ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ - ΙΡΒΙΝ ΓΙΑΛΟΜ

Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση για έναν ψυχοθεραπευτή;
Δεν ξέρω ποια είναι η μεγαλύτερη αλλά πάντως είναι πρόκληση όταν έρχονται σε σένα άνθρωποι που δεν ενδιαφέρονται και πολύ για τον εαυτό τους, δεν έχουν περιέργεια να ψαχτούν μέσα τους και δεν ξέρουν πως να αναγνωρίσουν τα συναισθήματά τους. Λένε «με πονάει το στομάχι μου ή η καρδιά μου» αλλά δεν μπορούν να μιλήσουν για τα συναισθήματά τους. Το να τους μάθεις να το κάνουν είναι πράγματι μια μεγάλη πρόκληση.

Υπάρχουν κάποιοι που λένε ότι αρκούν οι επιστημονικές γνώσεις για να είναι καλός και επαρκής ένας σύμβουλος ή ένας θεραπευτής και αναρωτιούνται πώς μπορεί να βοηθήσει άλλους όταν ο ίδιος χρειάζεται θεραπεία. Εσείς, όμως, υποστηρίζετε ακριβώς το αντίθετο, ότι δηλαδή όλοι οι ειδικοί χρειάζονται δια βίου θεραπεία. Γιατί είναι σημαντικό;
Δια βίου θεραπεία είναι ίσως λίγο υπερβολικό. Αυτό που υποστηρίζω είναι ότι υπάρχουν πολλά διαφορετικά είδη κρίσεων στα διάφορα στάδια της ζωής. Σε κάποιο στάδιο, κάποιος θα μπορούσε π.χ. να πάθει burn out λόγω καριέρας και σε κάποιο άλλο να έχει παιδιά στην εφηβεία ή να διαπραγματεύεται θέματα όπως ο φόβος του θανάτου. Νομίζω ότι τότε το πιο σοφό είναι να πάει σε θεραπεία. Ενας θεραπευτής πρέπει να επωφελείται από κάθε ευκαιρία για να γνωρίσει περισσότερο τον εαυτό του γιατί όσο περισσότερα μαθαίνει τόσο καλύτερος θεραπευτής γίνεται. Είναι όπως όταν παίζουμε βιολί. Πρέπει να χρησιμοποιούμε τον εαυτό μας όσο περισσότερο μπορούμε. Και αν μάθαινα για κάποιο θεραπευτή ότι δεν έχει κάνει ποτέ θεραπεία ο ίδιος , τότε θα ανησυχούσα πολύ γιαυτόν.

Στα βιβλία σας και ειδικά στον κήπο του Επίκουρου αποκαλύπτεστε στο κοινό σας με ένα τρόπο καταπληκτικό, πράγμα που σπάνια κάνουν οι θεραπευτές. Ναι αυτό είναι αλήθεια Πόσο δύσκολο ήταν για σας; Βοηθάει η προσωπική αποκάλυψη του θεραπευτή τη σχέση θεραπευτή/θεραπευόμενου;
Εμένα προσωπικά δεν με δυσκολεύει η αυτοαποκάλυψη, ίσως γιατί πάντοτε με ενδιάφερε η ομαδική θεραπεία και όταν συντονίζεις μια θεραπευτική ομάδα τότε είσαι μέλος της και πρέπει να συμμετέχεις όχι μόνον ως παρατηρητής. Εγώ πάντα συμμετέχω στην ομάδα και νιώθω ασφαλής όταν μιλάω για μένα ίσως γιατί έχω κάνει πολλή προσωπική θεραπεία στη ζωή μου. Εχω μιλήσει και με άλλους θεραπευτές γιαυτό το θέμα. Δεν λέμε να αποκαλύψει κανείς γεγονότα της ζωής του ή προβλήματα που μπορεί να έχει, αλλά μιλάμε για την αποκάλυψη συναισθημάτων που μπορεί να είναι χρήσιμα για τον ασθενή. Οι ασθενείς ρωτάνε «διάβασες αυτό το βιβλίο, είδες αυτό το φιλμ, πόσα παιδιά έχεις» τέτοια πράγματα. Κατά τη γνώμη μου ένας κενός, ανέκφραστος θεραπευτής είναι κακός θεραπευτής.


Αποσπάσματα από τη συνέντευξη του Ιρβιν Γιαλομ στην Κική Τριανταφύλλη
http://kikitriantafylli.wordpress.com/2009/03/25/ιρβιν-γιάλομ-ο-θεραπευτής