our hearts

Love shine a light, in every corner of the world
Let the love light carry, let the love light carry
Light up the magic, for every boy and girl
Let our love shine a light, in every corner of the world

And we're all gonna shine a light together
All shine a light to light a way
Brothers and sisters, in every little part
Let our love shine a light, in every corner of our hearts

And we're all gonna shine a light together
All shine a light to light the way
Brothers and sisters, in every little part
Let our love shine a light, in every corner of our hearts

Η αγάπη ανάβει ένα φως, σε κάθε γωνιά της καρδιάς μας
Ας αφήσουμε το φως της αγάπης να μεταφερθεί
Να φωτίσει τη μαγεία σε κάθε μικρό τμήμα του κόσμου
Ας αφήσουμε την αγάπη ν’ ανάψει ένα φως, σε κάθε γωνιά της καρδιάς μας

Η αγάπη ανάβει ένα φως, σε κάθε γωνιά των ονείρων μου
Ας αφήσουμε το φως της αγάπης να μεταφερθεί
Σαν το δυνατό ποτάμι που ρέει έξω από το ρεύμα
Ας αφήσουμε την αγάπη ν’ ανάψει ένα φως, σε κάθε γωνιά των ονείρων μας

Θα ανάψουμε όλοι ένα φως μαζί
Όλοι θα ανάψουμε ένα φως, να λάμψει ο δρόμος μας
Αδερφοί και Aδερφές σε κάθε μικρό τμήμα του κόσμου
Ας αφήσουμε την αγάπη ν’ ανάψει ένα φως, σε κάθε γωνιά της καρδιάς μας

Η αγάπη ανάβει ένα φως, σε κάθε γωνιά του κόσμου
Ας αφήσουμε το φως της αγάπης να μεταφερθεί
Να φωτίσουμε τη μαγεία, για κάθε αγόρι και κορίτσι
Ας αφήσουμε την αγάπη ν’ ανάψει ένα φως, σε κάθε γωνιά του κόσμου

Θα ανάψουμε όλοι ένα φως μαζί
Όλοι θα ανάψουμε ένα φως, να λάμψει ο δρόμος μας
Αδερφοί και Aδερφές σε κάθε μικρό τμήμα του κόσμου
Ας αφήσουμε την αγάπη ν’ ανάψει ένα φως, σε κάθε γωνιά της καρδιάς μας

ΕΙΚΟΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Πόσο εικονικά μπορεί να είναι όλα αυτά που κατά καιρούς λέμε ότι θέλουμε να ζήσουμε, επιθυμούμε να έχουμε στη ζωή μας ή μας λείπουν;
Και δίπλα σ’ αυτό το ερώτημα, πόσο πραγματικά ζούμε ό,τι υπάρχει στη ζωή μας; Ό,τι βλέπουμε, ό,τι παρατηρούμε, ό,τι αγγίζουμε, ό,τι νιώθουμε.
Το ερώτημα δεν είναι φιλοσοφικό, αλλά πραγματικό। Δεν είναι επιφανειακό και σχετικό με το χρόνο και την αντίληψη μόνο. Είναι ένα ερώτημα πιο κοντά στην υπαρξιακή μας διάσταση.

Καθισμένη στο μπαλκόνι του σπιτιού μου παρατηρώ γύρω μου τον κόσμο, τις εικόνες, τους ήχους, την κίνηση, τους ρυθμούς, τις αισθήσεις.Προσπαθώ να συγκεντρωθώ σε όλα αυτά και να αποκοπώ από την πραγματικότητα του μυαλού μου.Προσπαθώ από μένα να κρατήσω μόνο κάτι, ότι υπάρχω! Υπάρχω εγώ σε ό,τι συμβαίνει γύρω μου και όχι να υπάρχει ο κόσμος γύρω μου μέσα στο μυαλό μου. Συνειδητοποιώ ότι αυτό προσπαθούμε να κάνουμε πάντα.Την πρωτογενή κατάσταση να τη μετατρέψουμε σε δευτερογενή, πριν καν υπάρξουμε μέσα σε αυτή! Κάνουμε την μετάβαση, το άλμα στο μετά πριν υπάρξουμε στο τώρα, στο εδώ και τώρα που ζούμε। Ούτε ένα δευτερόλεπτο πριν, ούτε ένα δευτερόλεπτο μετά!

Προσπαθώντας να συνδυάσω τις δύο σκέψεις προκύπτει το συνθετικό ερώτημα πόσο τελικά μπορώ να επιθυμήσω, όταν δεν έχω μάθει να βιώνω αυτό που πριν είχα επιθυμήσει; Πόσο μπορώ να δημιουργήσω τις συνθήκες για κάτι νέο στη ζωή μου, όταν δεν έχω αντιληφθεί τις συνθήκες μέσα στις οποίες ζω; Πόσο εξασφαλισμένη έχω την πραγματικότητα του εδώ και τώρα, ότι είναι κάτι που ζω, και όχι κάτι που αισθάνομαι ότι έχω ήδη ζήσει;

Η ψυχοθεραπεία είναι μια διαδικασία που σου ανοίγει τον ορίζοντα, που σε βοηθάει να αντιληφθείς ότι η θάλασσα μπροστά σου δεν είναι απλά μια θάλασσα, μια θέα, αλλά είναι η ίδια σου η ύπαρξη που απλώνεται στα πόδια σου. Να βουτήξεις, να κολυμπήσεις, να ανακαλύψεις και να μαθαίνεις κάθε φορά να πηγαίνεις πιο μακριά, πιο βαθιά, αλλά και να αφήνεσαι κάπου - κάπου στο κύμα να σε βγάλει λίγο πιο έξω, και πάλι από νέες διαδρομές να ταξιδεύεις προς τον ορίζοντα που ολοένα ανοίγεται μπροστά σου.Να προσεγγίζεις ολοένα και περισσότερο την υπαρξιακή σου διάσταση που δεν είναι μια εικόνα στο μυαλό σου, αλλά μια σύνθεση από εικόνες, ήχους, αφή, αισθήσεις, μνήμες, συναισθήματα!

Πόσο δύσκολο είναι να αντιληφθούμε τον εαυτό μας σα μια σύνθεση και όχι σαν μια εικονική πραγματικότητα; Η ψυχοθεραπεία είναι όμως αλλαγή, και κάθε αλλαγή είναι απώλεια.Κάτι αφήνουμε πίσω μας, κάνοντας ένα βήμα μπροστά. Αφήνεις πίσω σου μια παραλία με άμμο και ωραία θέα για να βουτήξεις μέσα, για να κατακτήσεις αυτή τη θέα, να νιώθεις και όχι μόνο να παρατηρείς.Και όταν χάνεις την εικονική πραγματικότητα μένεις ορφανός από ένα δεκανίκι.Δεν μπορείς πια να μελαγχολείς μέσα στην έλλειψη αυτού που επιθυμείς και δεν έχεις, αυτού που σου λείπει ή αυτού που θα΄ θελες να ζήσεις, αλλά δεν μπορείς.Μένεις ορφανός από τη γλυκιά θλίψη των ελλείψεων που οφείλονται σε άλλους. Νιώθεις να κολυμπάς σε μια θάλασσα δυνατοτήτων που απλά δεν ξέρεις πώς να διαχειριστείς. Νιώθεις ότι όλα είναι δικά σου, και το νερό, και οι γλάροι και τα κύματα και ο βυθός και ο ήλιος και το ηλιοβασίλεμα και ότι υπάρχεις μέσα σε όλα αυτά. Και μετά; Νιώθεις πως αυτό που σου αρκεί είναι να υπάρχεις. Νιώθεις πως δεν θέλεις ούτε να επιθυμήσεις, ούτε να αποκτήσεις αυτό που λείπει. Είσαι εσύ και η εικονική πραγματικότητά σου κάτι διαφορετικό, και νιώθεις λιγάκι χαμένος, απογοητευμένος, φοβισμένος. Νιώθεις να θέλεις κάτι να σου λείψει, κάτι να επιθυμήσεις γιατί νιώθεις γυμνός, απροστάτευτος. Και το ερώτημα είναι πια …

Θέλεις να νιώθεις το νερό της θάλασσας, τα ρεύματα και τα κύματα, τον ήλιο και τον αέρα στο γυμνό σου κορμί, να απολαμβάνεις αυτό που είσαι, ότι υπάρχεις μέσα σε μια θάλασσα δυνατοτήτων ή θέλεις να τυλιχτείς με το μανδύα μιας εικονικής πραγματικότητας, που στην καλύτερη, θα σου προσφέρει 3D εικόνες, από μια ταινία που ναι μεν πρωταγωνιστείς, αλλά απλά παρακολουθείς, να προβάλλονται στην οθόνη του μυαλού σου;