Μακρύτερα βλέπει ο γλάρος που πετάει ψηλότερα.

Πηγαίνουμε από τον έναν κόσμο σε έναν άλλο, ίδιο σχεδόν με τον προηγούμενο, ξεχνώντας αμέσως από πού είχαμε έρθει και χωρίς να νοιαζόμαστε που πηγαίνουμε, αφού ζούσαμε μονάχα από στιγμή σε στιγμή. Μπορείς να φανταστείς πόσες ζωές θα πρέπει να ζήσαμε, ώσπου να συνειδητοποιήσουμε ότι υπάρχουν περισσότερα πράγματα στη ζωή από το φαγητό, τους καβγάδες ή την ανάληψη εξουσίας μέσα στο Σμήνος; Χίλιες ζωές, Ίωνα, δέκα χιλιάδες! Κι ύστερα, άλλες εκατό μέχρι ν’ αρχίσουμε να μαθαίνουμε πως υπάρχει κάτι που λέγεται τελειότητα, κι άλλες εκατό ακόμα για να συλλάβουμε την ιδέα ότι σκοπός μας στη ζωή είναι να βρούμε αυτή την τελειότητα και να την εκδηλώσουμε. Φυσικά, ο ίδιος κανόνας εξακολουθεί να ισχύει και τώρα ακόμα : επιλέγουμε τον επόμενο κόσμο μας με βάση τα όσα μαθαίνουμε σ’ αυτόν εδώ. Αν δεν μάθουμε τίποτα, ο επόμενος κόσμος θα είναι ίδιος με αυτόν και θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε τους ίδιους περιορισμούς και τα ίδια δυσβάσταχτα βάρη.

Τέλεια ταχύτητα δεν είναι να πετάς με χίλια μίλια την ώρα ή με ένα εκατομμύριο ή με την ταχύτητα του φωτός. Κι αυτό γιατί κάθε αριθμός είναι από μόνος του ένα όριο, ενώ η τελειότητα δεν έχει όρια. Τέλεια ταχύτητα, σημαίνει να είσαι εκεί.

Το μυστικό ήταν να πάψει ο Ιωανάθαν να θεωρεί τον εαυτό του παγιδευμένο μέσα σ’ ένα περιορισμένο σώμα που είχε άνοιγμα φτερών περίπου ένα μέτρο και επιδόσεις, οι οποίες μπορούσαν να αποτυπωθούν σε κάποιο διάγραμμα.
Το μυστικό ήταν κρυμμένο στην επίγνωση ότι η αληθινή του φύση ζούσε τόσο τέλεια όσο ένας άγραφος αριθμός, παντού ταυτόχρονα, πέρα από χώρο και χρόνο.

Ο δικός του τρόπος να εκφράζει αγάπη ήταν το να προσφέρει κάτι από την αλήθεια που είχε βιώσει σε όσους γλάρους δε ζητούσαν τίποτε άλλο στη ζωή παρά μια ευκαιρία για να τη δουν κι αυτοί.

Μακρύτερα βλέπει ο γλάρος που πετάει ψηλότερα.
Στον τόπο απ’ τον οποίο ήρθες, οι γλάροι το μόνο που ξέρουν είναι να στήνουν τα πόδια τους στην άμμο, να κρώζουν και να μαλώνουν μεταξύ τους.
Απέχουν χίλια μίλια απ’ τον παράδεισο – κι εσύ λες ότι θέλεις να τους κάνεις να τον δουν από κει που βρίσκονται!

Ο καθένας από εμάς δεν είναι άλλο από μια χωρίς όρια ιδέα της ελευθερίας και οι πτήσεις ακριβείας δεν είναι παρά ένα βήμα που μας οδηγεί στο να εκφράσουμε την πραγματική μας φύση. Πρέπει να παραμερίζουμε οτιδήποτε μας περιορίζει ανεξάρτητα από το αν είναι τελετουργία, προκατάληψη ή οποιουδήποτε άλλου είδους πειρασμός. Η ελευθερία είναι η ίδια η φύση της ύπαρξής μας.

Κάποια στιγμή όλοι μας φτάνουμε σ’ ένα σημείο όπου τίποτε άλλο δεν μπορεί να μας βοηθήσει εκτός από την πίστη μας στις ιδέες που αγαπάμε περισσότερο.

Πέτα. Όσο πιο προσεχτικά το ακούω, τόσο περισσότερο πιστεύω ότι το πρότυπο των περιπετειών του Ιωανάθαν αποτελεί το «προσχέδιο» κάθε πετυχημένης ζωής. Πιστεύω ότι ο δρόμος όσων τολμούν να ζουν ευτυχισμένοι είναι ο δικός του δρόμος : το να βρούμε, δηλαδή, αυτό που θα θέλαμε να κάνουμε περισσότερο από καθετί άλλο στη ζωή μας και να τραβήξουμε προς τα εκεί με θάρρος, επιμονή και ακλόνητη αποφασιστικότητα.

Σαν αντάλλαγμα γι’ αυτήν την προσπάθεια, το «προσχέδιό μας» υπόσχεται ότι θα μας περιφρονήσουν, θα μας χλευάσουν και θα μας εξοστρακίσουν από τον κύκλο τους φίλοι και συγγενείς μας. Αν επιμείνουμε όμως, αν αντέξουμε τη μοναξιά μας και μείνουμε αφοσιωμένοι σ’ αυτό που με τόση αγάπη αποφασίσαμε να κάνουμε, τότε θα ανακαλύψουμε ότι έχουμε καινούριους φίλους, καινούριους συγγενείς, οι οποίοι ήδη συμμερίζονται τις αξίες και τα ιδανικά που έχουμε επιλέξει, κι ότι μαζί τους θα πετάξουμε πολύ πιο μακριά και πιο ψηλά απ’ όσο μπορούμε ποτέ να ονειρευτούμε.

Πέτα για μένα σημαίνει αφέσου, δείξε εμπιστοσύνη στη δύναμη του αοράτου. Σημαίνει πως πρέπει να αφήσουμε τον ουρανό να μας υψώσει κοντά του, να μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε τις προκλήσεις και τις δοκιμασίες της αγάπης και της γνώσης μας. Κι όταν φτάσουμε επιτέλους στον προορισμό μας, ακούω τον Ιωανάθαν να ψιθυρίζει πως θα ανακαλύψουμε ότι βρισκόμασταν εκεί συνέχεια.
Επί αιώνες, οι ιδέες αυτές έβρισκαν καταφύγιο σε καρδιές, καθρεφτίζονταν σε όνειρα και ελπίδες, σε κείμενα, στη μουσική, σε πίνακες ζωγραφικής και ζωές που εκατομμύρια άνθρωποι έχουν διαλέξει να ζήσουν.

Ο χρόνος δεν αποτελεί όριο για τον πραγματικό Ιωανάθαν, όπως δεν αποτελεί όριο και για το δικό μας πραγματικό εαυτό, κι ότι όποτε κι αν το θελήσουμε μπορούμε να ανυψωθούμε στον άνεμο με τις δικές μας φτερούγες και να πετάξουμε.








Αποσπάσματα από το βιβλίο "Ο Γλάρος Ιωαναθαν Λίβινγκστον" του Richard Bach, 1992, Εκδόσεις διόπτρα